Της Νίκης Καραχάλιου,
«Οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» –και κατά μία δικιά μου παραλλαγή– ου γαρ οίδασι τι λέγουσι. Κι όχι, δεν σχετίζεται το παρόν άρθρο με το Ευαγγέλιο της Μ. Πέμπτης. Σήμερα, καταπιανόμαστε με το θέμα της τηλεόρασης και της περιβόητης showbiz της. Και θα μου πεις, πού κολλάει το «ου γαρ οίδασι τι λέγουσι» με τους τηλεοπτικούς παρουσιαστές; Ε, τους το αφιερώνω!
Νομίζω πως όλοι μας είχαμε παρατηρήσει ότι το μέσο της τηλεόρασης υφίσταται προφανέστατα τα τελευταία χρόνια κρίση, κι αυτό διαφαίνεται από τη χαμηλή τηλεθέαση, μέχρι τις φθηνές τηλεοπτικές παραγωγές. Ακόμη πιο σίγουρη είμαι ότι αυτόν τον κορεσμό τον έχουν συνειδητοποιήσει και οι εργαζόμενοι στο προαναφερθέν μέσο – και οι πίσω και οι εμπρός της κάμερας. Ε, λοιπόν, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι εν έτει 2023, η τηλεόραση και οι παρουσιαστές της θα πετύχαιναν να κεντρίσουν και πάλι το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο –για ακόμα μια φορά– είναι μάρτυρας ακατάσχετης μπουρδολογίας, τηλεοπτικών διαμαχών, drama κι όλα τα συναφή.
Στην ελληνική τηλεόραση, μπορεί κανείς, για παράδειγμα, να πετύχει έναν παρουσιαστή που έχασε τη συμπαρουσιάστριά του, στην προσπάθειά του να διαφημίσει τα κάλλη του, μια παρουσιάστρια που ωρύεται και κλαίει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό για το πότε θα γίνει μάνα, φροντίζοντας παράλληλα να μας ενημερώσει ότι δεν θέλει να παντρευτεί γιατρό –για τις προξενήτρες θα πήγαινε αυτή η πληροφορία μάλλον– ή μια άλλη παρουσιάστρια που σοκάρεται (;) κάθε φορά που ο μάγειρας της εκπομπής της πετάει και μια βρισιά, την οποία παρεμπιπτόντως μπορείτε να ακούσετε κάθε μεσημέρι, γιατί ο άνθρωπος το έχει κάνει πια συνήθεια να πετάει, καθημερινά, και καμιά βωμολοχία. Τώρα, γιατί η παρουσιάστρια σοκάρεται κάθε μεσημέρι, δεν ξέρω να το απαντήσω…
Και μην νομίζετε ότι το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές είναι να μας διασκεδάζουν ή να μας ενημερώνουν. Αντιθέτως, αυτοί οι άνθρωποι διαθέτουν βαθύτερη σκέψη και πλούσιο γνωστικό πεδίο! Ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής ή παρουσιάστρια, κυρίως της πρωινής ζώνης, μπορεί –ή επιβάλλεται αν θέλει να επιβιώσει στην τηλεοπτική αρένα– να έχει γνώσεις νομικές, κοινωνιολογικές, θεολογικές, ψυχολογίας, βιολογίας, ιατρικές. Είναι τρόπον τινά πολυεργαλεία! Για παράδειγμα, ουκ ολίγες τηλε-δίκες έλαβαν χώρα το προηγούμενο διάστημα στις αίθουσες των τηλεοπτικών δικαστηρίων. Δικαστές οι ίδιοι! Μάλιστα, κάποια περίοδο, η κόντρα παρουσιαστή με δικηγόρο ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο για την ελληνική τηλεόραση. Αχ, εκείνο το έρμο το τεκμήριο αθωότητας, πόσο έχει βασανιστεί; Πρόσφατα έπιασα παρουσιαστή να τοποθετείται κι επί θεολογικών θεμάτων και λίγο παλαιότερα παρουσιάστρια επί του μεταναστευτικού.
Βέβαια, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα άποψη, κι αυτό δεν είναι κατακριτέο. Το πρόβλημα, ωστόσο, με τους παρουσιαστές είναι ότι τοποθετούνται επί εξαιρετικά σημαντικών κοινωνικών θεμάτων, κι αυτό όχι επειδή θέλουν να εκφέρουν γνώμη, αλλά γιατί πρέπει να ανέβουν τα νούμερα τηλεθέασης. Αν ίσχυε το αντίθετο, δεν θα εναρμονίζονταν όλες οι απόψεις που έχουμε δει να εκφράζονται στην ελληνική τηλεόραση με την πολιτική ορθότητα. Και, λοιπόν, για να ανέβουν αυτά τα νούμερα τηλεθέασης, όλο και κάποιο δράμα θα χρειαστεί, όλο και θα πρέπει να φωνάξει, να συγκινηθεί ο παρουσιαστής, για να κάνει η εκπομπή του τη διαφορά! Ούτε το πρόβλημα έγκειται, βέβαια, στο ότι τοποθετούνται, αλλά στο ότι επιβάλλουν, κουνούν το δαχτυλάκι τους σαν ιεροεξεταστές.
Το αστείο είναι όταν κουνούν οι παρουσιαστές το δαχτυλάκι τους ο ένας στον άλλο. Παρεξηγήσεις, απαντήσεις μέσα από την εκπομπή για την απέναντι εκπομπή, ενδιαφέρον για τα (χαμηλά) νούμερα τηλεθέασης της αντίπαλης εκπομπής, διάθεση για κατάκριση του ανταγωνιστή συναδέλφου, τσακωμός για το ποιος θα αναλάβει την πρωινή ή τη βραδινή ζώνη. Βεβαίως, παρουσιάζουμε το όποιο φλέγον ζήτημα απασχολεί την ελληνική κοινωνία, αλλά μετά θα παίξουμε και καμιά διαμάχη που προέκυψε στη showbiz, θα κατακρίνουμε και κανένα νέο πρόσωπο που εμφανίστηκε. Όλα αυτά φανερώνουν –για μια ακόμα φορά– πόσο αυτοαναφορική είναι η τηλεόραση και πόσο, τολμώ να πω, νάρκισσοι οι άνθρωποί της, τουλάχιστον οι μπροστά από τις κάμερες.
Κι εδώ πρέπει να εκφράσω τη λύπη μου για το πώς διαχειρίστηκαν την πρόσφατη τραγωδία, που συγκλόνισε τη χώρα μας, ορισμένοι τηλεοπτικοί παρουσιαστές. Δεν αμφιβάλλω ότι τα συναισθήματα πολλών από αυτούς ήταν πολύ έντονα και δεν μπορούσαν να τα διαχειριστούν, ακόμη και μπροστά στο φακό. Λογικό και σεβαστό. Διακρίνω, όμως, τη συναισθηματική φόρτιση από τους θεατρινισμούς, τις φωνές, τις εντάσεις που είδαμε. Ανταγωνίζονταν οι παρουσιαστές μεταξύ τους για το ποιος θα χύσει περισσότερα δάκρυα, ποιος θα είναι ο καλύτερος λαϊκιστής. Και μέσα σ’ αυτήν τη συναισθηματική παράσταση των παρουσιαστών, χάθηκε η ψυχραιμία και η αντικειμενική ενημέρωση και μην το είδατε το θέμα των Τεμπών!
