Του Στάθη Αποστόλου,
15.04.2021, Άγκυρα: «Η θέση της Ελλάδας είναι σαφής: η Τουρκία έχει παραβιάσει στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο το Διεθνές Δίκαιο και τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Και όχι μόνον αυτό, έχει παραβιάσει τα ίδια τα δικαιώματα κυριαρχίας της Ελλάδας…Όσον αφορά το θέμα της μειονότητας, της μουσουλμανικής μειονότητας: αυτό το λέει η Λωζάννη, δεν το λέμε εμείς. Και τη Λωζάννη, αν θυμάμαι καλά, την έχει υπογράψει και η Τουρκία. Αυτή είναι η Συνθήκη. Μπορεί να αρέσει στην Τουρκία, αλλά η Λωζάννη ισχύει και θα ισχύει». Με αυτά τα λόγια παρουσία πολλών δημοσιογράφων δικτύων παγκοσμίου εμβέλειας, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας προχώρησε σε μια μη συνηθισμένη τοποθέτηση, αφήνοντας έξω την απαλλαγμένη από κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση διπλωματική γλώσσα. Ο Υπουργός Εξωτερικών μπροστά στον έκπληκτο Τούρκο ομόλογό του Mevlüt Çavuşoğlu και στην παγκόσμια κοινότητα κατέρριψε ένα προς ένα τα ανιστόρητα επιχειρήματα της γείτονος, τοποθετώντας τη με χειρουργική ακρίβεια στο «Πάνθεον» των ταραξιών της ειρήνης και της διεθνούς νομιμότητας.
Από τον Ιούλιο του 2019, όταν και ανέλαβε τα ηνία της χώρας η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Νίκος Δένδιας ανέλαβε ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας τη δύσκολη αποστολή να γεφυρώσει τα χάσματα τα οποία είχαν δημιουργηθεί ανάμεσα στη χώρα μας και σε κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένεκα των δύσκολων χρόνων της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Ταυτόχρονα, κλήθηκε να εκπέμψει το μήνυμα πως η Ελλάδα είναι μια χώρα ισχυρή, που σέβεται τις δεσμεύσεις, τιμά τις συμμαχίες της, αλλά, ιδιαιτέρως, δεν ανέχεται και δεν προτίθεται να ανεχτεί ουδεμία παραβίαση της εθνικής της ακεραιότητας από κανέναν. Αναμφισβήτητα, το πιο δύσκολο κομμάτι της Υπουργίας του, εδώ και 4 περίπου χρόνια, είναι η διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι οποίες έπρεπε και πρέπει να τεθούν σε μια νέα βάση που θα έχει μόνο μια συνισταμένη, τον διάλογο και όχι τις απειλές.
Κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει πως η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και ο Νίκος Δένδιας θα καλούνταν να διαχειριστούν το γεγονός πώς η χώρα θα έφτανε πολύ κοντά σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη με την Τουρκία 2 φορές μέσα σε 4 περίπου χρόνια. Επίσης, όμως, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως μέσα σε αυτά τα χρόνια η Ελλάδα ισχυροποιήθηκε, καθότι πέτυχε σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο συμφωνίες διακρατικές, οι οποίες δεν εξυπηρετούν μόνο τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά ισχυροποιούν και παγιώνουν τις διμερείς σχέσεις που έχει η Ελλάδα με τους εταίρους της σε όλο τον κόσμο. Το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε η Κυβέρνηση της Τουρκίας με ένα παράνομο και μη αναγνωρισμένο από κανένα δυτικό κράτος μόρφωμα της Λιβύης, οδήγησε σε μια περαιτέρω όξυνση των διμερών μας σχέσεων, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι η πόρτα της επικοινωνίας και του διαλόγου έκλεισε οριστικά.
Επί των ημερών του Νίκου Δένδια, η Ελλάδα επίσπευσε την οριοθέτηση της ανεξάρτητης οικονομικής ζώνης με την Αίγυπτο ως απάντηση με χειρουργικό τρόπο στα φιλόδοξα σχέδια κάποιων, τα οποία ναυάγησαν. Η έτερη διαπραγμάτευση για την ανακήρυξη ανεξάρτητης οικονομικής ζώνης με την Ιταλία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και ο ίδιος. Παρόλα αυτά, όμως, η Ελλάδα πέτυχε να επιτευχθεί η συμφωνία. Ωστόσο, το αν κατάφερε η Ελλάδα να είναι μια συμφωνία win-win ή όχι είναι φθηνός και χονδροειδής λαϊκισμός για μια εθνική προσπάθεια και έναν εθνικό στόχο, ο οποίος μετά από πολλές δεκαετίες πήρε σάρκα και οστά με πολλή δουλειά, κόπο και φυσικά αρκετές αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Η κατάλληλη στιγμή για την αποκλιμάκωση της έντασης και της επανέναρξης του διαλόγου στάθηκε ο αιφνίδιος σεισμός στην Τουρκία που στοίχησε τη ζωή σε χιλιάδες Τούρκους. Η Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή, πέραν από τα συλλυπητήρια στον σκληρά δοκιμαζόμενο τουρκικό λαό, έδειξε εμπράκτως την στήριξή της, μεταφέροντας υλική και ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά και με την επίσκεψη κορυφής και αυτοψίας στα ερείπια από τους Υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας.
Δεν είναι άγνωστο πως, ενδεχομένως, να υπάρχουν ηγετικές φιλοδοξίες του Νίκου Δένδια και τούτο καταμαρτυρείται από το γεγονός πως επιδιώκει την άριστη λειτουργία του Υπουργείου του και τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή του έργου του, να χτίσει ένα προφίλ οικουμενικού πολιτικού απαλλαγμένο από την τοξική εσωτερική πολιτική επικαιρότητα, κάτι το οποίο, μάλιστα, φαίνεται πως άρχισε να ενοχλεί ακόμα και το κυβερνών κόμμα. Λίαν προσφάτως, ο αρχηγός του τρίτου ελληνικού κόμματος, Νίκος Ανδρουλάκης, διακήρυξε πώς δεν επιθυμεί και δεν πρόκειται να συναινέσει ούτε στον κύριο Μητσοτάκη ούτε στον κύριο Τσίπρα, ώστε να είναι ο ένας ή ο άλλος Πρωθυπουργός.
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα ποιος θα μπορούσε να είναι το πολιτικό πρόσωπο που θα αναλάμβανε χρέη Πρωθυπουργού σε μία πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας. Ο Νίκος Δένδιας, πάντως, έχει τονίσει έντονα για τον υπερκομματικό του ρόλο, με την ελπίδα να ηγηθεί, προφανώς, της χώρας κάποια στιγμή. Μένει, λοιπόν, να το δούμε…
