Της Ρένας Δανατζή,
Η κατάσταση στην Ελλάδα, πλέον, αγγίζει τα όρια της απόλυτης γελοιότητας, αν σκεφτεί κανείς την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό με τον οποίο άνθρωποι κινούν τα πολιτικά νήματα και λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα τόσο τις ζωές μας όσο και την πορεία της χώρας. Είναι ξεκάθαρο, πλέον, πως η χώρα κινείται μέσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο αυτοκίνητο με σκασμένα λάστιχα και κομμένα φρένα. Και, αλίμονο, κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από την εξουσία να κάνει τα αδύνατα δυνατά – απαιτούμε, όμως, όλοι να γίνονται μικρά, σωστά και σταθερά βήματα προς εξομάλυνση της οικονομίας και διόρθωση μικρών ή μεγάλων προβλημάτων της χώρας.
Είναι οξύμωρο, ενώ η χώρα φλέγεται κοινωνικά, αντί να υπάρξει πολιτική συγκατάβαση και κοινή προσπάθεια, να γινόμαστε θεατές πολιτικών ομάδων που με κομπιουτεράκι και στυλό από τη μία, και επικοινωνιακά tricks από την άλλη, προσπαθούν να κόψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι πίτας στις επερχόμενες εκλογές. Η πολιτική εξουσία μέσα από απίστευτα λανθασμένους χειρισμούς έχει ανοίξει τόσα πολλά μέτωπα με την κοινωνία, που είναι σχεδόν αδιανόητο να κλείσουν με ουσιαστικές λύσεις.
Θωρώ πως η εικόνα της πολιτείας στο χάος των Τεμπών ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων, με αποκορύφωμα την απαράδεκτη παρουσία της ΠτΔ στον τόπο του φρικαλέου δυστυχήματος, η οποία εμφανίστηκε φανερά αδιάφορη να πετάει λουλούδια στα συντρίμμια του τρένου και να βγαίνει αναμνηστικές φωτογραφίες, ώστε να δηλώσει το τυπικό «παρών». Κρίνω αδιανόητα ανήθικη τη στημένη φωτογράφιση του Υπουργικού Συμβουλίου με δήθεν σκυμμένα πρόσωπα. Βρίσκω υποκριτική τη στάση όλης της πολιτικής ηγεσίας σε ένα συμβάν που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε σε ανθρώπινο επίπεδο να τους ταράξει και να τους φέρει ένα βήμα πιο κοντά σε ουσιαστικές συζητήσεις και διάθεσης ορισμού κοινής πολιτικής γραμμής, σε μείζονα κρατικά ζητήματα.
Είναι βέβαιο πως η χώρα δεν έχει την απαραίτητη οργάνωση να αντεπεξέλθει σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και, δυστυχώς, όταν αυτές έρχονται, βγαίνουν στο προσκήνιο και όλες οι άλλες σοβαρότατες παθογένειες της Ελλάδας. Κακή κρατική οργάνωση, σοβαρές ελλείψεις υλικοτεχνικού εξοπλισμού, ελλιπέστατο σύστημα υγείας και πρόνοιας. Είναι, επίσης, βέβαιο πως τα πολιτικά πρόσωπα αποδεικνύονται λιγότερα των περιστάσεων. Η Κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αυξήσει τη διαφορά της απ’ την Αντιπολίτευση και να μαζέψει τα συντρίμμια της από την απαράδεκτη εικόνα της στα Τέμπη. Η Αντιπολίτευση ασχολείται με τον αν ο κύριος Πολάκης μπορεί ή δεν μπορεί να ανήκει στο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι υπόλοιποι κερνιούνται μεταξύ τους σοκολατάκια, ενώ ένας παλιός μας γνώριμος «απειλεί» να μπει ξανά στη Βουλή.
Τέλος, το μόνο βέβαιο για όλους εμάς είναι ότι όσο παραμένουμε βουβοί θεατές σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, οι μέρες που θα ακολουθήσουν κάθε άλλο παρά φωτεινές θα είναι.
