Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η κεντρώα στροφή του Αλέξη Τσίπρα απεδείχθη, εν τέλει, βραχύβια, διαρκώντας μόλις δύο εβδομάδες. Σε αυτό το διάστημα, είχαμε την εκπαραθύρωση του Παύλου Πολάκη από τα ψηφοδέλτια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τη δρομολόγηση της διαγραφής του από το κόμμα, καθώς και μια πιο συγκρατημένη –από το αναμενόμενο– αντιπολιτευτική προσέγγιση στο ζήτημα της τραγωδίας των Τεμπών. Φευ! Ο Πολάκης επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων, για να επιβεβαιώσει αυτό που αντιλαμβάνονται όσοι έχουν επαρκείς γνώσεις Πολιτικής και Ιστορίας: Ο Πολάκης είναι το πραγματικό πρόσωπο του Τσίπρα και ο «πολακισμός» η πραγματική φύση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ο «αψύς Κρητικός» επέστρεψε κατόπιν μιας προ-συνεννοημένης δημόσιας συγγνώμης. Η απολογία του αφορούσε την αμφισβήτηση της «γραμμής» Τσίπρα. Ποτέ δεν ανακάλεσε τις χυδαιότητες στις οποίες προέβη εις βάρος όσων θεωρεί εχθρούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που πρέπει να εξοντωθούν. Άλλωστε, πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι στο συγχωροχάρτι που έλαβε, ξεκίνησε εκ νέου να απειλεί και να υβρίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο αρχηγός του τον αποκατέστησε, διότι σε εσωκομματικό επίπεδο δεν μπορούσε να επιβάλλει και να υποστηρίξει μια ρήξη με τον Πολάκη και όσα πρεσβεύει. Η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι φανατικοί «πολακιστές». Λατρεύουν το τραμπούκικο ύφος του, απολαμβάνουν την τυφλή και άνευ όρων σύγκρουση με τους αντιπάλους του, ηδονίζονται στην ιδέα των εκκαθαρίσεων που θ’ ακολουθήσουν την επανάκαμψη στην εξουσία. Αυτή είναι η πολιτική κουλτούρα και η αισθητική τους: Η τυφλή σύγκρουση, πέραν των δημοκρατικών κανόνων. Διότι απλούστατα δεν πιστεύουν στην Αστική Δημοκρατία. Τη χρησιμοποιούν, διότι δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά. Στην ουσία επιθυμούν – κι εργαστήκαν – για την επικράτηση ενός καθεστώτος τύπου Μαδούρο: Τύποις δημοκρατικό, αλλά κατ’ ουσίαν αυταρχικό, που η Δικαιοσύνη, τυπικά, θα είναι ανεξάρτητη, αλλά, ουσιαστικά, θα απαρτίζεται από «δικούς τους» δικαστές, που θα επιδίδονται στο «κυνήγι» των αντιφρονούντων. Όπου η ενημέρωση θα είναι ελεγχόμενη, όπως επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς το 2016. Όπου κόμμα και κράτος θα ταυτίζονται, με τον μηχανισμό του δεύτερου να δουλεύει προς όφελος της διαιώνισης της μονοκρατορίας του πρώτου. Διόλου τυχαίο ότι όλες οι εσωκομματικές τάσεις πίεσαν τον Τσίπρα να επαναφέρει τον Πολάκη.
Δεν κουράστηκαν, βεβαίως, ιδιαίτερα. Ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ασφυκτιούσε στο κεντρώο κουστούμι που δοκίμαζε. Αφενός, η ιδεολογικοπολιτική του συγκρότηση, η ιδιοσυγκρασία και η αισθητική του ταυτίζονται με τα αντίστοιχα στοιχεία της προσωπικότητας Πολάκη. Βέβαια, είναι καλύτερα αμπαλαρισμένα: Ο Τσίπρας έχει το επικοινωνιακό χάρισμα να κρύβει, από αυτούς που δεν ασχολούνται με συνέπεια και εις βάθος με την πολιτική, το πραγματικό του πρόσωπο. Νέος, εμφανίσιμος, χαμογελαστός, επικοινωνιακός, έχει ποντάρει στο προφίλ του παιδιού της διπλανής πόρτας. Η πραγματική του φύση, όμως, πάντα θα βγαίνει στην επιφάνεια και πάντα θα εκδικείται όλες τις ψευδεπίγραφες απόπειρες να παραστήσει τον σοβαρό ηγέτη ενός θεσμικού κεντροαριστερού κόμματος. Αφετέρου, ως γνήσιος οπορτουνιστής, ο Τσίπρας ανέμενε ότι η πρόχειρη κεντρώα του στροφή, σε συνδυασμό με το πλήγμα που επέφερε στον Μητσοτάκη και στην Κυβέρνησή του το πολύνεκρο δυστύχημα, θα του έφερναν άμεσα οφέλη. Ότι η μεγάλη δημοσκοπική πτώση της Ν.Δ. θα συνοδευόταν και από αντίστοιχη δική του εκτόξευση.
Αν, όμως, ήταν όντως ειλικρινής η πολιτική του επανατοποθέτηση, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι τα κέρδη από αυτή δεν θα έρχονταν από τη μία ημέρα στην άλλη. Όταν επί 15 χρόνια, από αρχηγός του τελευταίου κοινοβουλευτικού κόμματος έως Πρωθυπουργός της χώρας πολιτεύεσαι με όρους τυφλής σύγκρουσης, μανιχαϊσμού, περιφρόνησης των θεσμών και, γενικώς, με τη λογική της μπαχαλοποίησης της δημόσιας ζωής, δεν γίνεται μέσα σε 15 ημέρες να περάσεις στη συνείδηση του κόσμου ως ένας σοβαρός, υπεύθυνος πολιτικός αρχηγός. Από τη μία λοιπόν, η πίεση του βαθέως κόμματος, από την άλλη ο πανικός για τη μη άμεση απόδοση της κεντρώας στροφής, οδήγησαν τον Τσίπρα στα γνωστά λημέρια: Φουλ επίθεση άνευ ηθικών φραγμών, με πρωτοπαλίκαρο τον αρχι-τραμπούκο του κόμματός του.
Το τραγελαφικό χρονικό της υπόθεσης Πολάκη δεν αφήνει πλέον σε κάποιον το περιθώριο να ελπίζει ότι μπορεί ο Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μεταβληθούν σε κάτι διαφορετικό από αυτό που τόσα χρόνια είναι. Κι όταν το επιχειρούν, η φύση τους τους εκδικείται. Θα συνεχίσουν να πορεύονται με Πολάκηδες, ελπίζοντας στην επικράτηση ενός σκηνικού ανωμαλίας, που θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν με αξιώσεις τη «Δεύτερη φορά Αριστερά». Θα πρέπει πλέον ο ελληνικός λαός να αναλάβει τις ευθύνες του. Ψηφίζοντας Τσίπρα ψηφίζεις Πολάκη, ψηφίζοντας ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ψηφίζεις «πολακισμό»…
