Της Γεωργίας Διπλού,
Η Ελλάδα είναι η χώρα που «γέννησε» και υιοθέτησε τη Δημοκρατία. Όπως προδίδει και η ετυμολογία της λέξης, [(δῆμος) δημο+κρατία (<κρατέω-ῶ <κράτος)], η Δημοκρατία αποτελεί το πολίτευμα στο οποίο η εξουσία εκπορεύεται και ασκείται από τον λαό και «κανονικά» θα έπρεπε να κινείται προς τα συμφέροντα του λαού. Ο πρώτος που την εφάρμοσε στην Αθήνα ήταν ο Κλεισθένης το 508 π.Χ.
Στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετές παραδοχές τα χρόνια αυτά, οι οποίες έχουν περάσει ως κοινή γνώμη. Πρώτον, υπάρχει η ανθρώπινη μερίδα που υποστηρίζει ότι ο λαός εξακολουθούσε και εξακολουθεί να παραμένει «καχεκτικός» και απών απέναντι στα δημόσια πολιτικά δρώμενα στη χώρα, διαμορφώνοντας έτσι τη γνωστή σε όλους «απολιτίκ» ομάδα. Η δεύτερη παραδοχή είναι διαμετρικά αντίθετη της πρώτης. Τα πολιτικά κόμματα αποτελούν και αποτελούσαν ατελέσφορους οργανισμούς υποστήριξης συμφερόντων, με βασικό και κύριο λόγο ύπαρξής τους τις πελατειακές σχέσεις.
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως η ελληνική κοινωνία δεν ήταν απούσα από τις κάλπες κατά την περίοδο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας (1967-1974 έως και σήμερα), ούτε κατά την περίοδο της Δικτατορίας και πριν από αυτήν. Ας μην ξεχάσουμε τις μεγάλες πορείες και δραστηριοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων κατά τη διάρκεια του 1950, οι οποίες αφορούσαν κυρίως στο Κυπριακό ζήτημα (στις απαρχές του). Τρομερή τομή αποτέλεσαν, επίσης, και οι εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου το 1956, οι οποίες ήταν οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα που δικαίωμα συμμετοχής είχαν και οι γυναίκες. Οι εκλογές αυτές τελείωσαν με απίστευτη επιτυχία, καθώς η πλειοψηφία του λαού κατέφυγε στις κάλπες.
Εάν κάνουμε μία αναδρομή μέσα στον χρόνο, που ως αφετηρία έχει το 1960, μπορούμε να δούμε τις μακροσκελείς δραστηριοποιήσεις για την παιδεία ή την ίδρυση αντιδικτατορικών συλλόγων το 1971, όπως ο ΕΜΕΠ (Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων) και η ΕΚΙΝ (Ελληνοευρωπαϊκή Κίνηση Νέων). Οι σύλλογοι αυτοί έδωσαν βήμα στη νεολαία· έδωσαν όπλα και φωνή για να διεκδικήσει τα δικαιώματα που αρνούνταν να δώσει η τότε κυβέρνηση. Όλα αυτά υποδηλώνουν μία κοινωνία με βαθιά ριζωμένες τις έννοιες της δημοκρατίας και του υγιούς κοινοβουλευτισμού. Μία κοινωνία που δεν φοβόταν να πολεμήσει για αυτά τα οποία θεωρούσε ιδανικά.
Το γεγονός ότι οι δράσεις αυτές αγνοήθηκαν αποκαλύπτει την ανωριμότητα, την αστάθεια και την ασυνέπεια του πολιτικού καθεστώτος. Οι κινήσεις αυτές και το «ντόμινο» συμφερόντων έκαναν μία μερίδα ανάξιων καραβανάδων να επιβάλλουν δικτατορία για 7 συναπτά έτη. Μετά το πέρας αυτών των «μαύρων σελίδων» για την ιστορία της χώρας και την αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού, η άνοδος της δημοκρατίας συνδέθηκε με τη θρυλική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η εν λόγω περίοδος υποσχέθηκε την άφιξη ενός νέου κύκλου για την ελληνική κοινωνία. Μία περίοδο κατά την οποία θα βελτιωνόταν σημαντικά το βιοτικό επίπεδο και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα θα αποκτούσαν «δικαιώματα» που δεν είχαν μέχρι τότε. Ισχυρές συνδικαλιστικές ομάδες και ενώσεις είχαν πλέον τη δύναμη να πιέσουν την κυβέρνηση για την πραγμάτωση και ολοκλήρωση των συμφερόντων τους.
Περνούν τα χρόνια, και τη δεκαετία του 1990 περιμένει ένα νέο ζήτημα που θα ταράξει τον ελληνικό λαό: το Μακεδονικό Ζήτημα. Πλήθος λαού είχε ενεργή συμμετοχή στον αγώνα αυτόν. Από τους πιο μικρούς μέχρι τους πιο μεγάλους. Οι άλλοτε αντιμαχόμενες πλευρές μάχονταν για έναν κοινό σκοπό. Όλα αυτά φανερώνουν ότι η κοινωνία δεν ήταν — και δεν είναι — ανιαρή ως προς την πολιτική της ευαισθητοποίηση και συμμετοχή. Η συγκάλυψη ενός επαναστατικού ρεύματος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως αποχή.
Με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, δεν άργησε να επηρεαστεί και ο χώρος της πολιτικής, δημιουργώντας έτσι ένα νέο μέσο έκφρασης πολιτικών ιδεολογιών και πεποιθήσεων. Η κατάσταση αυτή αποτέλεσε τη «μητέρα» πολλών μαζοποιημένων «τεράτων» αλλά και εξεχόντων φωνών, που βρήκαν τον χώρο και τον χρόνο να εκφραστούν απρόσκοπτα και χωρίς φόβο. Αν ένα μήνυμα είναι ακατέργαστο και αυθεντικό, μπορεί να ακουστεί παντού. Ο τεράστιος αυτός άξονας περιλαμβάνει τα πάντα. Από προπαγανδιστικά μηνύματα και κομματικές υπερβολές, μέχρι «μικρόφωνο» οικουμενικής εμβέλειας, που σκοπό έχει να διαδώσει πληθώρα σημαντικών μηνυμάτων. Το καίριο ερώτημα είναι: ποιον δρόμο θα επιλέξει ο καθένας από εμάς να ακολουθήσει;
Αυτό το οποίο οφείλω να τονίσω είναι πως ενεργός πολίτης είναι και ο ορθά ενημερωμένος πολίτης. Πλησιάζουμε σε εκλογική περίοδο και καλό είναι να είμαστε ενημερωμένοι για τα πολιτικά προγράμματα και τις προτάσεις των κομμάτων, αλλά συνάμα να διαθέτουμε και κριτική σκέψη. Μπορούμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο ώστε να διαβάσουμε άρθρα σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή για τον σκοπό αυτόν. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα καταστούμε πολιτικά ενήμεροι. Ας πάψουμε να ψηφίζουμε κόμματα με κριτήρια οπαδικά και ας προσπαθήσουμε να βρούμε το κόμμα αυτό που εξυπηρετεί κομβικά για εμάς ζητήματα.
Ας σταματήσει να είναι η ακατάσχετη παροχολογία, η «μελωδία της Σειρήνας». Ας βάλουμε και εμείς το «κερί» της ενημέρωσης στα αφτιά μας, όπως έκανε ο Οδυσσέας. Με αυτόν τον τρόπο, όπως η ελληνική νεολαία διεκδικούσε τα δικαιώματά της στο παρελθόν, αυτό θα συνεχίσει να κάνει στο παρόν και στο μέλλον.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ενεργός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης, eleftheria.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ενεργός πολίτης και κόμματα στην Ελλάδα των κρίσεων, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
