Της Ειρήνης Λάττα,
Είμαστε κατακλυσμένοι, τον τελευταίο καιρό –και δικαίως– από πληθώρα ειδήσεων, σχολίων και γεγονότων, που όσο απογοητευμένοι και να είμαστε καθημερινά από τη ροή τους, δεν περιμέναμε σίγουρα μία τόσο σκληρή και τρομακτική τροπή. Το δυστύχημα στην περιοχή των Τεμπών –αναμφίβολα– συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, αφού είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε έναν από εμάς. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, δυσκολευόμαστε να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο, ακόμα και απλά να υπάρξουμε. Δυσκολευόμαστε να ζήσουμε και να συνεχίσουμε το πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις μας, όταν γνωρίζουμε ότι καθόλου μακριά μας κάποιοι άνθρωποι έχασαν το μεγαλύτερο δώρο που τους δόθηκε με τόσο άσχημο τρόπο, χωρίς καν να φταίνε.
Αναπάντητα «γιατί», υποθετικά «αν» και πόσες άλλες σκέψεις μπορούν ακόμη και να μας αρρωστήσουν, κάτι που γίνεται ακόμα χειρότερο, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση και των θυμάτων, αλλά, πολύ περισσότερο, των συγγενών τους. Κάπως θετικό είναι, βέβαια, το ότι υπάρχει ακόμη το αίσθημα ενσυναίσθησης και ευαισθησίας, κάτι που φάνηκε από τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων εκείνων, που χωρίς δεύτερη σκέψη έγιναν αιμοδότες για όλους τους τραυματίες στα νοσοκομεία τόσο της Λάρισας όσο και της Αθήνας και άλλων περιοχών, όσων διαμαρτυρήθηκαν για αυτό το σοκαριστικό δυστύχημα, και όσων, έστω και με μια προσευχή, ήταν δίπλα σε όσους έφυγαν και σε όσους έμειναν πίσω.
Όσες μέρες και αν έχουν περάσει, δεν παύουν να βγαίνουν στην επιφάνεια ποικίλα νέα στοιχεία, τα οποία, φυσικά, πυροδοτούν όλο και περισσότερα σχόλια. Ο καθένας έχει να πει τη δική του γνώμη, να ρίξει αλλού την ευθύνη, να κρίνει όσους άμεσα και έμμεσα εμπλέκονται, αλλά, τελικά, ποιος ευθύνεται; Ποιος φταίει; Η κύρια σκέψη μίας μεγάλης μερίδας ανθρώπων είναι πως οι υπεύθυνοι του δυστυχήματος είναι οι ανώτεροι, εννοώντας την κυβέρνηση (πρωθυπουργός και υπουργοί), ενώ μιας μικρότερης μερίδας είναι πως ευθύνεται ο άνθρωπος που είχε το ρόλο του σταθμάρχη. Τελικά, ποιος άραγε είναι ο υπεύθυνος του δυστυχήματος; Ποιος έχει την ευθύνη; Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν; Ο σταθμάρχης; Ή μήπως εμείς; Γιατί και η κυβέρνηση και ο σταθμάρχης και οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να ευθύνεται, είμαστε εμείς. Η νοοτροπία της κυβέρνησης και του σταθμάρχη είναι η δικιά μας. Και στη θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Καθένας από εμάς.
Γιατί οι άνθρωποι έχουμε μάθει στην ευκολία. Σε μία άνετη και εύκολη ζωή, ψάχνοντας διαρκώς για όλο και περισσότερη άνεση και, φυσικά, μεγαλύτερο εισόδημα, χωρίς να προσπαθούμε για αυτό και, ίσως, χωρίς να το αξίζουμε. Εμείς οι ίδιοι ψάχνουμε και προτιμούμε ό,τι μας συμφέρει, είτε πρόκειται για υλικά αγαθά είτε πρόκειται ακόμα και για ανθρώπους. Κάνουμε κάτι μόνο για να πάρουμε κάτι πίσω και, αν δεν πάρουμε, ο εγωισμός μας αυξάνεται τόσο που μπορεί και να γίνουμε επικίνδυνοι για τους άλλους. Δεν έχουμε μάθει να αισθανόμαστε. Δεν μας νοιάζει τι θα πάθει κάποιος άνθρωπος, αρκεί να μην το πάθουμε εμείς, η οικογένεια, άντε και οι φίλοι μας, αν έχουμε. Εμείς βάζουμε τότε φίλους μας σε καλές θέσεις, εμείς ψηφίζουμε όποιον ψηφίζουμε για να βρεθούμε κερδισμένοι και δεν είναι πάντα επικριτικό και κακό. Όμως έχουμε φτάσει σε σημείο να πρέπει να γίνει ένα τόσο σοβαρό δυστύχημα, για να ταρακουνηθούμε και να δούμε με πιο απλή ματιά τη νοοτροπία των περισσότερων από εμάς.
Εμείς οι άνθρωποι που είμαστε ικανοί για τόσα μεγάλα πράγματα, εμείς είμαστε ικανοί και να γκρεμίσουμε ακόμα και τα λίγα που έχουμε. Και δεν φταίει καμία περιοχή με τις δήθεν κατάρες της, και κανένας Θεός-τιμωρός. Γιατί, ακόμα μία φορά, αλλού ψάχνουμε να ρίξουμε ευθύνη. Αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων είναι. Τα αποτελέσματα των πράξεών μας ζούμε. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως η φαινομενική ευκολία μας μπορεί να καταστρέψει πλήθος ανθρώπινων ζωών τόσο απλά, όπως θα μας κάνει κι εμάς να νομίζουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι, πλήρεις ή επιτυχημένοι, χωρίς, τελικά, να είμαστε τίποτα από αυτά. Χρειάζεται προσοχή, όταν ψάχνουμε να βρούμε ποιος ή τι φταίει. Αν δούμε λίγο καλύτερα, ίσως δούμε ότι φταίμε κι εμείς, το ίδιο ή περισσότερο από τους άλλους. Οι άλλοι είμαστε εμείς.
