Της Κατερίνας Αγγελοπούλου,
Η σημερινή ήταν ακόμα μία μέρα που ξύπνησα και ένιωθα μη ασφαλής. Μη ασφαλής και τρομαγμένη στην ίδια μου τη χώρα. Σε μια χώρα, σε ένα κράτος-δικαίου, το οποίο έχει –ή μάλλον θα έπρεπε να έχει– ως πρώτιστο στόχο την προστασία της ανθρώπινης ζωής με κάθε κόστος, με κάθε τίμημα. Μολαταύτα, πλέον με σιγουριά μπορώ να πω πως ζούμε σε μία χώρα, που αντί να προστατεύει, θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή για να συγκαλύψει κάθε παρανομία, κάθε ανικανότητα, κάθε σφάλμα. Σε μία χώρα, όπου, για να λειτουργήσει κάτι σωστά, εφαρμόζουμε την τεχνική της καταστολής και όχι της πρόληψης. Ακόμη και τότε βέβαια, κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την ορθή λειτουργία του συστήματος.
Τέμπη 2023. Μια ανείπωτη τραγωδία. «Μαμά, θα σε πάρω ότ(αν) φτάσω», είπε ένας εκ των επιβαινόντων και δεν έφτασε ποτέ. Γιατί; Επειδή δεν γύρισε το κλειδί ο σταθμάρχης; Επειδή, αν και διαθέτουμε τεχνολογικό εξοπλισμό από το 2000, αυτός ποτέ δεν τέθηκε σε λειτουργία; Επειδή, αν και κάποιοι είχαν προειδοποιήσει, κανείς δεν νοιάστηκε; Επειδή οι αρμόδιοι φώναζαν και «θίγονταν» και «ντρέπονταν» στη Βουλή, όταν κάποιος έθεσε το ζήτημα της ασφάλειας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Όλα ήταν υπό έλεγχο τότε. Αλλά ο έλεγχος χάθηκε κάπου στη μετάφραση και στοίχησε τη ζωή δεκάδων αθώων ανθρώπων που γυρνούσαν στο σπίτι τους, την οικογένειά τους, τη σχολή τους, τους αγαπημένους τους, την εργασία τους. Μα δεν ήταν πρώτη φορά. Δεν ήταν μόνο τα Τέμπη. Ήταν και το Μάτι, ήταν και τόσες ανθρώπινες ψυχές που έχουν χαθεί σε κάτι «ασφαλή» οδικά δίκτυα, ήταν και πόσες άλλες –εγκληματικές– περιπτώσεις. Όχι, δεν ήταν ένα τραγικό ανθρώπινο λάθος. Είναι ένα θανάσιμο λάθος της πολιτείας, που, τελικά, δεν προέβη στα έργα της συντήρησης και αναβάθμισης που είχε προαναγγείλει, ώστε να προλάβουμε αυτό και κάθε άλλο μοιραίο «ανθρώπινο λάθος». Πού είναι, λοιπόν, η συμβολή της πολιτείας όταν τη χρειάζεσαι;
Σήμερα, ωστόσο, ξύπνησα και ένιωσα περήφανη μέσα στο χάος που επικρατεί. Γιατί; Διότι είδα ανθρώπους νεαρής –και όχι μόνο– ηλικίας να δρουν, να θυμώνουν, να φωνάζουν. Είδα ανθρώπους να βοηθούν στον απεγκλωβισμό συνεπιβατών τους, είδα πυροσβέστες, ΕΚΑΒ, εθελοντές να σπεύδουν στο μέρος της τραγωδίας και να προσπαθούν να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές… Είδα εθελοντές να δίνουν αίμα και να συγκεντρώνουν περισσότερες από 8.500 φιάλες μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, είδα ανθρώπους να ξεχύνονται στους δρόμους και να διαδηλώνουν. Είδα ένα πρωτοφανές κύμα αγάπης και ένωσης. Έμαθα στην πράξη τι θα πει αλτρουισμός και ανθρώπινη δύναμη. Έδωσα ορισμό στη φράση «κοινωνική ευαισθητοποίηση». Την αληθινή, όχι αυτή του φαίνεσθαι.
Πιο συγκεκριμένα, τις τελευταίες μέρες, ο ουρανός γέμισε με μαύρα μπαλόνια και οι δρόμοι με ένα πλήθος (εξαγριωμένου) κόσμου να διεκδικεί τα δεδομένα. Ανάμεσά τους; Η ασφάλεια! Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η θλίψη ένωσε τον άνθρωπο. Ειρηνικές καταλήψεις Πανεπιστημίων, «ενεργά» λύκεια και γυμνάσια και τεράστιες πορείες σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, πολιτικών οργανώσεων, κ.ά., που γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας και άλλων πόλεων της χώρας μας. Πορείες που μοιάζουν με κηδείες. Κυρίαρχο μήνυμα; Κανένα έγκλημα δεν θα ξεχαστεί. Και εκεί που κάθε λογικός άνθρωπος θα όριζε όλες αυτές τις απλές και, ταυτόχρονα, τόσο σημαντικές ενέργειες ως «έργο της πολιτείας και του κράτους δικαίου», ήρθαν κάποιοι απλοί, καθημερινοί, μα τόσο «μεγάλοι» άνθρωποι, να μας διδάξουν και πάλι τι εστί κοινωνική ευαισθητοποίηση όλων των ενεργών πολιτών και, ιδιαίτερα, των νέων και μελλοντικών στελεχών της κοινωνίας για θέματα κοινωνικής μέριμνας και αφύπνισης, ιδίως σε στιγμές που η κοινωνία μας πλήττεται τόσο έντονα.
Σήμερα, ξύπνησα πάλι ιδρωμένη, τρομοκρατημένη, αδυνατώντας να αναπνεύσω. Είδα έναν εφιάλτη ότι ήμουν εγώ και άτομα που αγαπώ στο μοιραίο τρένο, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να μην απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Με έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι. Μετά από λίγα λεπτά, όμως, ηρέμησα, καθησυχάστηκα. Όχι επειδή πιστεύω ότι οι αρμόδιοι έκαναν ή θα κάνουν στο –πολύ– άμεσο μέλλον αυτά που θα έπρεπε για να με προστατέψουν, αλλά επειδή ξέρω ότι δίπλα μου θα έχω έναν φοιτητή, έναν εθελοντή, έναν διαδηλωτή. Έναν συνάνθρωπο, με λίγα λόγια, που θα δώσει πνοή στην έννοια της κοινωνικής συνείδησης. Σήμερα, ξύπνησα και θα πάω στην πορεία της πόλης μου, όπως πήγαν οι συμπολίτες μου εχθές. Όπως θα πάνε σήμερα και αύριο. Γιατί, στην τελική, σκοπός αυτού του άρθρου είναι να αναδείξουμε την έννοια της ένωσης της κοινωνίας σε στιγμές σαν και αυτές. Και εδώ θα κλείσω, όχι επειδή δεν έχω κάτι άλλο να πω, αλλά επειδή τα είπαν όλα οι συμφοιτητές μου.
