Της Πέννυς Θεοδωρακοπούλου,
Επανερχόμενοι σε ακόμα μία ποιητική συλλογή, αυτή τη φορά θα μιλήσουμε και θα αναλύσουμε την πιο πρόσφατη ποιητική συλλογή του Γιώργου Δ. Μπέτη, Ψηφίδες. Η ποιητική αυτή συλλογή κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρουσία, ενώ τυπώθηκε τον Νοέμβριο του 2022 από τον Βασίλη Θ. Χατζηιακώβου. Την επιμέλεια ανέλαβε ο Γ. Φ. Τσίπης και το εξώφυλλο ο Γιώργος Κορδής.
Ο Γιώργος Δ. Μπέτης γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Όντας φιλόλογος, επιτέλεσε τα καθήκοντα του καθηγητή στο Λέοντειο Λύκειο στη Νέα Σμύρνη, ενώ, αργότερα, στη ζωή του ασχολήθηκε και με την αρθρογραφία.
Οι Ψηφίδες αποτελούνται από 50 ποιήματα, το καθένα από τα οποία έχει να πει τη δική του ιστορία, έχει να περάσει το δικό του «μήνυμα». Ειδικότερα, πρόκειται για αφιερώσεις σε αγαπημένα πρόσωπα (στον πατέρα του συγκεκριμένα), αναφορές σε δυσάρεστα γεγονότα που έλαβαν χώρα (ενν. τον καταστροφικό σεισμό του Δυρραχίου τον Νοέμβριο του 2019), προσωπικές απόψεις, ελπίδες, παράπονα από τον κόσμο που ζούμε· όλες οι σκέψεις που θέλει να εκφράσει είναι αποτυπωμένες σε αυτό το ποιητικό βιβλίο.
Διαβάζοντας, ωστόσο, κανείς τις Ψηφίδες, αυτό που καταλαβαίνει είναι ότι αρκετά από τα λόγια που εκφράζει ο φιλόλογος-ποιητής αποτελούν καθημερινές σκέψεις ενός συνηθισμένου ανθρώπου που ζει στην πρωτεύουσα, με τόσα δυσάρεστα γεγονότα να συμβαίνουν συνεχώς, τόσα χαμένα όνειρα να κρύβονται κάτω από τη μονότονη καθημερινότητα της μεγαλούπολης, ενώ η ύπαρξη ελπίδας για την ανθρωπότητα είναι σχεδόν μηδαμινή.
Αυτά παρατηρούνται σε πολλά ποιήματα-σκέψεις του Μπέτη σε όλο το μήκος και πλάτος της ποιητικής του συλλογής, αλλά τα ποιήματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν: «Εφιαλτική σύγχρονη πόλη» και «Μια αυτοκτονία». Το δεύτερο, μάλιστα, αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός, το οποίο συνέβη το περασμένο έτος σε έναν από τους σταθμούς του προαστιακού τρένου. Συνοψίζοντας, ο ποιητής σε λίγες μόνο γραμμές περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας στο άκουσμα ενός δυσάρεστου γεγονότος και ενός γεγονότος που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας.
Ωστόσο, ο Γιώργος Δ. Μπέτης δεν βλέπει μόνο μαύρα τα πράγματα στη ζωή. Υπάρχουν και χαρούμενες στιγμές. Μα πάνω από όλα, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, επικρατεί ελπίδα για εκείνον, τον συνάνθρωπό του, τον κόσμο. Αν και συγκριτικά είναι λίγα τα ποιήματα που έχουν αισιόδοξο μήνυμα, δεν παύουν να υπάρχουν και να συντελούν κι αυτά στην υπέροχα γραμμένη ποιητική συλλογή Ψηφίδες. Σύμφωνα με τον ποιητή, οι καλύτεροι τρόποι για να ξεφύγουμε έστω και λίγο από τη μουντή, δυσχερή και στενάχωρη καθημερινότητα που ζούμε είναι μέσω της τέχνης, του περάσματος του χρόνου και, φυσικά, της ύπαρξης της ελπίδας. Μέσω αυτών, θα μπορέσουμε, έστω και για λίγες στιγμές, να ξεχαστούμε από την αγχώδη ρουτίνα μας, αυτήν που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε το ποιόν μας ως άνθρωποι — ως άνθρωποι γεμάτοι όνειρα κι ελπίδα.
Τελικά, οι Ψηφίδες, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι οι οποιεσδήποτε στιγμές της ζωής μας· όμορφες κι άσχημες, χαρούμενες και δυσάρεστες. Όλες μας οι στιγμές –αυτές οι ψηφίδες– αν ενωθούν μαζί, θα σχηματίσουν ένα ψηφιδωτό. Παρόλο που αποτελείται από ψηφίδες που μας δυσαρεστούν, νιώθουμε περήφανοι και χαρούμενοι τόσο για αυτές, όσο φυσικά και για τις ευχάριστες.
Κλείνοντας, ακολουθεί παραπομπή από το προσωπικά αγαπημένο μου ποίημα από τις Ψηφίδες, που τιτλοφορείται «Πόσα;»:
«Πόσα ρυάκια, πόσα ποτάμια πρέπει να τρέξουν
Για να δώσουν ζωή στην απέραντη θάλασσα!
Πόσοι πόθοι, πόσες ελπίδες πρέπει να σβήσουν,
Πόσες θυσίες, πόσα των νέων όνειρα ματαιωμένα,
Πόσες κενές υποσχέσεις κι εξαπατήσεις να ζήσουμε
Για να φουντώσει το ποτάμι της οργής του λαού!»
