Της Κατερίνας Σφυράκη,
Ακούγοντας τη φράση «αδελφές ψυχές», οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε μάλλον αυτόματα πυροτεχνήματα που σηματοδοτούν το εκρηκτικό συναίσθημα του έρωτα, ερωτευμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι στην ακρογιαλιά κοιτώντας την πανσέληνο και, φυσικά, αυτήν τη μαγική αίσθηση της αγκαλιάς που μέσα της «κουμπώνουμε». Είναι, όμως, πράγματι αυτή η έννοια της «αδελφής ψυχής», ή έχουμε απλά επηρεαστεί ανεπανόρθωτα από τα κλασικά αφηγήματα μιας αμερικανικής νουβέλας, που σχεδόν επιτάσσει ότι όλα στο τέλος «οφείλουν να πάνε καλά»; Και κυρίως, γιατί έχουμε τόσο έντονα την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι τέτοιο που φαντάζει μεν ουτοπικό, αλλά πολλοί πασχίζουμε πάση θυσία να το αποκτήσουμε;
Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτό που πραγματικά αποτελεί τον ορισμό της έννοιας «αδελφή ψυχή», η Amrita Kaur, δασκάλα yoga εξειδικευμένη σε ζητήματα πνευματικών και φιλοσοφικών αναζητήσεων, τονίζει ότι, σε αντίθεση με την χιλιοειπωμένη άποψη ότι η «αδελφή ψυχή» ενός ατόμου είναι μία και μοναδική, μπορεί κανείς να συναντήσει αμέτρητες «αδελφές ψυχές» σε όλη του τη ζωή. Σημειώνει, μάλιστα, ότι παρά την κοινή αντίληψη πως οι «αδελφές ψυχές» αφορούν μονάχα μια ερωτική σχέση, στην πραγματικότητα αφορούν κυρίως πλατωνικές σχέσεις εντός των οποίων δεν αναπτύσσονται ερωτικά συναισθήματα. Μια «αδελφή ψυχή» μπορεί, δηλαδή, να είναι ένας φίλος ή ακόμα κι ένας απλός γνωστός με τον οποίο νιώθει κάποιος ιδιαίτερα οικεία.
Θα επικεντρωθούμε, ωστόσο, στην ερωτική έκφανση των «αδελφών ψυχών», καθώς αυτή είναι και η πιο πολυσυζητημένη. Πρόκειται για αυτό το μαγικό «κλικ» που κανείς αισθάνεται κατά την πρώτη επαφή με ένα άτομο· μια άμεση, ανεξήγητη και ιδιαίτερα έντονη σύνδεση. Είτε πρόκειται για μια παθιασμένη σπίθα είτε απλώς για μια ανεξήγητη κατανόηση και σύνδεση μεταξύ των ατόμων, τα σημάδια αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν, σύμφωνα με την Kaur, την ένδειξη ότι συναντά κανείς την «αδελφή ψυχή» του.
Συνηθίζουμε, επίσης, να υποθέτουμε ότι μεταξύ των «αδελφών ψυχών» όλες οι καταστάσεις πρόκειται να λειτουργήσουν ιδανικά, ότι αβίαστα κανείς ερωτεύεται το άλλο του μισό και βιώνει στο έπακρο τον «μεγάλο έρωτα»· έναν έρωτα τόσο δυνατό, απόλυτο και μεταρσιωτικό, που ανεβάζει και ταξιδεύει τα άτομα πάνω και πέρα από τον αισθητό κόσμο. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η ερμηνεία κάθε ατόμου για τον συγκεκριμένο όρο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η αίσθηση της αγκαλιάς που μέσα της κανείς «βυθίζεται» και κατακλύζεται από συναισθήματα στοργής και τρυφερότητας, η ανατριχίλα από το άγγιγμα ενός συγκεκριμένου ατόμου (ναι, αυτού του αγγίγματος που επαναφέρετε στη μνήμη σας καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές) είναι κι αυτά σημάδια που συνδέουμε με την έννοια «αδελφή ψυχή».
Ορισμένοι άνθρωποι τείνουν να ασπάζονται αυτά που οι ειδικοί αποκαλούν «πεποιθήσεις για το πεπρωμένο» (destiny beliefs) και σίγουρα δεν είναι λίγοι. Οι αντιλήψεις αυτές εκφράζουν συνήθως την ενδόμυχη ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν ότι μεταξύ των τόσων δισεκατομμυρίων ατόμων πάνω στον πλανήτη Γη, θα βρεθεί αυτό το ένα άτομο με το οποίο θα βιώσουν το «απόλυτο» ερωτικό συναίσθημα. Στο χολιγουντιανό αυτό ρομάντζο, που το φαντάζεται κανείς στο έπακρό του, νιώθει ότι βλέπει ροδοπέταλα να αιωρούνται στον αέρα και μία ερωτική σχέση εντός της οποίας τα πάντα λειτουργούν, όπως προείπαμε, τέλεια. Γιατί, όμως, πιστεύει τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε έννοιες όπως η συγκεκριμένη, και κυρίως στις συνυποδηλώσεις τους; Ποια είναι η βαθύτερη αιτία που μας ωθεί να πιστεύουμε με τόσο πάθος στη θέρμη και τη λάβρα ενός έρωτα;
Κατά βάθος, μεγάλο μέρος αυτής της μερίδας ατόμων γνωρίζει ότι τέτοιου τύπου σενάρια τείνουν να πραγματοποιούνται κατά βάση πράγματι μονάχα σε μεγάλες κινηματογραφικές οθόνες ή στις σελίδες των κλασικών εφηβικών μυθιστορημάτων, αλλά για κάποιον λόγο εξακολουθούμε να συντηρούμε τέτοιες αντιλήψεις και απογοητευόμαστε ολοένα και περισσότερο κάθε φορά που μια προσέγγιση ερωτικού ενδιαφέροντος δεν πάει βάσει σχεδίου. Πολλοί θεωρούν ότι, όντως, η ρομαντικοποίηση των σχέσεων, μέσω των πολιτιστικών προϊόντων της λαϊκής και δημοφιλούς κουλτούρας, δημιουργεί ένα ιδεατό αφήγημα ερωτικών σχέσεων το οποίο, τις περισσότερες φορές, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί, ενώ άλλοι θεωρούν ότι η ιδέα των «αδελφών ψυχών» προκύπτει από την ενδόμυχη ανάγκη που νιώθουμε ότι θέλουμε και «πρέπει» να ανήκουμε κάπου.
Αδιαμφισβήτητα, εξάλλου, ο φιλόσοφος Αριστοτέλης δεν έλεγε τυχαία ότι ο άνθρωπος είναι «ον κοινωνικό» και δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως να συνυπάρχει και να συνδιαλέγεται με άλλα άτομα. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, αναφερόμαστε σε κάτι πολύ πιο ειδικό· στην έννοια του να υπάρχει κανείς για να συναντήσει «το άλλο του μισό», κάτι που προκαλεί σίγουρα την αίσθηση ότι οδηγείται κανείς στην ψυχική και συναισθηματική πληρότητα, παράλληλα όμως δημιουργεί την πεποίθηση πως πρέπει να αφήνουμε πίσω ότι δεν λειτουργεί εξ αρχής με ιδανικές συνθήκες.
Εύκολα, λοιπόν, ορισμένα άτομα μπορεί να ενθουσιαστούν με την παραμικρή ένδειξη κοινών ενδιαφερόντων και απόψεων, θεωρώντας ότι έχουν βρει το άλλο μισό του εαυτού τους, κάποιον που τους συμπληρώνει και τους ολοκληρώνει, βιώνοντας δηλαδή στην αρχή μιας σχέσης σε πολύ πιο έντονο βαθμό καθένα από τα συναισθήματά τους. Αντίστροφα, είναι πολύ πιο πιθανό να μην προχωρήσουν στην ουσιαστική και βαθύτερη επικοινωνία και γνωριμία με το άλλο άτομο, επειδή κάτι μπορεί να μην τους παρουσιάστηκε εξ αρχής ως ιδανικό.
Ο έρωτας είναι σίγουρα ένα από τα δυνατότερα και ομορφότερα συναισθήματα, και όσοι έχουν την τύχη να τον βιώνουν, είναι πολύ πιθανόν να θεωρούν ότι μοιράζονται αυτό το συναίσθημα με «το άλλο τους μισό». Με το «μισό» εκείνο που έρχεται και τους ολοκληρώνει, χωρίς απαραίτητα να καταρρίπτουν τον αυθύπαρκτο εαυτό τους, δίχως να νιώθουν ότι χωρίς αυτό το «μισό» σταματούν να υπάρχουν, παρά μόνο νιώθουν ότι σε αυτό το «μισό» χωράει το δικό τους «ολόκληρο».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- How to Tell the Difference Between Your Soulmate and Your Twin Flame, brides.com, διαθέσιμο εδώ
- Why people still believe in the ‘soulmate myth’, bbc.com, διαθέσιμο εδώ
- Do You Believe in Soul Mates?, psychologytoday.com, διαθέσιμο εδώ
