Της Χρυσάνθης-‘Ιριδας Ανεμογιάννη,
Κάποιος, κάπου, κάποτε, έπρεπε να καθιερώσει τις Απόκριες. Υποκριτικά, όλοι χαρούμενοι, που μια μέρα τον χρόνο μπορούν ελεύθερα να βάλουν τις μάσκες τους και να βγουν έξω. Σαν να μην συμβαίνει κάθε μέρα· προσποιούνται.
Πόσο δύσκολο να ξυπνάς κάθε πρωί και να πρέπει να παίξεις και έναν νέο ρόλο. Να πρέπει να υποδυθείς κάτι άλλο, κάποιον άλλον, ότι θες να είσαι κάπου αλλού, μόνος ή με άλλους. Πλέον, βέβαια, έχει γίνει και αυτό μια συνήθεια, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, σε σημείο που να μην θεωρείται πλέον ούτε ξεχωριστό επάγγελμα.
Εύκολα, λοιπόν, κάποιος βάζει μια μάσκα. Εύκολα διαλέγει κάθε μέρα νέο ρόλο. Εύκολα προσαρμόζεται σε διαφορετικά σκηνικά. Όλα εύκολα. Χωρίς πολλές γνώσεις, μόνο με εμπειρίες. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ενσωμάτωση της τέχνης στην καθημερινότητα είναι σωτηρία, γι’ αυτό και όλοι την επιλέγουν. Επιβίωση και εξιλέωση· σε βαθμό που φαίνεται να είναι ικανοποιητικό, τόσο που να μην χρειαζόμαστε άλλο, για να μην φτάσουμε στα άκρα. Εκτός και αν είμαστε ήδη εκεί και τελικά λίγη υποκρισία ακόμη μπορεί και να μας ρίξει στον γκρεμό.
Θα έλεγε πάλι κανείς πως με τις μάσκες αντιστέκεται στον φόβο του αναμενόμενου. Τι κρύβεται, όμως, πίσω από αυτές; Ίσως ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα παράπονο, μια ελπίδα, ένα συγγνώμη, ένα καλημέρα, αυτό που δεν μπόρεσες να πεις, γιατί φοβήθηκες, γιατί ντράπηκες, γιατί τελικά το μετάνιωσες, ή και αυτό που είπες, αλλά δεν το ήθελες, δεν το ένιωθες ή δεν το ήξερες.
Και όταν τελικά οι μάσκες πέσουν; Τι είναι αυτό που περιμένεις; Αυτό που θες ή αυτό που πρέπει; Θα αντέξεις την αλήθεια; Θα μπορείς να τη διαχειριστείς, να την αποδεχτείς;
Ίσως γι’ αυτό να προτιμάμε τις μάσκες. Ίσως γι’ αυτό να θέλουμε τα θέατρα κλειστά. Όχι γιατί δεν μας αρέσουν ή δεν μας διασκεδάζουν, μα γιατί ζούμε μέσα σε αυτά. Η ζωή μας είναι μια παράσταση. Με ηθοποιούς, σκηνικά, καμαρίνια, κλειστές πόρτες, φωνές στα παρασκήνια, υποβολείς, σενάρια. Όλα έτοιμα για την τέλεια παράσταση, την κάθε μας παράσταση.
Και όταν τελικά οι μάσκες πέσουν; Θα τελειώσει η παράσταση ή το χειροκρότημα θα είναι τόσο δυνατό που δεν θα μας αφήνει να τελειώσουμε;
