Του Στάθη Αποστόλου,
Η κλεψύδρα των εκλογών έχει γυρίσει άτυπα εδώ και πολύ καιρό, ωστόσο μένει να οριστικοποιηθεί και τυπικά ο χρόνος των εκλογών από τον Πρωθυπουργό. Η καθυστέρηση της επίσημης ανακοίνωσης από τον Έλληνα Πρωθυπουργό δημιουργεί πολύ άσχημες εντυπώσεις και δημιουργεί απανωτές συγκρούσεις, ενώ μετατρέπει σε πεδίο μάχης τον πολιτικό διάλογο. Η καθυστέρηση αυτή εγείρει ερωτήματα για το τι εξυπηρετεί αυτή η σκόπιμη καθυστέρηση και οι απανωτές κυβερνητικές διαρροές για τον χρόνο των εκλογών
Η Νέα Δημοκρατία από την ίδρυσή της, με τη σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τοποθετείται στον πιο ευάλωτο και ευμετάβλητο πολιτικό χώρο, αυτόν του κέντρου, εξού και ο χαρακτηρισμός της ως μια κεντροδεξιά παράταξη. Ο πολιτικός χώρος του κέντρου ταλαιπωρήθηκε και αμφιταλαντεύτηκε αρκετά εδώ και πολλά χρόνια, ώστε να βρει έναν πολιτικό φορέα να αφομοιώνει τις τάσεις και τις προσδοκίες του. Ιστορικά, ο χώρος του κέντρου ταυτίστηκε πολλές φορές με την αριστερή πλευρά της κοινωνίας και το πλήρωσε ακριβά.
Την περίοδο της Δικτατορίας, από το 1967 έως το 1974, ο κεντρώος κόσμος έβραζε και ζητούσε εδώ και τώρα την αλλαγή που τελικά ήρθε το 1974, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την έλευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το κέντρο ήταν αυτό που έκρινε είτε δια της ψήφου εμπιστοσύνης ή ανοχής το διθυραμβικό 54% του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το διάστημα 1981-1996 τα πράγματα αλλάζουν και ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος εκφράζεται σχεδόν καθολικά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ, αντιθέτως, η Ν.Δ. απομακρύνεται όλο και περισσότερο από εκείνο. Το 1996 και το 1997 αντίστοιχα αλλάζουν οι ισορροπίες, καθώς ο Κώστας Σημίτης κάνει επιθέσεις φιλίας σε ολιγαρχικά καθεστώτα, στην αμερικανική ηγεσία και στην πάσης φύσεως ελίτ, ενώ ο Κώστας Καραμανλής από το 1997 μέχρι και το 2009 ακολούθησε μια πολιτική κεντρώα, διότι κατάλαβε ότι εκεί κρύβεται το μυστικό της εκλογικής επιτυχίας.
Η θριαμβευτική εκλογική νίκη της Ν.Δ. το 2004 οφείλεται ξεκάθαρα στον πολιτικό χώρο του κέντρου, αλλά, όπως προαναφέρθηκε, είναι ένας χώρος με χαρακτηριστικά ευμετάβλητα και από εκεί που θεωρούσαν τον Καραμανλή εκφραστή τους, στράφηκαν στις εύκολες λύσεις και στα μεγάλα λόγια της δημαγωγίας. Από το 2009 μέχρι και το 2019 μια μεγάλη μερίδα του κέντρου δεν είχε εκφραστή, καθώς είχε υποστεί τις μεγαλύτερες ιδεολογικές και πραγματικές απώλειες, διαδοχικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, μείωση και κατάργηση επιδομάτων, συρρίκνωση κράτους πρόνοιας και απανωτές εθνικές ταπεινώσεις. Η βάση της Ν.Δ. συσπειρώθηκε μαζί με τους κεντρώους το 2019, δίνοντας μια ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτή τη φορά και στο πρόγραμμα του που περιελάβανε μειώσεις φόρων, ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, σταδιακή επάνοδο στο πλαίσιο της δημοσιονομικής και οικονομικής αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας, ενώ προέβλεπε την επιστροφή όλων όσων στερήθηκε η μεσαία τάξη.
Η εσκεμμένη καθυστέρηση της δημοσιοποίησης του χρόνου των εκλογών από την Κυβέρνηση υπονοεί μάλλον με βάση τα όσα έχουμε παρακολουθήσει πως η κυβέρνηση ετοιμάζει να ανοίξει το οπλοστάσιό της με επιθέσεις φιλίας προς το κέντρο και τη μεσαία τάξη, ώστε να εξασφαλίσουν μια ακόμη θητεία στον τωρινό ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου. Βασική προϋπόθεση, ωστόσο, για να ευοδωθεί κάτι τέτοιο είναι να ληφθούν στοχευμένα μέτρα και να έχουν διάρκεια και όχι να αποτελούν επικοινωνιακό και πολιτικό τρικ. Το σίγουρο είναι πως η Ν.Δ. κατέρχεται στην εκλογική αρένα με αυτοπεποίθηση πως θα έχει εκ νέου στο πλευρό της ένα μεγάλο μέρος του κέντρου αν όχι όλο, με το αφήγημα πως διαχειρίστηκε πολλές κρίσεις και κράτησε όρθια την Ελλάδα, αλλά και πως ήδη άρχισε να αποκαθιστά τις αδικίες στην κοινωνία. Μένει να φανεί.
