Της Γλυκερίας Πίγκα,
Άλλη μια φορά που μας καθηλώνει με το μοναδικό του σκηνοθετικό ταλέντο ο Wes Anderson, θα αναφερθούμε φυσικά στην πρόσφατή του ταινία το The French Dispatch. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2020 και προκάλεσε τον θαυμασμό, την περιέργεια και την απορία πολλών θεατών.
Σε πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε πολλά γνωστά ονόματα μεταξύ των οποίων είναι ο Benicio Del Toro, Timothee Chalamet, Adrien Brody, Bill Murray, Tilda Swinton και Frances McDormand.
Ο Wes Anderson κατάφερε με μεγάλη επιτυχία να δημιουργήσει ένα ακόμα αριστούργημα, μια απόλυτη απόλαυση θα έλεγε κανείς. Είναι η πρώτη του ταινία που μπορεί πολύ εύκολα να χαρακτηριστεί ανθολογία (συλλογή ιστοριών, θεατρικών έργων, ποιημάτων κ.λπ.). Αξιοσημείωτη αποτελεί, επίσης, η συχνή εναλλαγή του έγχρωμου και του ασπρόμαυρου στοιχείου, αλλά και των αναλογικών και animated διαστάσεων.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε έναν εκδοτικό οίκο ενός περιοδικού στη Γαλλία κατά τον 20ο αιώνα. Μετά τον θανάτου του ιδρυτή Άρθουρ Χάουιτζερ, οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι ακολουθούν ρητά τις εντολές του, σχετικά με τη διακοπή λειτουργίας του περιοδικού, με ένα όμως ειδικό αποχαιρετιστήριο τεύχος. Ο τίτλος του είναι φυσικά όμοιος με αυτόν της ταινίας: The French Dispatch. Περιλαμβάνει, ουσιαστικά, τρείς σύντομες ιστορίες διηγούμενες από τους πιο διακεκριμένους συγγραφείς και έπειτα ακολουθεί και η νεκρολογία του εκλιπόντος.
The Cycling Reporter (Ο ποδηλατικός ρεπόρτερ) είναι και ο τίτλος του πρώτου μέρους της ιστορίας μας, που ο Owen Wilson, υποδυόμενος τον Herbsaint Sazerac, αμέριμνος περιηγείται με το ποδήλατό του και μας περιγράφει το ειδυλλιακό-γραφικό τοπίο του Ennui-sur-Blaise, (φανταστικό μέρος), όπου και λαμβάνουν χώρα όλα τα γεγονότα της κάθε ιστορίας.
Αναφορικά με την πρώτη ιστορία λοιπόν: The Concrete Masterpiece (Το τσιμεντένιο Αριστούργημα), η δημοσιογράφος J. K. L. Berensen (Tilda Swinton) διηγείται την ιστορία ζωής του Moses Roselnthaler (Belicio del Toro), ενός εξαιρετικά ψυχικά διαταραγμένου καλλιτέχνη που εξέτιε την ποινή φυλάκισής του. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει την ενασχόλησή του με την τέχνη έχοντας ως πηγή έμπνευσης τη Simone (Lea Seydoux) που παράλληλα αποτελούσε και τη δεσμοφύλακά του. Στη συνέχεια, ακολουθεί η εμπλοκή ενός εμπόρου τέχνης του Julien Cadazio (Andrien Brody), ο οποίος δείχνει τρομερό ενδιαφέρον για τον Moses και μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική του προσέγγιση σε ένα έργο του.
Revisions to a Manifesto (Αναθεωρήσεις ενός μανιφέστο), ο τίτλος της δεύτερης ιστορίας που έρχεται να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στον θεατή. Ο φακός επικεντρώνεται σε μια φοιτητική εξέγερση τον Μάιο του 1968 στο Παρίσι, μεταφερόμενη όμως στη δικιά μας μικρή πόλη που πρωτύτερα αναλύθηκε. Πρωταγωνιστές της εξέγερσης o Zeffirelli (Timothee Chalamet) και η Juliette (Lyna Khoudri). Από την άλλη πλευρά, η Lucinda Krementz (Frances McDormand) η οποία –παρά την προσπάθειά της να διατηρήσει μια δημοσιογραφική ουδετερότητα επί του θέματος– καταλήγει να βοηθήσει τον Zeffirelli να συντάξει το επαναστατικό του μανιφέστο.
Η Τρίτη και τελευταία ιστορία παρουσιάζει την αφήγηση του Roebuck Wright (Jeffrey Wright) σχετικά με την επίσκεψή του στον διευθυντή της αστυνομίας του Ennui (Mathieu Amalric). Η επίσκεψη αφορούσε ένα δείπνο προετοιμασμένο από τον σεφ Nescaffier (Stephen Park), καταλήγοντας όμως στην απαγωγή του μικρού γιού του διευθυντή. The Private Dining Room (ένα ιδιωτικό δείπνο), ο τίτλος αυτής της ιστορίας.
Στόχος του Wes Anderson ήταν να δημιουργήσει ένα είδος «φόρου τιμής» στη δημοσιογραφία, ιδίως στο The New Yorker, γεγονός το οποίο πετυχαίνει με το The French Dispatch. Ο εκδοτικός οίκος ενός περιοδικού είναι το κυρίαρχο τοπίο που διαδραματίζεται η ταινία. Οι ιστορίες ξετυλίγονται η μία μετά την άλλη, βομβαρδίζοντας τον θεατή με πληροφορίες. Ουσιαστικά, το περιοδικό αγγίζει τόσο το καλλιτεχνικό τμήμα, τον ταξιδιωτικό αλλά και τον πολιτικό τομέα με μια βέβαια τελείως διαφορετική προσέγγιση, καθώς τονίζεται η απαγωγή ενός μικρού παιδιού. Επιπλέον, κυριαρχούν και στοιχεία κόμικ εκδοχής, πολλές εναλλαγές του ασπρόμαυρου με το έγχρωμο στοιχείο για να καταλήξει στη νεκρολογία του εκδότη και στην απονομή σεβασμού προς το πρόσωπό του.
Η νοσταλγία του σκηνοθέτη για τα έντυπα αναλογικά μέσα ενημέρωσης δεν κρύβεται (όπως το The New Yorker) και βρίσκει την ευκαιρία μέσα από την ταινία να ξεναγήσει τους θεατές σε μια περασμένη εποχή της δημοσιογραφικής τέχνης. Η ταινία δέχθηκε ανάμεικτες κριτικές, μερικές εκ των οποίων αναφέρθηκαν στον άνισο διαχωρισμό των ταινιών. Τίποτα, όμως, δεν ήταν τυχαίο και μη υπολογισμένο. Καθώς ο Wes Anderson φημίζεται για τις αντισυμβατικές δομές ταινιών του και με το The French Dispatch, όχι μόνο προσδίδει τον φόρο τιμής στους συγγραφείς της τότε εποχής που ασχολήθηκαν με τη δημοσιογραφία, αλλά ανεβάζει και το επίπεδο της παραδοξότητας υψηλότερα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Wes Anderson’s focus on short stories works-mostly-in ‘’The French Dispatch’’, columbiatribune.com, διαθέσιμο εδώ
- Every ‘French Dispatch Story’ Ranked From Worst to Best, thewrap.com, διαθέσιμο εδώ
- ‘The French Dispatch’ Summary and Review: Wes Anderson’s Latest Reportage From France, dmtalkies.com, διαθέσιμο εδώ
- The French Dispatch Ending and Every Magazine Section Meaning Explained, screenrant.com, διαθέσιμο εδώ
