Του Νικηφόρου Παγώνη,
Είναι μια κλασική απάντηση κάποιου που, ηθελημένα και μη, ξέχασε να μας συμπεριλάβει στα σχέδιά του. Άραγε, όταν βρισκόμαστε σε έναν ίδιο χώρο, σε μια ίδια κατάσταση, σε μια σχέση είτε φιλική είτε ερωτική, σε ένα τέτοιο περιβάλλον της δουλειάς, του σχολείου, της σχολής, της παρέας, είναι δεδομένο ότι οι άλλοι θα πρέπει να μας συμπεριλαμβάνουν στα σχέδιά τους; Εδώ οι απόψεις διίστανται.
Αρχικά, έχουμε εκείνους που διαχωρίζουν τις κοινωνικές τους συναναστροφές από τις υποχρεωτικές, όπως το σχολείο, η σχολή, η εργασία, και συναναστρέφονται με τους αντίστοιχους ανθρώπους μόνο όταν βρίσκονται σε εκείνα τα περιβάλλοντα. Όταν αυτό λαμβάνει τέλος, έχουν άλλους ανθρώπους δίπλα τους. Έπειτα, έχουμε εκείνους που ο κοινωνικός τους περίγυρος είναι μόνο οι φίλοι και σχεδιάζουν πράγματα μόνο για εκείνους. Έχουμε, όμως, και εκείνους που κάνουν παρέες ανάλογα με το μέρος και την εκάστοτε κατάσταση που βρίσκονται, διατηρώντας μια περισσότερη ευελιξία. Τι συμβαίνει, όμως, με εκείνους που είναι —ή μάλλον δείχνουν— αρκετά ανοιχτοί και δεκτικοί με όλους;
Οι ανθρώπινες σχέσεις διακατέχονται και από το στοιχείο της δράσης-αντίδρασης. Όταν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους ανοιχτούς, ανθρώπους που δείχνουν να μοιράζονται πράγματα και στιγμές με εμάς, μας είναι κάτι φυσικό να τους υπολογίζουμε ως παρόντες στη ζωή μας. Όταν, όμως, αυτό περιορίζεται σε συγκεκριμένες στιγμές και σε άλλες στιγμές μας «ξεχνούν» ή δείχνουν ότι δεν υπάρχουμε για εκείνους, τότε μάλλον δεν είναι μια υγιής κατάσταση. Μήπως, λοιπόν, αυτή η συμπεριφορά μπορεί να χαρακτηριστεί ως συμπεριφορά συμφέροντος; Μήπως κάποιοι βρίσκονται κοντά μας μόνο για συγκεκριμένους λόγους και όταν εμείς αισθανθούμε μια παραπάνω οικειότητα στο να προτείνουμε πράγματα, εκείνοι ξαφνικά δείχνουν ένα πιο απόμακρο πρόσωπο;
Στον αντίποδα αυτού, κάποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι κακό όταν είστε σε μια κοινή κατάσταση με κάποιον να είστε πιο κοντά, να μοιράζεστε περισσότερα, και όταν αυτή η κατάσταση ολοκληρώνεται, να απομακρύνεστε. Φυσικά και είναι αποδεκτό, ειδικά στις μέρες μας που πολλές φορές πρέπει να είμαστε σε πολλά διαφορετικά μέρη και να επικοινωνούμε με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους αρκετές φορές. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι να μην κάνουμε κάποιον να αισθάνεται μειονεκτικά. Πρέπει να έχουμε ένα τακτ και να μη δίνουμε σε κάποιον να πιστεύει ότι μας ξέρει πολύ καλά, σε σημείο που να μας θεωρεί έναν από τους κοντινούς του ανθρώπους, εάν εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να τον συμπεριλάβουμε σε εκείνα τα οποία σκεπτόμαστε να κάνουμε. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι σχέση θέλουμε να έχουμε με τον κάθε άνθρωπο γύρω μας, ώστε να μην εκπέμπουμε λάθος μηνύματα και να μην έχουμε συμπεριφορές που μπορεί να στεναχωρήσουν κάποιον.
Είναι λογικό κάποιος που έχει επενδύσει σε μια οποιαδήποτε σχέση με κάποιον άνθρωπο ή κάποιους ανθρώπους να στεναχωριέται ή να νιώθει μόνος όταν αισθάνεται ότι δεν τον υπολογίζουν. Είναι σημαντικό, όμως, να παρατηρούμε τους ανθρώπους και να μιλάμε με αυτούς. Εάν αδικηθήκαμε, είναι καλό να κάνουμε μια συζήτηση με εκείνον ή εκείνους που μας αδίκησαν. Μπορεί πράγματι να έγινε κάτι ασυναίσθητα. Εάν, όμως, παρατηρήσουμε ότι οι άνθρωποι στη ζωή μας θέλουν την παρουσία μας μόνο υπό προϋποθέσεις, τότε αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, είτε με το να αφαιρέσουμε αυτούς τους ανθρώπους από τις συναναστροφές μας είτε με το να αλλάξουμε τον τρόπο που τους βλέπουμε και τον χώρο που θέλουμε να καταλαμβάνουν στη ζωή μας.
Συμπερασματικά, στις ανθρώπινες σχέσεις είναι σημαντικό να έχουμε ένα τακτ, ώστε να μη φέρνουμε τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε σε δύσκολη θέση. Εάν εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει το πώς θέλουμε να υπάρχει ο καθένας στη ζωή μας, τότε είμαστε ειλικρινείς και σωστοί απέναντι στον οποιονδήποτε. Είναι σημαντικό, όμως, να το κάνουμε, ώστε και οι άλλοι να ξέρουν μέχρι ποιον βαθμό μπορούν και πρέπει να υπολογίζουν στην παρουσία μας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «Δεν έχω φίλους»: Γιατί νιώθεις έτσι και τι να κάνεις, anotherpointofview.gr, διαθέσιμο εδώ
