Της Ζαφειρίας Πολυχρονιάδου,
«Το σύνολο των υλικών και πνευματικών αξιών και επιτευγμάτων που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά στο πέρασμα των χρόνων διαμορφώνοντας μια κοινή μνήμη-εικόνα για ένα σύνολο ατόμων που δημιουργώντας κατ’ επέκταση το αίσθημα μιας κοινής αφετηρίας, κοινών αναφορών και βιωμάτων».
Θα ξεκινήσω με τον ορισμό που αντλεί και αναφέρει στο βιβλίο της η συγγραφέας για την έννοια του Πολιτισμού, ως τα ποικίλα επιτεύγματα που «κληρονομεί» η κάθε επόμενη γενιά από τις προηγούμενες, τα οποία είναι άξια αναφοράς και συντελούν, ώστε τα μέλη που τα «μοιράζονται», να διαμορφώσουν το αίσθημα μιας κοινής αφετηρίας, ταυτότητας και καταβολών. Το ζήτημα του πολιτισμού και των παράγωγών του, στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μελετά η Ελένη Καρασαββίδου στο βιβλίο της Τα πολιτιστικά προϊόντα στην εκπαίδευση: Η περίπτωση της 1ης γραφής και ανάγνωσης, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη.
Η Ελένη Καρασαββίδου ακολούθησε παιδαγωγικές και δημοσιογραφικές σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ σήμερα είναι Eιδική Γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος.
Το βιβλίο ξεκινά με την αποσαφήνιση και νοηματοδότηση όρων, όπως αυτόν του Πολιτισμού, που σχετίζονται άμεσα με την Πολιτιστική Εκπαίδευση, ενώ, στη συνέχεια, επεξηγεί το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και κατά πόσο επιτρέπει ή προωθεί την εισαγωγή των πολιτιστικών προϊόντων στη διδασκαλία του μαθήματος. Έπειτα, «αγγίζει» τα πλεονεκτήματα που μπορεί να προσφέρει η Πολιτιστική Εκπαίδευση, η οποία στέκει απόλυτα εναρμονισμένη με τις πολυπολιτισμικές, αλλά και διαπολιτισμικές σχολικές κοινότητες του παρόντος και του μέλλοντος.
«Στο βαθμό που η Εκπαίδευση πρέπει να κρατήσει το τιμόνι, οι μη τυπικές, ανοιχτές δραστηριότητες της Πολιτιστικής Εκπαίδευσης, οργανικά δεμένες με την ζωή και την σχολική πράξη, έχουν την υποχρέωση, το δικαίωμα και την δυνατότητα να βελτιώσουν την αντίληψη και την κατανόηση για τον κόσμο που μας περιβάλλει».
Έπειτα, καλύπτονται και αναλύονται όλες οι πτυχές που απαρτίζουν την έννοια και το περιεχόμενο του Πολιτισμού και που μπορούν να αποτελέσουν μέρος της διδακτικής πράξης και εν γένει της εκπαίδευσης, όπως το θέατρο και η δραματοποίηση, ο χορός, η ζωγραφική ή αλλιώς το παιδικό ιχνογράφημα, η τέχνη και, φυσικά, η λογοτεχνία και η δημιουργική γραφή. Παράλληλα, γίνεται και μια σύντομη χρονική αναδρομή των άνωθεν πολιτιστικών προϊόντων, όσον αφορά το πέρασμά τους από τη σχολική εκπαίδευση, ανά τα χρόνια, των τρόπων αξιοποίησής τους στην εκπαίδευση του 21ου αιώνα και των οφελών τους.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο που πραγματεύεται το πεδίο της Πολιτιστικής Εκπαίδευσης, της σχέσης του πολιτισμού με την εκπαίδευση και τη σχολική πραγματικότητα, το μοναδικό απαύγασμα που μπορεί να προσφέρει η δημιουργική αξιοποίηση αυτή της σχέσης, τόσο σε επίπεδο ατομικό/ψυχολογικό όσο και σε επίπεδο συλλογικό/κοινωνικό. Το συγκεκριμένο «εγχειρίδιο» βουτά βαθιά στο ζήτημα που το απασχολεί και αποτελεί εξαιρετικό βοήθημα, αλλά και «πυξίδα» για τον κάθε εκπαιδευτικό ή, όπως αναφέρει η ίδια η συγγραφέας, για «όσους/ες επιμένουν να αγωνίζονται για κάτι καλύτερο στη ζωή, σε μια αίθουσα διδασκαλίας, σε μια σκηνή θεάτρου, σε ένα εργοστάσιο ή σε μια γειτονιά, γίνονται από μόνοι/ες τους μάρτυρες [..] μιας παιδαγωγικής που αρνείται να εκχωρήσει την υποχρέωση της να συμβάλει σε έναν δικαιότερο κόσμο».
