Της Πέγκυς Παναγοπούλου,
Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου αποτέλεσαν δύο υποθέσεις που έλαβαν δημοσιότητα και συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Η μία αφορά στην πολύκροτη υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου, «μητέρας;» των τριών κοριτσιών, στην οποία αποδίδονται οι κατηγορίες για απόπειρα ανθρωποκτονίας και ανθρωποκτονία με δόλο και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση αυτών. Η άλλη αφορά στην πρόσφατα δημοσιευθείσα υπόθεση της 29χρονης «μητέρας;» από τη Βέροια, η οποία είναι και επίσημα (καθ΄ ομολογίαν) δράστιδα της αποτρόπαιης πράξης (η ίδια ομολόγησε ότι πέταξε το 11 μηνών βρέφος της στα παγωμένα νερά του φράγματος στον Αλιάκμονα).
Και οι δύο αυτές περιπτώσεις παρουσιάζουν ένα –ανατριχιαστικά– κοινό σημείο. Το κοινό αυτό σημείο δεν είναι άλλο από την ιδιότητα της «μητέρας;», που χαρακτηρίζει και τις δύο δράστιδες (ο όρος αποδίδεται με βεβαιότητα τουλάχιστον στη δεύτερη, ένεκα της ομολογίας της). Οι δύο αυτές γυναίκες, λοιπόν, φέρονται ως δολοφόνοι των ίδιων τους των παιδιών, των παιδιών που κυοφόρησαν και έφεραν στον κόσμο, εκπληρώνοντας αυτό το θαύμα που χαρίζεται στη γυναίκα εκ φύσεως. Τα αίτια που τις οδήγησαν σε αυτή τη φρικτή πράξη δεν ενδιαφέρουν —στην προκειμένη περίπτωση— το παρόν άρθρο. Το ερώτημα, όμως, που ταλανίζει ήδη από τη δημοσίευση της πρώτης υπόθεσης τη γράφουσα και θέλησε να μοιραστεί μαζί σας είναι πολύ απλό και συνάμα πολύ ανθρώπινο: πώς μπορεί μία μητέρα να βλάψει τη ζωή που «βγήκε» από μέσα της, το ίδιο της το παιδί;
Με βεβαιότητα, το ερώτημα βασανίζει κάθε νοήμονα άνθρωπο που έχει βιώσει (ενεργητικά και/ή παθητικά) ή έστω έχει κατανοήσει τι σημαίνει να έχει μια γυναίκα αυτή την ευλογημένη ιδιότητα. Και φυσικά (για να προλάβω τους κακόνους), η ανθρωποκτονία από μόνη της ως πράξη είναι ειδεχθέστατη και αβίαστα αποδοκιμαστέα κρινόμενη, αλλά —συγχωρέστε μου την επιμονή— όταν ο δράστης απολαμβάνει —και καταχράται εκ της πράξεως ταύτης— μια τέτοια ιδιότητα, τότε γίνεται αφόρητη για τον ανθρώπινο νου. Αντί οι «μητέρες;» αυτές —στις δύο εξεταζόμενες περιπτώσεις— να χαρίσουν απλόχερα την αγάπη και την αγκαλιά τους στα «σπλάχνα» τους, προτίμησαν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα και να «σπιλώσουν» το δώρο της μητρότητας.
Η μητρότητα, όμως, είναι τόσο σφοδρή και ακλόνητη που ουδέποτε εκπίπτει. Η μητέρα δεν είναι απλά η γυναίκα που θα γεννήσει ένα παιδί, αλλά αυτή που δε θα διστάσει να «ματώσει» η ίδια (και όχι να ματώσει το παιδί της) για να το δει να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να τραβάει τον δρόμο του, τους οδοδείκτες του οποίου εκείνη έθεσε. Είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της αυθυπέρβασης. Και η αγάπη αυτή δε μπορεί ούτε να μετρηθεί, ούτε να εξηγηθεί μέσα στα στενά νοησιαρχικά όρια!
Τα ψυχικά αποθέματά της είναι ανεξάντλητα, τόσο που αναρωτιόμαστε συχνά πού βρίσκει όλη αυτήν τη δύναμη και πόση –επιτέλους– έχει. Πώς γίνεται να έχει τόση που να της περισσεύει για να γεμίσει και τις δικές μας —ρημαγμένες— ψυχές. Όση είναι η σωματική της καταπόνηση, άλλη τόση και περισσότερη είναι η ψυχική της δύναμη, που απαλύνει κάθε πόνο και απομακρύνει κάθε δυσοίωνη σκέψη. Αλλά αυτό είναι το θαύμα της μητρότητας, να κατορθώνεις το ακατόρθωτο, να αντικαθιστάς το ζοφερό σκοτάδι με ένα ανέσωστο ακτινοβόλο φως.
Καμία γυναίκα δε γεννιέται μητέρα. Από την αρχή της καινούργιας αυτής παρουσίας στη ζωή της έχει ανασφάλειες και φόβο. «Θα καταφέρω, άραγε, να σταθώ αντάξια των απαιτήσεων αυτού του νέου ρόλου;», είναι μια από τις πρώτες αγωνιώδεις ερωτήσεις που θέτει στον εαυτό της. Φοβάται για το αν θα μεγαλώσει σωστά το παιδί της, πολλές φορές νιώθει τύψεις για τις επιλογές της και για την άγνοιά της. «Αυτομαστιγώνεται» για κάθε —έστω και μικρό— λάθος της, ενώ δεν «παίρνουν τα μυαλά της αέρα» με τις —υπερισχύουσες αριθμητικά— επιτυχίες της. Αλλά ποτέ δε λυγίζει! Μοναδική της έγνοια και προτεραιότητα είναι να χαρίσει απλόχερα τα συναισθήματά της και να πλουτίσει την ψυχή του παιδιού της με εφόδια και ηθικές αξίες που θα το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή.
«Και ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει», τονίζει ο εμβληματικός Οδυσσέας Ελύτης, εξαίροντας την αεικίνητη φύση της μητέρας. Και αλίμονο στις γυναίκες που «ξορκίζουν» επιπόλαια και θρασύτατα το απαράβλητο αυτό δώρημα της φύσης, κηλιδώνοντάς το με αίμα…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Στη μητέρα…, infokids.cy, διαθέσιμο εδώ
- Μάνα σημαίνει αγάπη: Η μητέρα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, αγαπάει μόνο, mama365.gr, διαθέσιμο εδώ
