Της Ευανθίας Τσαγγάρη,
Στα είκοσι, είκοσι κάτι σου, πλέον απολαμβάνεις τα προνόμια της πρώιμης ενήλικης ζωής. Σαν νεαρός ενήλικας, έχεις την ελευθερία να πάρεις τις δικές σου αποφάσεις και να ζήσεις με τον τρόπο που εσύ θέλεις. Εν πρώτοις, αυτή η αίσθηση της ανεξαρτησίας είναι γλυκιά. Γρήγορα, όμως, γειώνεσαι, καθώς οι έγνοιές σου είναι πολλές και η πραγματικότητα σκληρή. Για πρώτη φορά στη ζωή σου, αποκτάς το βάρος του να επωμιστείς μόνος εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη και να υποστείς τις ενδεχόμενες επιπτώσεις των εν λόγω αποφάσεών σου. Ξέρεις ότι η κάθε σου κίνηση μπορεί να κοστίσει το μέλλον σου. Ε, και κάπου εκεί, απελπίζεσαι…
Πρόκειται για μία φάση της ζωής όπου υποβάλλεσαι σε ραγδαίες αλλαγές και καλείσαι να πάρεις γρήγορες αποφάσεις σε σημαντικούς τομείς, όπως η καριέρα, οι σχέσεις, τα οικονομικά. Εύλογα, λοιπόν, υπάρχει μία σύγχυση στο μυαλό σου και όλη αυτή η αβεβαιότητα σού δημιουργεί, πέρα από άγχος, και θυμό. Άσκοπα πολλές φορές θα συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους υπόλοιπους συνομήλικούς σου ή θα αναπαράγεις τις κοντόφθαλμες συμβουλές τρίτων. Με τον όλο αρνητισμό που σε διακατέχει, σύντομα θα αισθανθείς πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο και δεν θα αργήσεις να τα βάψεις μαύρα.
Σίγουρα το να είσαι ανικανοποίητος με τα μέτρια και να θες περισσότερα από τη ζωή αποτελεί ένδειξη ενός φιλόδοξου ατόμου. Ωστόσο, η επιτυχία, όπου κι αν αυτή επιδιώκεται, δεν πρόκειται να επέλθει μέσω του αυτομαστιγώματος ή της γκρίνιας. Πάρε λίγο χρόνο και αναλογίσου τι έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής. Θα διαπιστώσεις πόσα πράγματα έχεις επιτεύξει και τόσο καιρό απλώς προσπερνάς, δίχως να σε επιβραβεύσεις.
Εφόσον θέτεις στόχους και είσαι σε ικανοποιητικό βαθμό συνεπής στο πρόγραμμα που εσύ έχεις ορίσει για τον εαυτό σου, τότε δεν χωρούν περιθώρια αυτοαμφισβήτησης. Γιατί με το να ανησυχείς συνεχώς για τα πάντα, μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορείς να επιφέρεις στην ψυχολογία και, κατ’ επέκταση, στη σταδιοδρομία σου.
Γενικώς, έχουμε μία τάση να ανησυχούμε για τα πάντα. Είμαστε εθισμένοι στο να μιζεριάζουμε, γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Περιτριγυριζόμαστε από τόσους αντιπερισπασμούς, τόσο στρες, άγχος, φόβο, που ξεχνάμε να ζήσουμε στο τώρα. Ανησυχούμε για το μέλλον, φοβόμαστε το άγνωστο, το αβέβαιο και απλά βάζουμε τον αυτόματο. Όμως, μία φορά θα είσαι 25 στη ζωή σου, όχι δύο. Μία φορά στη ζωή σου θα έχεις αυτήν την ανεμελιά. Κι όμως, κοίτα που εσύ επιλέγεις να περάσεις αυτόν τον χρόνο, ανησυχώντας για το πώς θα είσαι στα 40.
