Της Ρένας Δανατζή,
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ή τέως Βασιλιάς Κωνσταντίνος, ή Κωνσταντίνος Β’ της Ελλάδας, έφυγε από τη ζωή, και η είδηση του θανάτου του είχε ως αποτέλεσμα ένα πλήθος αντιδράσεων, σε σημείο που το ζήτημα έλαβε έντονα πολιτικές διαστάσεις. Θα μπορούσαν να γραφτούν ατελείωτες σελίδες για το αν ο Κωνσταντίνος έπρεπε να γίνει βασιλιάς, για το αν η βασιλεία είναι ένα πολίτευμα που ταιριάζει στην Ελλάδα, για το αν ευθύνεται ο ίδιος για την Κύπρο και πολλά ακόμα. Το θέμα έχει ούτως ή άλλως πολλές οπτικές κι εγώ, αποφεύγοντας ευγενικά την πολιτική, θα περάσω στην κοινωνική πλευρά του θέματος, παραμένοντας όχι στη φυσιογνωμία του Κωνσταντίνου, αλλά στο πώς η κοινωνία αντιμετώπισε το γεγονός και στο τι αποδεικνύει αυτό.
Το Μαξίμου αποφάσισε με συνοπτικές διαδικασίες ο Κωνσταντίνος να ταφεί ως ιδιώτης και χωρίς τιμές αρχηγού κράτους, όπως επίσης με αποφυγή δημοσίας δαπάνης. Ο λόγος της απόφασης, όπως τονίστηκε, ήταν πως ο Κωνσταντίνος υπήρξε αρχηγός κράτους, το οποίο δεν υφίσταται πια. Ακούμε την άποψη του Μαξίμου και λαμβάνοντας υπόψιν τη δυσκολία της απόφασης και την κριτική που θα λάμβανε όποια κι αν ήταν αυτή, προχωράμε τον συλλογισμό μας στρέφοντας το βλέμμα προς την κοινωνία.
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου τραβήχτηκε από τα μαλλιά. Τα κίτρινα ΜΜΕ έκαναν το απόλυτο party, φτιάχνοντας δεκάδες αφιερώματα και δίνοντας στον κόσμο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του θανάτου και της τελετής, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρον μία φυσιογνωμία που, καλώς ή κακώς, έχει υπάρξει στο αφάν γκατέ της χώρας και έχει απασχολήσει.
Το πρόβλημα θεωρώ πως είναι κοινωνικό. Ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή όχι με αυτή τη σελίδα της ιστορίας (εγώ προσωπικά διαφωνώ), οφείλουμε θεωρώ να μην είμαστε υποκριτές και να αντιμετωπίζουμε με τα ίδια μέτρα και σταθμά όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας ως κράτος. Η απόφαση να κηδευτεί ο Κωνσταντίνος ως ιδιώτης είναι σεβαστή (και με βρίσκει σύμφωνη), όμως σε πρώτη φάση, ο Κ. Μητσοτάκης όφειλε να παρευρεθεί, όπως άλλωστε κάνει σε όλες τις υποχρεώσεις του ως πρωθυπουργός.
Από την άλλη πλευρά, θεωρώ αδιανόητη ανοησία και κίτρινη ειδησεογραφία την κάκιστη κάλυψη του συμβάντος από ανθρώπους οι οποίοι, προσπαθώντας να κερδίσουν ακροαματικότητα, κλικαρίσματα και εν πάσει περιπτώσει να διευρύνουν το κοινό τους, εστίασαν τόσο πολύ σε λεπτομέρειες της τελετής, που έφτασαν σε σημείο να κανιβαλίζουν τον άνθρωπο.
Η πρόοδος ενός κράτους δεν αποδεικνύεται μέσα από πολιτικούς ελιγμούς της τελευταίας στιγμής, αλλά είναι ζήτημα που χτίζεται μέσα από μία μεγάλη σειρά πράξεων, που με συνέπεια αποδεικνύουν την αλλαγή πλεύσης. Θεωρώ πως, τόσο ως κοινωνία, όσο και ως κράτος, απέχουμε πολύ απ’ αυτό που πραγματικά σημαίνει πρόοδος, και ο θάνατος του Κωνσταντίνου μας το έτριψε όλο αυτό στα μούτρα.
