Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Μπήκε, λοιπόν, η νέα χρονιά. Όλοι έχουν θέσει τους στόχους τους, έχουν ξεκινήσει μια νέα πορεία και τα σχέδιά τους είναι πλέον σε δράση. Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που παλεύουν να διώξουν τις κακές συνήθειες της παλιάς χρονιάς να αφήσουν πίσω τα προβλήματα και να αναζητήσουν με κάθε τρόπο αυτήν τη νέα ζωή, άλλοι που ακόμα ψάχνουν να εντοπίσουν τις αλλαγές που ήρθαν, και υπάρχουν και αυτοί, που συνεχίζουν ακάθεκτοι. Όλα είναι μέρος της διαδικασίας.
Όπως είναι λογικό, όλοι εκείνοι που αδημονούσαν για την επερχόμενη αλλαγή είναι και αυτοί που πασχίζουν τώρα να αφήσουν πίσω τα πάντα, να ξεκινήσουν να γράφουν το βιβλίο τους από την αρχή. Τι σημαίνει, όμως, στην πραγματικότητα αυτό;
Για να διατηρηθεί κάτι, οτιδήποτε, και να είναι αυτό στη ζωή μας, χρειάζεται μια συνέχεια. Η ζωή είναι ένα σύνολο που αποτελείται από πολλά και διαφορετικά μέρη, που καταλήγουν τελικά να είναι ενιαία. Όταν εμείς προσπαθούμε να τη βιώσουμε σαν πολλά, μικρά και διαφορετικά κομμάτια, τα οποία έχουν αρχή και τέλος, σπάμε το βασικό της χαρακτηριστικό.
Για να μπορέσει να υπάρξει εξέλιξη, πρέπει –πάντα– να υπάρχει και μια βάση, ένα σημείο εκκίνησης. Η βάση αυτή θα αποτελέσει και το σημείο σύγκρισης. Αν δεν λαμβάνουμε υπόψιν την πορεία που έχουμε ήδη κάνει, και κάθε φορά θέτουμε μια νέα αφετηρία, δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε και συμπεράσματα.
Η προηγούμενη και μέχρι τώρα πορεία είναι αυτή που μας καθορίζει. Άλλοτε αποτελεί θέση εκκίνησης, άλλοτε βάση σύγκρισης, άλλοτε παράδειγμα προς αποφυγή, άλλοτε παράδειγμα προς μίμηση. Είναι πράγματα, καταστάσεις, εμπειρίες, που αν και κοινές –συνήθως– με άλλους, ο καθένας τις έχει βιώσει διαφορετικά. Δεν ξέρω πώς μπορεί να υπάρξει κάποιος χωρίς το παρελθόν του. Μπορεί αυτό να μην τον χαρακτηρίζει πλέον, μα αν δεν υπάρχει, πώς θα γίνει η σύγκριση;
Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε δύο διαφορετικά βιβλία. Ο καθένας έχει το δικό του. Ένα μοναδικό, ενιαίο βιβλίο. Αποτελείται από πολλά και διαφορετικά κεφάλαια, μπορεί να έχει υποσημειώσεις, ή και –κάποιες φορές– μερικές σελίδες να λείπουν ή να είναι σχισμένες. Όλα αυτά είναι, όμως, στοιχεία που το απαρτίζουν. «Μην είστε μονοδιάστατοι, εκτός και αν είστε επιστήμονες, που δεν είστε, αλλά ακόμα και τότε, μην είστε».
