Του Θάνου Κουλουβάκη,
Κάποιες φορές αναλογίζομαι την εξέλιξη του κόσμου στον οποίο ζούμε. Παρατηρώ τους ανθρώπους, τις ανάγκες τους, τις επιθυμίες τους, την καθημερινότητά τους. Προσπαθώ να κατανοήσω τι είναι αυτό που τους λείπει, ποια πράγματα τους κάνουν ευτυχισμένους και πώς οραματίζονται τη ζωή τους. Αν υπάρχει κάτι, λοιπόν, που έχω συνειδητοποιήσει μέσα από αυτήν τη διαδικασία, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προσπαθούν να κατανοήσουν ποιες είναι οι ανάγκες τους· οι πραγματικές τους υλικές και μη ανάγκες που με την εκπλήρωσή τους, η ζωή τους θα γίνει πραγματικά καλύτερη.
Σαφώς, είναι δύσκολο να βρισκόμαστε διαρκώς σε μία διαδικασία συνειδητότητας. Αυτό απαιτεί κόπο και, κυριότερα, επαφή με τον εαυτό μας· κάτι το οποίο στη σύγχρονη –απίστευτα γρήγορη– κοινωνία είναι αν όχι απαγορευτικό, ιδιαίτερα δύσκολο να επιτευχθεί. Αξίζει, όμως, τον κόπο; Κατά τη γνώμη μου, σίγουρα αξίζει και τον κόπο μας και τον χρόνο μας. Διότι αν ξεκλειδώσουμε αυτήν την ικανότητα, όχι μόνο ξεκινάμε να ζούμε μία ζωή με επιλογές που είναι πιο κοντά στις αξίες και στις επιθυμίες μας, αλλά ταυτόχρονα μπαίνουμε στη διαδικασία πλέον να αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους με μεγαλύτερη κατανόηση· κι αυτό, καθώς ξέρουμε πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις αυτή την επαφή και τη συνειδητότητα.
Κι αν ρωτήσει κανείς πώς επιτυγχάνεται αυτή η συνειδητότητα, η απάντηση εκ των πραγμάτων δε μπορεί να είναι μία. Ορισμένοι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτή επέρχεται μέσω συνεδρίων με έναν σύμβουλο ψυχικής υγείας, άλλοι μέσω του διαλογισμού ή μέσω των ολιστικών θεραπειών. Άλλοι θεωρούν ότι μπορούν να τη φέρουν μέσω της διαρκής παρακολούθησης του εαυτού. Άλλοι ακολουθούν περισσότερες από μία μεθόδους, ή μεθόδους που δεν αναγράφονται εδώ. Δεν έχει σημασία ποια μέθοδο θα χρησιμοποιήσει ο καθένας και η καθεμία.
Αυτό που έχει σημασία, κατ’ αρχάς, είναι να μπει σε μία διαδικασία αναζήτησης. Κι αυτό γιατί η αλήθεια είναι ότι στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι ιδιαίτερα σύνηθες οι άνθρωποι να βρίσκονται σε αυτή τη διαδικασία. Κι αυτό είναι απολύτως λογικό, αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για έναν κόσμο που βασίζεται ως επί το πλείστον στην ύλη –σε όλες της τις εκφάνσεις. Ποιος θα ασχοληθεί με τις πραγματικές τους ανάγκες, όταν καθημερινά τον πείθουν ότι έχει ολοένα και περισσότερες; Ποιος δεν θα θεωρήσει σπατάλη χρόνου να δώσει στον εαυτό του κάποια λεπτά –ή και ώρες– από τη μέρα, μονάχα για να επικοινωνήσει με τον εσωτερικό του κόσμο;
Προσωπικά, σας λέω ότι σπατάλη δεν είναι, και σας προτρέπω να το δοκιμάσετε ανεπιφύλακτα. Διότι οι απαντήσεις που λαμβάνουμε μέσα από το ταξίδι της αναζήτησης είναι παραπάνω από οποιοδήποτε στοιχείο ύλης.
