Της Σπυριδούλας Βλάχα,
«Η πραγματική αγάπη πάντοτε δημιουργεί, ποτέ δεν καταστρέφει»
Λέο Μπουσκάλια, Η αγάπη
Το συναίσθημα που μαθαίνουμε από μικροί είναι ότι το πιο όμορφο που μπορούμε να αισθανθούμε είναι η αγάπη. Και το επιδιώκουμε σε όλη μας τη ζωή. Δημιουργούμε φιλίες, δεσμούς με συγγενικά μας πρόσωπα και ερωτικές σχέσεις, για να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Είναι τόσο σημαντικό στοιχείο στη ζωή μας, που τα μικρά παιδιά από νωρίς λένε «αγαπάω τον/την τάδε…», όταν θέλουν να πουν πως τους αρέσει κάποιος ή κάποια. Γιατί; Ίσως, γιατί είναι το πιο απλό συναίσθημα, που βγαίνει αβίαστα και φυσικά σαν κάτι έμφυτο στην ανθρώπινη φύση.
Όσοι είναι τυχεροί το μαθαίνουν από νωρίς, έχοντας ανθρώπους γύρω τους που τους αγαπούν και τους φροντίζουν. Όταν έχεις πάρει αγάπη, μπορείς και να δώσεις. Έτσι δε λένε; Πράγματι, αν το καλοσκεφτείς, πώς είναι δυνατόν να δώσεις κάτι που δεν έχεις; Ωστόσο, μαθαίνεις να δίνεις στη μορφή που έχεις λάβει. Σίγουρα θα έχεις ακούσει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξει κανείς την αγάπη του ή αλλιώς πολλές «γλώσσες αγάπης».
Πολλές φορές, ο τρόπος του ενός να αγαπάει, διαφέρει από τον τρόπο του άλλου. Κάποιες φορές αυτό δημιουργεί πρόβλημα, κάποιες άλλες όχι. Και εδώ ταιριάζει αυτό που λένε «η αγάπη μόνο δεν φτάνει». Όμως, ίσως είναι η μόνη περίπτωση, στην οποία η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί και απαιτείται κάτι παραπάνω, μία επικοινωνία, μία συζήτηση. Όμως, αν αγαπάς αληθινά, δεν είσαι διατεθειμένος να μάθεις τον τρόπο που αγαπάει ο άλλος; Μπορεί να μη συμφωνείς απαραίτητα με αυτόν, όμως θέλεις να τον μάθεις και να προσπαθήσεις να προσφέρεις το συναίσθημά σου σε αυτή τη μορφή.
Και τι γίνεται με τους ανθρώπους που αγαπούν με τρόπο τοξικό για τον εαυτό τους και τους άλλους; Πριν απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, προσπάθησε να σκεφτείς, εάν υπάρχει όντως περίπτωση η αγάπη να είναι τοξική και επικίνδυνη. Την απάντηση την ξέρεις. Όσοι διαπράττουν ενέργειες που βλάπτουν τον εαυτό τους και τους ανθρώπους γύρω τους επικαλούμενοι την αγάπη, σίγουρα δεν αγαπούν. Αισθάνονται κάτι άλλο, κάτι που το έχουν «ντύσει» με την ονομασία «αγαπώ», για να δικαιολογεί τις πράξεις τους. Ίσως είναι φόβος, ίσως θυμός, σίγουρα, πάντως, δεν είναι αγάπη.
«Όποιος αγαπά, παιδεύει». Δυστυχώς μεγαλώνουμε με τέτοιες φράσεις και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γίνονται κομμάτι του εαυτού μας. Μια πιο σωστή έκφραση θα ήταν πως όποιος δεν αγαπά, παιδεύει. Και για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του. Γιατί, εάν δεν αγαπάς εσύ τον εαυτό σου που θα περάσετε όλη τη ζωή μαζί, πώς θα αγαπήσεις και τους άλλους; Η κοινωνία μας μάς μαθαίνει πως η πιο σημαντική μορφή αγάπης είναι η συντροφική. Και πράγματι είναι σημαντική, όχι, όμως, η σημαντικότερη. Το να αγαπάς εσένα, όλα όσα είσαι και όλα όσα θέλεις να γίνεις, είναι η πιο ισχυρή κινητήρια δύναμη. Επειδή, εάν σε αγαπάς, ξέρεις ότι δεν υπάρχει φόβος να αγαπήσεις και τους άλλους, γιατί ό,τι και αν συμβεί, θα έχεις εσένα.
Εάν κάτι μπορείς να κάνεις σαν άνθρωπος, αυτό δεν είναι άλλο από το να αγαπάς. Να αγαπάς τη ζωή, τα μικρά πράγματα που σου φέρνουν χαρά, τους σημαντικούς ανθρώπους για εσένα και εσένα. Επίτρεψε στους άλλους να σε αγαπήσουν όπως μπορούν και αγάπησέ τους όπως και εσύ ξέρεις. Ακόμα, όμως, και αν δε μπορέσετε να συμβαδίσετε, τίποτα κακό δεν υπάρχει σε αυτό, γιατί θα ξέρετε ότι αγαπήσατε. Εάν αφήσεις όλο το φως που κρύβεις μέσα σου να βγει προς τα έξω και να φωτίσει τη ζωή σου, αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις πως η αγάπη είσαι εσύ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Μπουσκάλια, Λ. (1989), Η Αγάπη, Εκδόσεις Γλάρος.
