Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Το Νησί των Καταραμένων (πρωτότυπος τίτλος: Shutter Island) είναι ένα αμερικανικό νέο-νουάρ ψυχολογικό θρίλερ, σκηνοθεσίας Μάρτιν Σκορσέζε. Η ταινία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Ντένις Λεχέιν και η παραγωγή ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2008.
Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη λήξει το 1945, αλλά συνεχίζει να βασανίζει ανελλιπώς τους μάρτυρες και πολεμιστές του μία δεκαετία αργότερα. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από την αρχή για να ξεδιπλωθεί εν συνεχεία το κουβάρι. Βρισκόμαστε στο έτος 1954, κατά το οποίο ο πρωταγωνιστής μας και αστυνόμος Έντουαρντ ή αλλιώς Τέντυ Ντάνιελς, με τη συνοδεία του νέου του συνάδελφου Τσακ Άλι αναχωρούν μαζί για ένα νησί στο λιμάνι της Βοστώνης. Εκεί, επισκέπτονται το ψυχιατρικό νοσοκομείο που αποτελούσε και φυλακή, έχοντας ως αποστολή την έρευνα για την εξαφάνιση της ασθενούς Ρέιτσελ Σολάντο. Η συγκεκριμένη ασθενής-κρατούμενη είχε φυλακιστεί, διότι είχε πνίξει τα τρία της παιδιά, πληροφορία που είναι άκρως σημαντική για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Όσο λοιπόν οι ήρωές μας ερευνούν την υπόθεση για τη χαμένη ασθενή, οι καιρικές συνθήκες επιδεινώνονται στο νησί, γεγονός που τους αναγκάζει να παραμείνουν περισσότερο από όσο είχαν υπολογίσει. Κατά τη διάρκεια της παραμονής και της έρευνάς τους στο νοσοκομείο, ο Τέντυ συναντά αρκετά εμπόδια και δυσκολίες. Mία από αυτές ήταν η άρνηση των νοσοκόμων και του υπεύθυνου ψυχίατρου του νοσοκομείου, Τζον Κόλι, να τους δώσουν μυστικά έγγραφα για τους ασθενείς. Επίσης, οι έντονοι και συχνοί πονοκέφαλοι, αλλά και εφιάλτες από τους οποίους υπέφερε ο Τέντυ, έκαναν πολλές φορές έντονη την παρουσία τους.
Αξίζει, όμως, να σταθούμε στο περιεχόμενο αυτών των άσχημων ονείρων, καθώς είτε σκιαγραφούσαν τις οδυνηρές εικόνες του πολέμου είτε απεικόνιζαν τη νεκρή γυναίκα του να φλέγεται στο σπίτι τους, εξαιτίας κάποιου εμπρηστή, λεγόμενου «Λέιντις». Αργότερα στην ταινία, αντιλαμβανόμαστε πως όλα αυτά επρόκειτο για παραισθήσεις και παιχνίδια του μυαλού που δεν επέτρεπαν στον πρωταγωνιστή να σκέφτεται καθαρά. Μάλιστα, αυτές οι ψευδαισθήσεις είχαν πάρει τέτοια έκταση που ο Τέντυ είχε αρχίσει να πιστεύει σθεναρά ότι ο λόγος που δεν μπορούσαν να επισκεφθούν την πτέρυγα Γ’, όπου κρατούνταν οι πιο επικίνδυνοι φυλακισμένοι, ήταν επειδή μηχανορραφούνταν ύπουλα και απάνθρωπα σχέδια κλωνοποίησης των ανθρώπων, επηρεασμένα από τους Ναζί!
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η γυναίκα του Τέντυ πέθανε σε μία ανεξέλεγκτη φωτιά μέσα στο σπίτι τους. Είναι, όμως, πραγματικά έτσι ή είναι και αυτό άλλο ένα σκοτεινό παιχνίδι που παίζει το μυαλό του Τέντυ για να τον ξεγελάσει; Μήπως η ιστορία είναι η ίδια με αυτή της «χαμένης» Ρέιτσελ Σολάντο; Αν τελικά είναι και αυτή πραγματική… Απάντηση σε αυτό το μυστήριο μπορεί να δώσει η σημαντική πληροφορία ότι η γυναίκα του Τέντυ έπασχε από ψυχικά προβλήματα με την κατάστασή της να είναι πολύ σοβαρή και κρίσιμη, καθώς είχε προσπαθήσει στο παρελθόν να αυτοκτονήσει δύο φορές. Ο Τέντυ, όμως, δεν της είχε δώσει την απαραίτητη προσοχή και φροντίδα, με αποτέλεσμα οι συνέπειες στο μέλλον να είναι καταστροφικές και ανεπανόρθωτες.
Επιπρόσθετα, άλλη μία αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός ότι οι ασθενείς του νοσοκομείου δεν έμεναν ποτέ μόνοι τους, χωρίς την επίβλεψη δηλαδή ενός φύλακα. Το παράξενο, όμως, έγκειται στο ότι ακόμα και ο «αστυνόμος» Τέντυ ήταν υπό παρακολούθηση από έναν φύλακα κατά τη διάρκεια της ανάκρισης μιας κρατούμενης, ενώ ο συνάδελφός του όχι! Κατά τη διάρκεια, όμως, αυτής της ανάκρισης αυτό δεν ήταν το μόνο παράξενο που συνέβη, καθώς, όταν η κρατούμενη ζήτησε ένα ποτήρι με νερό, το ίδιο ποτήρι με νερό ήταν αόρατο για τον Τέντυ. Άμεση σύνδεση με αυτό έχει το γεγονός ότι, στην αρχή του έργου, η θάλασσα προκαλεί ναυτίες στον ήρωα, πράγμα που φανερώνει ότι ο οργανισμός του Τέντυ «μπλόκαρε» κατά κάποιο τρόπο το νερό ως άμυνα, εξαιτίας τραυματικής εμπειρίας του παρελθόντος…
Τελικά, ο Τέντυ είναι αστυνομικός ή ο κρατούμενος νούμερο 68; Και αν δεν ήταν ασθενής, τότε ποιος σκότωσε τελικά τη γυναίκα του, αφού η ίδια είχε πρώτα πνίξει τα τρία τους παιδιά; Η απάντηση, νομίζω, είναι προφανής και το όνομα «Λέιντις» δεν αποτελεί παρά έναν αναγραμματισμό του Ντάνιελς! «Τελικά, τι είναι χειρότερο, να ζεις σαν τέρας ή να πεθάνεις σαν καλός άνθρωπος;», αυτή ήταν η τελική φράση του Έντουαρντ πριν τη θανατική του ποινή, μιας και είχε «υποτροπιάσει» μετά την ανακάλυψη της αλήθειας. Γίνεται, όμως, αντιληπτό ότι το συναισθηματικό βάρος των ενοχών, των τύψεων και των οδυνηρών αναμνήσεων ήταν τελικά πολύ μεγάλο για να του επιτρέψει να ξεκινήσει και πάλι τη ζωή του ως ελεύθερος άνθρωπος.
Μια νουάρ ιστορία, αλλοφροσύνης και ψευδαισθήσεων που αποτυπώθηκε περίτεχνα με μια ιδιότυπη ατμόσφαιρα. Ο Ντι Κάπριο, παρά τον αρχικό σκεπτικισμό μας, ως σύγχρονος χαμαιλέοντας, εισχώρησε βαθιά σε μια μεταφυσική κοινωνία, έναν διχασμό προσωπικότητας που δεν μένει απαρατήρητος. Το Σκορτσεζικό σύμπαν έκανε πάλι τα μαγικά του, αν μου επιτρέπετε. Το Shutter Island είναι μια εφιαλτική κατάδυση στα άδυτα του ανθρώπινου μυαλού, ένα σφιχτοδεμένο αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ για τα όρια της λογικής και της παράνοιας, με αγωνιώδη ατμόσφαιρα, επιβλητικό ντεκόρ, πολύ καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και ένα φινάλε που θα σας κάνει να θέλετε να παρακολουθήσετε την ταινία ξανά και ξανά.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Το Νησί των Καταραμένων (2010), YouRate, διαθέσιμο εδώ
- Το Νησί των Καταραμένων (ταινία), Βικιπαίδεια, διαθέσιμο εδώ
- Μάρτιν Σκορσέζε, Βικιπαίδεια, διαθέσιμο εδώ
