Της Σοφίας Κατωπόδη,
Δεν ξέρω πώς, γιατί κι αν όλα επιστρέφουν. Ή αν εμείς είμαστε αυτοί που πάντα επιστρέφουμε. Άλλοι σε απωθημένα ανθρώπων, άλλοι σε τόπους, άλλοι σε συνήθειες και άλλοι σε αυτό που νόμιζαν πως ποτέ δεν θα κατακτήσουν. Και αφού το κατακτήσουν και βρίσκονται σε αυτό το σημείο της ζωής, ενώ ξέρουν πως δεν λείπει τίποτα παραπάνω από αυτά που ονειρεύονταν κάποτε, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ελαφρύ πέπλο μελαγχολίας ή θλίψης. Σχετίζεται με το αίσθημα της εκτίμησης ή της απληστίας; Μήπως της συνειδητοποίησης; Ή με άλλα γεγονότα της ζωής μας τη δεδομένη στιγμή; Μήπως όλο αυτό το όνειρο είναι ένας σταθμός για τη στρατηγική του επόμενου ονείρου; Μήπως γι’ αυτό δεν του δίνουμε την κατάλληλη προσοχή ή αυτό σε εμάς, όπως πολλοί θα νομίζουν; Μήπως ο χρόνος δεν μας φτάνει; Και να απολαύσουμε και να ξαναονειρευτούμε από την αρχή;
Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Ενώ σου δίνεται απλόχερα, ποτέ δεν είναι αρκετός. Κοινή εντύπωση είναι πως αυτός λειτουργεί με το μέρος μας. Άλλοτε προσωποποιείται ως γιατρός, άλλοτε ευνοεί την αποστασιοποίηση, την προετοιμασία, και άλλοτε την ανασυγκρότηση και την ενδυνάμωση. Ωστόσο, βασικό γνώρισμά του είναι πως φεύγει και δεν ξαναγυρνάει. Μόλις το καλοσκεφτείς και με τα χρόνια το εμπεδώσεις, χάνοντας τόσο χρόνο, έρχεται το αύριο κι έπειτα συνοδεύεται από τον φόβο και την ανασφάλεια αντί της εκμετάλλευσής του. Και το αύριο με τη φυσική πορεία έγινε σήμερα. Το σήμερα· το τόσο σημαντικό σήμερα, για το οποίο έθεσες τόσους στόχους και μετέθεσες τόσες υποχρεώσεις και όνειρα, είναι το χθεσινό αύριο που ήρθε. Το αύριο, το όνειρο αυτό, το τότε άπιαστο και σήμερα επίκτητο.
Σε ένοιαζε τελικά τόσο το όνειρο ή το χρονικό περιθώριο να μην λήξει; Να έρθει και αυτό μέσα στο χρονικό διάστημα που όρισες; Μα τόσο επιφανειακά όλα; Κι εμείς; Δεν είμαστε; Έτσι μάθαμε. Μάθαμε να τα δίνουμε όλα μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου και μετά πάλι μόνοι μας, να παλεύουμε με τον χρόνο και την αδυναμία μας. Χωρίς αυτά που κατακτήσαμε με τόσο κόπο και προσπάθεια. Αυτά αυτόματα ανήκουν όχι στην αυτοβιογραφία μας, αλλά σαν σελιδοδείκτες στο βιβλίο του χρόνου μας. Ίσως αυτό που τρέμουμε τόσο πολύ να μην είναι η αποτυχία ή ο θάνατος, αλλά ο χρόνος και το πέρασμά του. Στην πρώτη περίπτωση, δεν είναι ότι μπορείς να διορθώσεις, ή ακόμη, να σώσεις πολλά, σε αντίθεση με τη δεύτερη, αυτήν του χρόνου, που μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Τα πάντα, γιατί ο άνθρωπος όλα τα μπορεί άμα το θέλει· ό,τι μπορείς να φανταστείς, να δουλέψεις, να ονειρευτείς και να φιλοδοξείς. Περαστικοί είμαστε. Τόσο που και οι ίδιοι καθημερινά με τις πράξεις μας το επιβεβαιώνουμε. Αυτό που παλεύουμε, το μαράζι μας, είναι μέσα από αυτό το πέρασμα να υπάρξει μια σημαντικότις, μια αξία, κάτι για το οποίο θα σε θυμούνται και θα συνεχίζει την υστεροφημία σου.
Γι’ αυτό, αν τα όνειρά μας είναι ο τιτανικός μας και το παγόβουνο ο χρόνος, μη ναυαγήσεις. Βρες τη δύναμη μέσα στο χρόνο να στρίψεις το πηδάλιο νωρίς. Μην περιμένεις την κατάλληλη στιγμή· δημιούργησέ την. Όλες μας οι στιγμές είναι κατάλληλες και πολύτιμες μέσα στη θάλασσα της ζωής. Ο χρόνος τι είναι; Ένας σύμμαχος, ένας βράχος, ένα παγόβουνο να κρατηθείς μέσα στη φουρτούνα που θα σου κοστίσει, αλλά θα διαλευκάνει την αξία σου. Εκμεταλλεύσου τον, όπως αυτός εσένα, για να υπάρξει.
