Της Ειρήνης Λάττα,
Το λεγόμενο χάσμα των γενεών, το οποίο αποτελεί ένα από τα βασικά θέματα προς συζήτηση στις εκθέσεις του λυκείου και φυσικά όχι μόνο, αφορά στη διαφορά, ή αλλιώς στο «κενό», που παρατηρείται στην επικοινωνία μεταξύ νέων ανθρώπων και μεγαλύτερων. Αυτό το κενό είναι συχνά κεντρικός πυρήνας της αντιπαλότητας των δύο πλευρών, προκαλώντας καχυποψία αλλά και αντίδραση. Κατά συνέπεια, παρατηρείται συχνά η έλλειψη κατανόησης και ενσυναίσθησης μεταξύ των γενεών, που μπορεί εύκολα να οδηγήσει ακόμα και στη διάσπαση πολλών δεσμών, φιλικών ή οικογενειακών.
Με αυτόν τον τρόπο, κάθε γενιά κλείνεται στον εαυτό της και διατηρεί μια στάση άμυνας ή επίθεσης προς την άλλη, χωρίς ίχνος δικαιολόγησης ή κατανόησης. Όλοι έχουν την εντύπωση πως μόνο εκείνοι ξέρουν το σωστό, ως πιο έμπειροι και ώριμοι, και πως τίποτα δεν μπορεί να τους επηρεάσει σε αυτό. Από την άλλη, ακούμε συχνά από τους υπόλοιπους και σκεφτόμαστε κι εμείς οι ίδιοι ότι «κανένας δεν μας καταλαβαίνει», και αναφερόμαστε είτε σε φίλους συνομήλικους με εμάς, είτε πολύ περισσότερο σε ανθρώπους μεγαλύτερούς μας. Επηρεαζόμαστε, βέβαια, από οποιοδήποτε σχόλιο κάνει ένας μεγαλύτερός μας για τις πράξεις ή τη νοοτροπία μας, σε σημείο που να απορούμε κι εμείς για τον εαυτό μας, το τι είμαστε και το τι μας εκφράζει. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγαλύτερούς μας, όμως, όταν τύχει να τους κάνουμε εμείς κάποιο σχόλιο ή ακόμη και όταν καταλήξουμε να τσακωνόμαστε μαζί τους.
Γιατί πρέπει, όμως, να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και να αισθάνονται έτσι και οι δύο πλευρές; Μικροί και μεγάλοι. Γιατί χρειάζεται πάντα κάποιος να κάνει κάποιον άλλον να νιώθει άσχημα; Πρέπει να γίνει κατανοητό, πως καλώς ή κακώς, τα χρόνια περνούν και οι γενιές αλλάζουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πολλές φορές υπάρχει η εντύπωση πως αλλάζουν προς το χειρότερο, και αυτό είναι που κυρίως κάνει τους μεγαλύτερους να ανησυχούν. Όμως, το να γεμίζουμε τις νέες γενιές με αρνητισμό και διαρκή κριτική δεν φέρνει θετικό πρόσημο στην αλλαγή. Η αλλαγή συνήθως έρχεται με κατανόηση πρώτα. Με το να μπορούμε να μπούμε στη θέση των άλλων και να νιώσουμε ό,τι αισθάνονται και εκείνοι, και όχι επειδή με την πρώτη δεν τους καταλαβαίνουμε να τους σχολιάζουμε αρνητικά. Έτσι, καμιά φορά τους «πνιγούμε» και μετά «πνιγόμαστε» κι εμείς.
Ναι, η τεχνολογία με τη ραγδαία ανάπτυξή της είναι η αιτία για πολλά πλέον. Είναι καλό να το παραδεχτούμε όλοι. Οι διαφορές και οι διαφωνίες των μεγαλύτερων με τους νέους όλο και αυξάνονται. Η τόσο γρήγορη διάδοση πληροφοριών, τα «πρότυπα» που έχουμε πλέον και βλέπουμε τόσο στα κινητά όσο και στην τηλεόραση και η εξαθλίωση των ανθρώπινων αξιών, της ηθικής και της κοινής λογικής είναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες διαφωνιών μεταξύ των γενεών. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός πως πάντα θα υπάρχει περιθώριο για λίγη συζήτηση και ουσιαστική επικοινωνία, αν το επιθυμούν και οι δυο πλευρές. Κάτι τέτοιο φυσικά θέλει χρόνο και πρέπει να γίνεται χωρίς βιασύνη και πίεση, καθώς έτσι η κατάσταση όλο και θα χειροτερεύει. Το πιο σημαντικό είναι πως πάντα θα έχουμε κάτι να μαθαίνουμε, και από τους μεγαλύτερους, και από τους νεότερους. Μπορούμε, λοιπόν, να παραμερίσουμε τον εγωισμό μας και να εστιάσουμε σε αυτό, κάνοντας χώρο και στους υπόλοιπους να υπάρξουν και να ζήσουν πλάι μας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Θέμα: Χάσμα γενεών – Θέμα έκθεσης, vlioras.gr, διαθέσιμο εδώ
