Της Σταματίας Κουιμτζή,
«Σαν ένα μικρό Western αυτή η εποχή. Αυτοί οι λόφοι είναι στη μνήμη μου το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην ηλικία των 12 ετών».
Αυτά ήταν τα λόγια του Ουμπέρτο Έκο μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, τον οποίο παρακολουθούσε από την κατοικία του, στα βόρεια της Ιταλίας και τον ενθουσίαζε. Ο ίδιος μέσα στην ξενοιασιά της νιότης, το αγωνιστικό πνεύμα στο πεδίο των μαχών, αισθανόταν ευγνωμοσύνη για την ηλικία του, που του επέτρεπε να απέχει από τις πολεμικές συγκρούσεις. Αν ζούσε τώρα, θα αναπολούσε αυτά τα χρόνια και θα έκλεινε 91 χρόνια ζωής και επιτυχιών.
Ο Ουμπέρτο Έκο γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1932 στην Αλεξάνδεια του Πεδεμοντίου, βορειοδυτική πόλη της Ιταλίας, που βρίσκεται 90 χιλιόμετρα μακριά από το Τορίνο. Οι γονείς του ήταν ο Τζούλιο και η Τζιοβάνα Έκο. Η νεανική του ηλικία χαρακτηρίζεται από τον πόλεμο, τα γράμματα και την καταπιεστική συμπεριφορά του πατέρα του να σπουδάσει νομική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνου, την οποία και εγκατέλειψε, για να ασχοληθεί με τη μεσαιωνική φιλοσοφία και λογοτεχνία. Σημαντικό στοιχείο για τη ζωή και τη φιλοσοφία του ήταν ότι εκείνη την περίοδο εγκατέλειψε τον καθολικισμό και ασπάστηκε την αθεΐα. Το 1954, έγινε διδάκτορας με την πρώτη του διατριβή, που έγινε βιβλίο με τίτλο Ζητήματα αισθητικής στον Θωμά Ακινάτη.
Μετά το πέρας των σπουδών του, άρχισε την ενασχόληση με τη δημοσιογραφία, αναλαμβάνοντας τη θέση του Διευθυντή Πολιτιστικού Προγράμματος στην Κρατική Ιταλική Τηλεόραση (RAI), η οποία θα «λήξει» σύντομα, το έτος 1959. Έπειτα, ακολούθησε ο επόμενος και «αιώνιος» σταθμός στην καριέρα του, που τον κάνει διάσημο μέχρι και σήμερα. Δεν είναι άλλη από τη μελέτη, τη φιλοσοφική έρευνα και τη συγγραφή βιβλίων. Μέσα από μια στήλη σε εφημερίδα έγραφε τις απόψεις του για τη σημειολογία, αλλά και τις αρνητικές συνέπειές της σε κοινωνικό επίπεδο, ενώ ακολούθησε μια πληθώρα δοκιμίων, όπως Πώς γίνεται μια διπλωματική εργασία;, Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας, Κήνσορες και θεράποντες, Ο υπεράνθρωπος των μαζών, Θεωρία της σημειωτικής, Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, Πέντε ηθικά κείμενα, Δεύτερο ελάχιστο ημερολόγιο, Η ποιητική του Τζέιμς Τζόις, Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει; και άλλα πολλά. Περίπου μια δεκαετία αργότερα, το 1965, έγινε καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και την επόμενη χρονιά μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου και έγινε καθηγητής Σημειολογίας στο Πολυτεχνείο, ενώ το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, του πρότεινε να γίνει Τακτικός Καθηγητής της Σημειολογίας και το 1974, ο Ουμπέρτο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.
Αναφορικά με την προσωπική του ζωή, σημειώνεται ότι παντρεύτηκε τη Ρενάτε Ράμγκε το 1962 και απέκτησε δύο παιδιά μαζί της, ενώ στο σπίτι του στεγάζονταν μια απίστευτη βιβλιοθήκη με 30.000 βιβλία! Είχε ένα εξοχικό στο Ρίμινι, που η κατασκευή του χρονολογείται τον 17ο αιώνα και ήταν σχολείο Ιησουιτών. Όσον αφορά τις πολιτικές του τοποθετήσεις, ήταν αριστερός, αλλά δεν ήταν μέλος κάποιου κόμματος.
Τέλος, ο πολυβραβευμένος Ουμπέρτο Έκο αφιερώθηκε στη συγγραφή μυθιστορημάτων, που αξίζει να αποτελέσουν μέρη της βιβλιοθήκης όλων μας. Εξ αυτών είναι Το όνομα του Ρόδου, Το εκκρεμές του Φουκώ, Το Νησί της Προηγούμενης Μέρας, Μπαουντολίνο, Η Μυστηριώδης Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα, Το Κοιμητήριο της Πράγας, Φύλλο Μηδέν, Χρονικά μίας Ρευστής Κοινωνίας, τα οποία έχουν γραφτεί από το έτος 1980 έως και το 2016, τη χρονιά που έχασε τη μάχη για τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών από καρκίνο στο πάγκρεας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Αλεσσάντρια, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Ουμπέρτο Έκο, el.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- Ουμπέρτο Έκο: Οκτώ βιβλία του που δεν πρέπει να λείπουν από καμία βιβλιοθήκη, monopoli.gr, διαθέσιμο εδώ
