Του Στάθη Αποστόλου,
«Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την Ελλάδα ως ανταγωνίστρια χώρα… Το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματός μας έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της ανάπτυξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων». Με αυτά τα λόγια περιέγραφε την άποψή του για την Ελλάδα, αλλά και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο μεγάλος νικητής των τουρκικών εκλογών του 2002 και Πρόεδρος του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης Recep Tayyip Erdoğan. Μάλιστα, η συνολική στάση του τον Νοέμβριο του 2002 στην επίσημη πρώτη του συνάντηση με τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας, Κώστα Σημίτη, έδειξε πως πρόκειται για έναν μετριοπαθή πολιτικό, που επεδίωκε πραγματικά την αναβάθμιση της χώρας του εσωτερικά και εξωτερικά, ενώ έδειχνε να πιστεύει στην ειρηνική επίλυση των προβλημάτων που αναπόφευκτα θα υπήρχαν μεταξύ των δύο χωρών.
Το 2002 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το έτος της μεταπολίτευσης στην Τουρκία, όταν ο πρώην δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως και από το 1998 καταδικασθείς για παρακίνηση θρησκευτικού μίσους, 48 χρόνος Tayyip Erdogan κέρδισε με συντριπτική πλειοψηφία τις εκλογές και αναδείχθηκε κυρίαρχος πολιτικά. Είναι βέβαιο πως ανέλαβε ένα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο έργο, όχι απλά να διορθώσει στρεβλώσεις και λάθη του παρελθόντος, αλλά να στήσει ουσιαστικά ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, που επιδίωκε την ένταξή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Το 2017, έχοντας 15 έτη την διακυβέρνηση στα χέρια του, ο Tayyip Erdogan κέρδισε με έναν αμφίρροπο και αμφιλεγόμενο τρόπο ένα πολωτικό δημοψήφισμα, το οποίο άλλαζε ουσιαστικά το πολίτευμα της χώρας, μεταβάλλοντάς το από μια Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σε μια Προεδρική Δημοκρατία, με όλες τις εξουσίες να είναι στα χέρια του Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος θα εκλέγεται άμεσα από τον λαό.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι διπλωματικοί κύκλοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για τις απαιτήσεις και την παράλογη ρητορική της τουρκικής ηγεσίας. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο ισχυροποιεί τη θέση του ο Erdogan και τότε γίνεται ξεκάθαρο πως σταδιακά λαμβάνει χώρα η συγκρότηση και ενίσχυση ενός ακραίου θεοκρατικού κράτους και η αντικατάσταση του Κεμαλισμού στην Τουρκία από τον «Ερντογανισμό».
Πάρα τις ομολογουμένως πολλές και φιλόδοξες προσπάθειες της ελληνικής ηγεσίας, αλλά και των Ελλήνων διπλωματών, οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σταμάτησαν το 2016. Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αποτέλεσε το αίτημα το Τούρκου Προέδρου, ενώπιον του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας και εξαίρετου νομικού Προκόπη Παυλόπουλου, να επικαιροποιηθεί η Συνθήκη της Λωζάνης, αίτημα που φυσικά η ελληνική πλευρά απέρριψε, όπως όφειλε να κάνει.
Ακολούθησαν 5 δύσκολα χρόνια των ελληνοτουρκικών σχέσεων με την Τουρκία να κλιμακώνει την πίεση προς την Ελλάδα. Κάπως έτσι φτάσαμε στα παραλίγο «Ίμια του 2020», που όμως είχαν την ευτυχία να μας αποκαλύψουν τρία πράγματα: το υψηλό αίσθημα θάρρους και ποιότητας των ενόπλων δυνάμεών μας, το γεγονός πως η Ελλάδα δεν δέχεται μαθήματα από κανέναν και πως δεν θα υποχωρήσει πότε σπιθαμή υπερασπιζόμενη τα ελληνικά δίκαια.
Βρισκόμαστε λίγο καιρό μετά τις δηλώσεις παραλήρημα της τουρκικής ηγεσίας για casus belli και βέτο στην επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων σε 12 ν.μ. Οφείλουμε, λοιπόν, να πούμε για μια ακόμη φορά πως το χρώμα των θαλασσών μας και του Αιγαίου έχει χρώμα γαλανό και πως όσες συνθήκες υπογράψαμε στα 200 χρόνια του κράτους μας, πολλές τις πληρώσαμε με αίμα. Έχουμε ιερό χρέος και δύσκολη αποστολή να θυμίζουμε σε ανιστόρητους, που έχουν αναγάγει τον κομπογιαννιτισμό σε πολιτική στάση, πως όλα όσα μας κατοχυρώνουν οι διεθνείς συμφωνίες και συμβάσεις θα τα υπερασπιστούμε μέχρι θανάτου. Επομένως, κατά την ταπεινή μου άποψη, μετά τις εκλογές του 2023 πρέπει να γίνει η επέκταση των χωρικών μας υδάτων για να κλείσουμε το κεφάλαιο του αναθεωρητισμού στην περιοχή μας.
