Του Θάνου Κουλουβάκη,
Η ελληνική μουσική σκηνή μου έχει δώσει αρκετές εμπνεύσεις κατά καιρούς, έχει ντύσει όμορφες κι άσχημες στιγμές μου· στιγμές γεμάτες με έρωτα, ευτυχία, μελαγχολία, θλίψη, απόγνωση, αγάπη. Θεωρώ ότι τις περισσότερες και τους περισσότερους από εμάς μας έχει συντροφεύσει, αναμφίβολα με διαφορετικά ακούσματα κι επιλογές, μα πάντοτε βρισκόμενη εκεί με ένα κάπως γνώριμο συναίσθημα να παίζει στ’ αφτιά μας. Σε αυτό το άρθρο, λοιπόν, θέλω να μιλήσω για έναν καλλιτέχνη που μιλάει στην καρδιά μου τον τελευταίο καιρό και πραγματικά θεωρώ ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας.
Ο λόγος γίνεται για τον Pan Pan, ο οποίος από την πρώτη φορά που άκουσα έργα του αισθάνθηκα αυτό το γνώριμο συναίσθημα. Η μουσική του σίγουρα δεν είναι αυτό που είχα συνηθίσει από την ελληνική μουσική σκηνή, γεγονός που με έκανε να θέλω να ανακαλύψω ακόμα περισσότερο τι κρύβει η μουσική και οι στίχοι του. Φυσικά, στο μυαλό του δεν θα μπω, ας μην κοροϊδευόμαστε. Ωστόσο, μπορώ να μοιραστώ τι αισθάνομαι όταν ακούω έργα του, ποιες είναι οι σκέψεις μου και τι το ενδιαφέρον βρίσκω σε αυτή τη new age disco μουσική.
Οι στίχοι, πρώτα απ’ όλα, ακροβατούν κάπου μεταξύ της διάστασής μας και άλλων παράλληλων διαστάσεων. Δεν είναι ότι κλείνω τα μάτια και κάνω εικόνες με τους στίχους του Pan Pan· οι ίδιοι οι στίχοι χτίζουν κόσμους και εικόνες και με τραβούν μέσα τους. Είναι λες και το μυαλό μου υπάρχει σε πολλές διαστάσεις παράλληλα, σαν να ακούω ιστορίες από διαφορετικούς κόσμους, οι οποίες κάπου, κάποτε, συνδέονται· και κυριότερα όλες αντικατοπτρίζουν πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας, την οποία βιώνω. Πτυχές που καταλαβαίνω και έχω νιώσει να με ταράζουν. Μα μέσα στο σύνολο του έργου, κάπως να φεύγει η ταραχή και να έρχεται η συνειδητοποίηση. Εκείνη τη στιγμή είναι που αλλάζει η διάσταση και αισθάνομαι αυτή την ταύτιση· αυτό που έχεις ανάγκη όταν ακούς το μοίρασμα κοινών βιωμάτων.
Ο ήχος, η μουσική, η σύνθεση έρχεται να σε ταξιδέψει. Έρχεται να σε πάει σε άλλα σύμπαντα και να σε βάλει εντός τους. Σε ρουφάει ασυναίσθητα και σε παρασύρει σε ένα χορευτικό δράμα. Κι εκείνη την ώρα, που δίχως να το καταλαβαίνεις πολύ καλά, κουνάς το σώμα σου, αισθάνεσαι το κενό μέσα σου να διαχέεται και να γίνεται ένα με το κενό όλων των άλλων. Όχι, δεν είναι το κενό που προξενεί η θλίψη ή η απόγνωση. Είναι το κενό που νιώθεις όταν μηδενίζεις, για να αρχίσεις ξανά από την αρχή· για να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Έτσι μέσα από ιστορίες έρωτα, διαμαρτυρίας, οραματισμού, χορού, πόνου, μπερδέματος, οι συνθέσεις αυτές έρχονται να σε ξυπνήσουν. Να σε κάνουν να κουνηθείς και εν τέλει να σε ταρακουνήσουν.
Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, λοιπόν, βάλτε Pan Pan και ταξιδέψτε μαζί του… στα αστέρια.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Pan Pan: Φαντασμαγορία Τρία, bandcamp, διαθέσιμο εδώ
- Pan Pan (@postnoise) • Instagram photos and videos, διαθέσιμο εδώ
- Pan Pan | Spotify, διαθέσιμο εδώ
