Της Ευστρατίας Γούδα,
Γιορτές. Μια λέξη που φέρνει στο μυαλό μας την οικογένειά μας, τους φίλους μας, το γιορτινό τραπέζι, τις ευχές, τα δώρα, τις αγκαλιές, τα φιλιά, που θα ανταλλάξουμε μαζί τους. Γιορτές. Μια λέξη που μας δίνει χαρά και την ευκαιρία να σχεδιάσουμε ταξίδια, να τραβήξουμε φωτογραφίες και να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις για μια ζωή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Παρόλα αυτά, πολλές φορές, αυτές τις μέρες υπάρχουν εκεί έξω –ανάμεσα μας– κάποια σπίτια με μόνο μια καρέκλα στο τραπέζι, άνθρωποι με άδειες αγκαλιές και άλμπουμ που μένουν άδεια, χωρίς χαμόγελα και αντί για ευχές, για αγάπη και ευτυχία, εύχονται να περάσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα οι μέρες αυτές. Αιτία για όλα αυτά; Μια λέξη με τρεις συλλαβές: η μοναξιά.
Η μοναξιά έχει γίνει νόσος στην εποχή μας. Παρά τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, η οποία έχει δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους και να βλέπουν ο ένας τον άλλον όπου και αν βρίσκονται, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου δεν είναι λίγα τα άτομα, που βιώνουν καθημερινά το άσχημο συναίσθημα της μοναξιάς. Το συναίσθημα αυτό εντείνεται σε μεγάλο βαθμό την περίοδο των γιορτών. Πολλές έρευνες πανεπιστημίων που έχουν διεξαχθεί σε παγκόσμια κλίμακα και μελετούν τα συναισθήματα των ανθρώπων κατά τη διάρκεια των γιορτών έχουν αποδείξει πως το 50% των ατόμων αισθάνονται μοναξιά, ενώ πολλοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις αρνητικές τους σκέψεις, φτάνοντας μέχρι και σε κατάθλιψη.
Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που τις μέρες των γιορτών είναι μόνοι, είτε γιατί δεν έχουν οικογένεια, είτε γιατί τα αγαπημένα τους πρόσωπα είναι μακριά, είτε γιατί βρίσκονται άρρωστοι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, είτε γιατί βρίσκονται ξεχασμένοι σε κάποιον οίκο ευγηρίας μακριά από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να ακούσουν μουσική, άλλοι να διαβάσουν ένα βιβλίο και να ταξιδέψουν μαζί με τους ήρωες ή να ανοίξουν αυτό το «μαύρο κουτί» που λέγεται τηλεόραση, για να δουν στο γυαλί ανθρώπινες φιγούρες, να ακούσουν τις φωνές τους, τα γέλια και τις ευχές που λένε ο ένας στον άλλο και να αισθάνονται έτσι πως έχουν και οι ίδιοι μια φανταστική, εικονική συντροφιά.
Στην πραγματικότητα, όμως, οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν μόνοι, απλοί θεατές της συντροφικότητας και οι τηλεοπτικές αυτές εικόνες της ευτυχισμένης οικογένειας και του γιορτινού τραπεζιού, αντί να απαλύνουν το άραχνο συναίσθημα της μοναξιάς τους, το «υφαίνουν» όλο και περισσότερο, μέχρι οι ίδιοι να τυλιχτούν σε αυτό και να μην μπορούν να ξεφύγουν. «Τυλιγμένοι» μέσα σε αυτόν τον ιστό της μοναξιάς, μια αράχνη «κατατρώει» το μυαλό των ατόμων με σκέψεις όπως «γιατί εγώ δεν έχω κανέναν αυτές τις μέρες, ενώ αυτοί έχουν;», «τι έκανα λάθος;», «φταίω μήπως εγώ, ή οι άλλοι για τη μοναξιά μου;». Και οι σκέψεις τους αυτές μένουν αναπάντητες, σαν τα γράμματα που στέλνουν τα παιδάκια στον Άι-Βασίλη τα Χριστούγεννα και δίχως να λάβουν απάντηση τον περιμένουν υπομονετικά να τους φέρει ό,τι του ζήτησαν.
Έτσι, και οι μοναχικοί άνθρωποι αυτές τις γιορτινές μέρες περιμένουν και ελπίζουν για μια κάρτα, για μια φωνή στο τηλέφωνο, για έναν άνθρωπο στην πόρτα τους. Για τον δικό τους Άι-Βασίλη, που δεν θα τους δώσει τίποτα άλλο παρά μόνο μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί και ένα γλυκό χαμόγελο. Πράγματα που δεν κοστίζουν, αλλά για τους ανθρώπους αυτούς είναι τα πιο πολύτιμα δώρα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «Χριστούγεννα: Όταν το βάρος της μοναξιάς διπλασιάζεται», paidorama.com, διαθέσιμο εδώ
