Του Νίκου Αστυρακάκη,
Σχεδόν έναν μήνα τώρα, στην καρδιά της Αθήνας, ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ συμβαίνει στην ιστορική κινηματογραφική αίθουσα της Ίριδας. Έπειτα από απόφαση της Νίκης Κεραμέως για την κατάργηση της νομικής αυτοτέλειας των πανεπιστημιακών λεσχών, οι 4 τομείς του Πολιτιστικού Όμιλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών –Χορευτικός, Θεατρικός, Φωτογραφικός και Κινηματογραφικός– οργάνωσαν το φεστιβάλ IRIDA VISIONS, με σκοπό να αναδείξουν πόσα ακόμα μπορεί να προσφέρει η λέσχη.
Οργανώνοντας εκδηλώσεις όπως χορευτικές παραστάσεις, masterclasses, εκθέσεις φωτογραφίας και προβολές ταινιών –όλες με ελεύθερη είσοδο–, τα μέλη της λέσχης γεμίζουν κάθε εβδομάδα τα κτήρια με εκδηλώσεις ποικίλου ενδιαφέροντος αλλά φυσικά, σταθερής ποιότητας. Αδιαμφησβήτητα, όμως, η εκδήλωση που φέρνει περισσότερο ενδιαφέρον είναι οι προβολές ταινιών.
Με μια εκλεκτική επιλογή Ελληνικών, πάντα με παρουσία του σκηνοθέτη ή και άλλων συμμετεχόντων, η ομάδα του φεστιβάλ φέρνει στο ιστορικό κινηματοθέατρο της Ίριδας –δίνει το όνομά του στο φεστιβάλ– τουλάχιστον δύο ταινίες κάθε εβδομάδα. Όλες οι ταινίες είναι σχετικά σύγχρονες, από το ΄90 μέχρι σήμερα, λιγότερο γνωστές στο ευρύ κοινό και σφύζουν πάντα με την ιδιαίτερη καλλιτεχνική πινελιά του εκάστοτε σκηνοθέτη, που πάντα πρόθυμος θα απαντήσει σε όποια ερώτηση του κοινού έπειτα από κάθε προβολή.
Καθώς το φεστιβάλ βρίσκεται σε διάλειμμα λόγω των εορτών, είναι η καλύτερη στιγμή να σας παρουσιάσουμε τρεις από τις προβολές που παρευρεθήκαμε, οι οποίες πιστεύουμε ήταν οι καλύτερες επιλογές μέχρι τώρα. Από εγκληματικά δράματα ενηλικίωσης, μέχρι ξεκαρδιστικές σατυρικές κωμωδίες και low-budget ονειρικά ταξίδια, οι ταινίες αυτές δείχνουν πως υπάρχουν ακόμη ιστορίες στην Ελλάδα, που αξίζουν να ειπωθούν.
Θα σας ενθαρρύναμε ανεπιφύλακτα να τις δείτε, όποτε έχετε την ευκαιρία, και να έχετε το νου σας στις υπόλοιπες προβολές μετά τις γιορτές, καθώς σίγουρα θα ειπωθούν και άλλες τέτοιες ιστορίες στην οθόνη της Ίριδας.
Από την Άκρη της Πόλης, του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
Το εγκληματικό αυτό δράμα του 1998 παίχτηκε στην Ίριδα το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου. Η πλοκή του αφορά μια παρέα νεαρών ομογενών από τη Ρωσία που διαμένουν στο Μενίδι, οι οποίοι περιπλανούνται στην Αθήνα και στον υπόκοσμό της, προσπαθώντας να προσδιορίσουν τον εαυτό τους μέσα σε μια χώρα που αρνείται να τους δει ως κάτι παραπάνω από «γύφτους».
Με μια άκρως στυλιζαρισμένη, αλλά, ταυτόχρονα, ωμά ρεαλιστική ταινία, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης σκιαγραφεί άρτια μια πλευρά της Ελληνικής κοινωνίας, την οποία ελάχιστοι από τότε έως τώρα έχουν το κουράγιο να ασχοληθούν μαζί της.
Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και προσεγμένοι, παρουσιάζονται με έναν σεβασμό στα θέλω τους και την προσωπικότητά τους, χωρίς ποτέ να υποκύπτουν σε στερεότυπα. Μέσα από τα άπλετα μοντάζ με ηλεκτρονική μουσική, συνεντεύξεις με τον σκηνοθέτη σε στυλ ντοκιμαντέρ και παρουσίαση δραστηριοτήτων όπως οι επισκέψεις σε οίκους ανοχής, οι βόλτες με τα αμάξια, τα ναρκωτικά, οι επαφές τους με διάφορα μέλη του ελληνικού υπόκοσμου και η δυσκολία της αφομοίωσής τους στην κοινωνία, δίνεται στο κοινό με έναν ατμοσφαιρικό τρόπο αποτυπωμένο, όμως, με ρεαλιστικό βάθος στον καθένα ξεχωριστά. Έχουν όνειρα, ορέξεις, αμφιβολίες και, πάνω από όλα, έχουν την ανάγκη να ανήκουν κάπου και να μπορούν να γίνουν κατανοητοί, χωρίς να θυσιάσουν την δικιά τους ξεχωριστή ταυτότητα.
Too Much Information Clouding Over My Head, του Βασίλη Χριστοφιλάκη
Ανεξάρτητη κωμωδία παραγωγής 2017, σε σενάριο και σκηνοθεσία του τότε πρωτοεμφανιζόμενου Βασίλη Χριστοφιλάκη, προβλήθηκε το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης πρωταγωνιστεί ως ένας τριανταπεντάρης σκηνοθέτης με O.C.D., ο οποίος προσπαθεί να βρει απελπισμένα λεφτά για την επόμενή του ταινία, η οποία μπορεί να του ανοίξει επιτέλους τις πόρτες για τη βιομηχανία. Ωστόσο, μια σειρά απρόσμενων καταστάσεων αποδεικνύουν πως ίσως αυτό που θέλει δεν βρίσκεται στην ταινία που προσπαθεί να φτιάξει.
Με σενάριο σχεδόν αυτοβιογραφικό και με προϋπολογισμό μόλις €15.000, ο Βασίλης Χριστοφιλάκης δημιουργεί ίσως την πιο ξεκαρδιστική ταινία που έπαιξε στο φεστιβάλ, μια από τις καλύτερες ελληνικές κωμωδίες των τελευταίων ετών. Αντλώντας έμπνευση από ταινίες του Woody Allen, το “Frances Ha” –αγαπημένη του ταινία– του Noah Baumbach και το “Clerks” του Kevin Smith, το χιούμορ της ταινίας είναι κοφτερό, ρεαλιστικό και φρέσκο, συνδυάζοντας τόσο ατάκες και καταστάσεις, όσο και slapstick και σουρεαλισμό σε μια από τις πιο ξεκαρδιστικές στιγμές της ταινίας.
Η σχεδόν εξ ολοκλήρου ασπρόμαυρη ταινία, όμως, στηρίζεται στους χαρακτήρες της. Από τον πρωταγωνιστή μας, τον αγχώδη Βασίλη, την βοηθό του Χρυσούλα και την έκτακτη συμμετοχή της Κωνσταντίνας Μιχαήλ στον ρόλο της ντίβας Κωνσταντίνας Γαβριήλ, όλοι οι χαρακτήρες είναι άτομα τα οποία βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, με ελάχιστες υπερβολές για κωμικό εφέ. Μέσω αυτών, η ταινία καταφέρνει να σατιρίσει πολλές πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας με έναν άκρως ξεκαρδιστικό τρόπο, χωρίς όμως να χάνει τον ανθρωπισμό που βρίσκεται στην καρδιά της.
Μαγνητικά Πεδία, του Γεώργιου Γούση
Η πιο πρόσφατη μέχρι στιγμής προσθήκη του φεστιβάλ, η πολυσυζητημένη επιτυχία των απανταχού θερινών φέτος και η πρώτη Ελληνική ταινία μετά από σχεδόν 20 χρόνια που προτάθηκε για υποψηφιότητα στα Όσκαρ, το low-budget αυτό δράμα ακολουθεί δύο μοναχικούς ανθρώπους που, μετά από μια τυχαία συνάντηση, αποφασίζουν να γυρίσουν την Κεφαλονιά μαζί σε αναζήτηση ενός μέρους ταφής για τη θεία του ενός.
Μέσα σε μόλις μια ώρα και ένα τέταρτο, ο Γεώργιος Γούσης σκιαγραφεί τους δύο πρωταγωνιστές του με εμπάθεια και συμπόνια. Δύο άνθρωποι, που εδώ και καιρό έχουν προσπεράσει τα καλύτερά τους χρόνια, αφήνονται απλά να πουν την ιστορία τους μέσω ελάχιστων ατακών –όλες βασισμένες στον αυτοσχεδιασμό– και κυρίως μέσω της γλώσσας του σώματος τους. Μέσω μιας σειράς κωμικοτραγικών ή απλά μονότονων καταστάσεων, τόσο οι ίδιοι όσο και το κοινό τους γνωρίζει καλύτερα και αναπτύσσουν μια φυσική έλξη, που εξελίσσεται σε μια γλυκύτατη φιλία.
Η ταινία, εξ ολοκλήρου γυρισμένη σε MiniDV βιντεοκάμερα, έχει μια ονειρική αίσθηση στα πλάνα και στο μοντάζ, με τη χαμηλή ανάλυση της κάμερας να κάνει μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στα έντονα χρώματα του τοπίου. Παρουσιάζεται, έτσι, μια Κεφαλονιά σαν να έχει ξεπηδήσει από πίνακα, με ιμπρεσιονιστικό ύφος, που πολλές άλλες ταινίες αποτυγχάνουν να αναπαραγάγουν με πολύ μεγαλύτερα budget. Σε συνδυασμό με ένα jazz soundtrack όμοιο με του Taxi Driver, η ταινία σφύζει από μια ονειρική αισθητική που ποτέ δεν είναι υπερβολική, αλλά βοηθάει το κοινό να την απορροφήσει πλήρως χωρίς ποτέ να κουράζεται.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
