Του Μανώλη Πέρου,
Στον αθλητισμό, όπως και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, υπάρχουν πάντοτε κάποια άτομα που ξεχωρίζουν. Άτομα, που είτε λόγω ταλέντου ή εργατικότητας είτε συνηθέστερα λόγω συνδυασμού των προαναφερθέντων, καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά κι ενίοτε να μνημονεύονται, χάρη στις επιτυχίες και τα κατορθώματά τους, για πολλά χρόνια μετά την αποχώρησή τους απ’ τον εκάστοτε χώρο. Ορισμένοι το πραγματοποιούν με τρόπο επιβλητικό, κερδίζοντας ακόμα και στη «δύση» της πορείας τους πολλούς υποστηρικτές. Υπάρχουν, όμως, και οι περιπτώσεις που κάποιοι επιλέγουν να το κάνουν ετεροχρονισμένα, όταν πλέον έχει παρέλθει κατά πολύ η περίοδος της ακμής τους.
Στο σημείο αυτό διερωτάται κανείς για το πού οφείλεται η στάση των δεύτερων να φτάνουν στην άλλη άκρη του νήματος, προκειμένου να αποχωρήσουν από τον τομέα τους, αλλά και για τις επιπτώσεις που θα επιφέρει τόσο στον ψυχισμό, όσο και στην γενικότερη εικόνα τους.
Ξεκινώντας, αξίζει να αναφερθεί ότι το να αποχωρεί κανείς από έναν χώρο με τον οποίο έχει συνδέσει το όνομά του μόνο πράγμα εύκολο δεν είναι. Πολλώ δε μάλλον, όταν έχει σε αυτόν αφιερώσει χρόνια μόχθου, αλλά και όταν μέσω αυτού έχει βιώσει ορισμένες απ’ τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής του. Ακόμα, απ’ την ίδια λίστα δεν απουσιάζουν κι εκείνοι που φοβούνται το «μετά»… Τη νέα, δηλαδή, σελίδα που θα κληθούν να ξεκινήσουν στη ζωή τους, αφήνοντας για πάντα πίσω τον χώρο που τους έκανε γνωστούς, αλλά και τον χώρο στον οποίο κέρδισαν μυριάδες υποστηρικτές και θαυμαστές. Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να παραλειφθούν και περιπτώσεις στις οποίες τα αισθήματα της αλαζονείας και του εγωισμού λειτουργούν ως παρωπίδες, προς τα άτομα αυτά, δίνοντάς τους τη λανθασμένη εντύπωση ότι μπορούν να κερδίσουν την άνιση μάχη τους με τον χρόνο.
Οι παρενέργειες της ανωτέρω στάσης χωρίζονται σε δύο κυρίως κατηγορίες: σε αυτές που επηρεάζουν τον ψυχισμό και σε αυτές που σπιλώνουν το όνομα και τη μνήμη τους σε βάθος χρόνων. Σχετικά με την πρώτη κατηγορία, χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις εκείνων, που μη έχοντας επιλέξει την κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσουν απ’ τον χώρο που τους ανέδειξε, προχωρούν σε απέλπιδες προσπάθειες, προκειμένου να αποδείξουν «ποιοί είναι» και γιατί έφτασαν κάποτε στο υψηλό εκείνο επίπεδο. Ως εκ τούτου, είναι αναπόφευκτη η φόρτισή τους με έντονο άγχος, όπως και με τα επίμονα αισθήματα της ανεπάρκειας και της απογοήτευσης, αφού συχνά η παρορμητική τους επιθυμία να επανεμφανίσουν τον παλιό καλό τους εαυτό καταλήγει σε φιάσκο.
Όσον αφορά την εικόνα του κόσμου για τους ιδίους, δεν είναι κρυφό ότι οι περισσότεροι από αυτούς, βλέποντας τις απελπισμένες ενέργειές τους να αποτυγχάνουν παταγωδώς, προχωρούν σε αντιδεοντολογικές στάσεις και δηλώσεις, αλλά και σε απογοητευτικές ενέργειες. Με αυτόν τον τρόπο, αν μη τι άλλο, αμαυρώνουν τα όσα επί σειρά ετών δημιούργησαν, χάνοντας σημαντική μερίδα των υποστηρικτών τους και αφήνοντας μία πικρή γεύση στην εκπνοή της παρουσίας τους στον χώρο, με τον οποίον συνέδεσαν το όνομά τους.
Κλείνοντας, αντιλαμβάνεται κανείς το πόσες εφαρμογές έχει το εν λόγω φαινόμενο στη ζωή του ανθρώπου και κυρίως στους χώρους του αθλητισμού, όπου υπάρχει συγκεκριμένη ηλικιακή περίοδος, στην οποία το ανθρώπινο σώμα είναι έτοιμο να φτάσει στο «ζενίθ» των φυσικών του δυνατοτήτων. Για τον εξής λόγο, κρίνεται σκόπιμο για τον κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε παρόμοια θέση να αποδέχεται τη δύναμη του απροσμάχητου χρόνου, αποχωρώντας αξιοπρεπώς, με τη δόξα που του αρμόζει, απ’ τον χώρο στον οποίο διακρίθηκε και μέσω του οποίου έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Άλλωστε, κι ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε ήδη συμμεριζόταν μια παρόμοια άποψη λέγοντας ότι: «Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Nietzsche Friedrich, Ecce Homo (Ίδε ο Ανθρωπος), Θεσσαλονίκη, Πανοπτικόν, 2012
- Τα παράθυρα, greek-language.gr, διαθέσιμο εδώ
