Της Ακριβής Ρακιντζή,
Η δημοσιογράφος Καρίνα Σάινθ Μπόργο στο μυθιστορηματικό της ντεμπούτο με τίτλο Θα ’ναι νύχτα στο Καράκας, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, παρουσιάζει, αν μπορούμε να το περιγράψουμε με μια φράση, το πένθος μιας κοπέλας για τη μητέρα της, αλλά και για την ίδια της τη χώρα.
Η ιστορία ξεκινά με την πρωταγωνίστρια, την Αδελαΐδα, στην κηδεία της μητέρας της. Μια κηδεία χωρίς κόσμο, καθώς ο χώρος των κοιμητηρίων δεν αποτελεί ασφαλές μέρος. Η Αδελαΐδα, μάλιστα, φτάνει στο σημείο να σκεφτεί πως υπάρχει πιθανότητα να ανοιχτεί ο τάφος της μητέρας της και να κλαπούν τα ρούχα της ή ακόμα και τα οστά της. Δύο γυναίκες που είχαν η μία την άλλη και επιβίωναν σε μια ετοιμοθάνατη χώρα, που κυριαρχεί μόνο η βία. Η Αδελαϊδα είναι πλέον ολομόναχη. Στο διαμέρισμα όπου ζούσε με τη μητέρα της, στο κέντρο του Καράκας, γίνεται καθημερινά μάρτυρας του χάους και της βίας που επικρατεί. Η κατάσταση που βιώνει η Αδελαΐδα γίνεται ακόμα πιο δυσμενής, όταν μια συμμορία γυναικών εισέρχεται στο διαμέρισμά της και το καταλαμβάνει δια της βίας.
Η πρωταγωνίστρια, έχοντας χάσει πλέον κυριολεκτικά τα πάντα, αποφασίζει να χτυπήσει την πόρτα της γειτόνισσάς της για να της ζητήσει βοήθεια. Η Αδελαΐδα, όμως, το μόνο που θα βρει στο σπίτι της γειτόνισσας είναι το άψυχο σώμα της Αουρόρα Περάλτα, η επονομαζόμενη «κόρη της Ισπανίδας». Στο τραπέζι του σαλονιού θα βρει και κάτι ακόμα, ένα γράμμα που της ανακοινώνει την έκδοση ισπανικού διαβατηρίου. Το διαβατήριο προς την ελευθερία της είναι ακριβώς μπροστά της. Ποσό μακριά θα φτάσει η Αδελαΐδα για να σωθεί;
Η Καρίνα Σάινθ Μπόργο, παίρνοντας έμπνευση από πραγματικά περιστατικά, περιγράφει μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριάς της την αγριότητα που κυριαρχεί πλέον στη Βενεζουέλα. Μια ευημερούσα χώρα που κάποτε υποδεχόταν τους πρόσφυγες που κατέφευγαν εκεί προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Μια χώρα με πλούσια πολιτισμική κουλτούρα, που καταλήγει να μετατραπεί σε έρμαιο της βίας και της διαφθοράς. Η συγγραφέας δεν μας αφηγείται απλά μια ιστορία τρόμου σε μια δυστοπία. Αντιθέτως, περιγράφει μια κατάσταση που αποτελεί την πραγματικότητα της χώρας. Την κατάσταση μιας χώρας όπου κυριαρχεί το έγκλημα και η βία, όπου τα χρήματα έχουν χάσει την αξία τους, όπου κανείς δεν κυκλοφορεί μετά τις 6 το απόγευμα, όπου επικρατεί ο τρόμος.
Τα περιστατικά που διαδραματίζονται στο βιβλίο δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη χρονολογική σειρά. Η συγγραφέας μεταπηδά από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα. Η Αδελαΐδα αναπολεί στιγμές από το παρελθόν, αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία στο Οκουμάρε, το χωριό που μένουν οι θείες της και τις επισκέπτονταν μαζί με τη μητέρα της. Η συγγραφές δίνει μεγάλη προσοχή στον δεσμό μεταξύ μητέρας και κόρης. Περιγράφει, ακόμα, στιγμές από την καθημερινή ζωή πριν ξεσπάσουν οι διαμάχες στη Βενεζουέλα. Αναπόφευκτα, αυτές τις στιγμές του παρελθόντος η Αδελαΐδα τις συγκρίνει με το παρόν. Ένα παρόν δίχως μέλλον. Το βιβλίο έχει ένα ιδιαίτερο είδος θλίψης. Θλίψη για την απώλεια ανθρώπων, για την απώλεια ενός σπιτιού, για την απώλεια μιας ολόκληρης κουλτούρας. Η Αδελαΐδα έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για τη χώρα της και ψάχνει τρόπο να ξεφύγει, χωρίς, όμως, να έχει ιδέα πώς θα συνεχίσει τη ζωή της μόλις βγει έξω από τη χώρα. Η επιλογή, όμως, αφορά το αν φύγει ή αν πεθάνει, όχι το να φτάσει κάπου.
Είναι ένα μυθιστόρημα που αφορά την παραίτηση και την ήττα. Ένα μυθιστόρημα, που κηρύσσει τη Βενεζουέλα ως ένα κράτος καταδικασμένο, το οποίο βρίσκεται σε κατάρρευση. Ένα κράτος που οι άνθρωποι ανοίγουν τάφους, για να ληστέψουν τα πράγματα με τα οποία μπορεί να είχε θαφτεί ο νεκρός, που οι διαδηλωτές φυλακίζονται, ξυλοκοπούνται και βιάζονται με όπλα.
Ένα κράτος που οι άνθρωποι πεθαίνουν, επειδή ο υπερπληθωρισμός καθιστά αδύνατη την οικονομική δυνατότητα για φάρμακα. Μια χώρα που έχει μετατραπεί σε τρύπα της κόλασης, που ακόμα και οι ίδιοι οι πολίτες στρέφονται εναντίον των γειτόνων τους ως μοναδικό τρόπο επιβίωσης, εξαιτίας της πείνας και της βίας που κυριαρχεί.
Το Θα ’ναι νύχτα στο Καράκας περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στη Βενεζουέλα. Μια κατάσταση που δεν καλύπτεται σχεδόν καθόλου από τις ειδήσεις, παρά μόνο από καιρό σε καιρό, χωρίς, όμως, να υπάρχει συνεχής κάλυψη. Η Καρίνα Σάινθ Μπόργο γράφει ένα μυθιστόρημα γεμάτο πόνο, οργή, θλίψη και μελαγχολία για την απώλεια ενός έθνους.
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο:
«Ήταν δέκα και μισή το πρωί. Εννέα και μισή στις Καναρίους
Στο Καράκας, πάντα θα ήταν νύχτα».
