Του Νίκου Σαρρή,
Η Ουαλία αποτελεί μία από τις τέσσερις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Μεγάλης Βρετανίας και συνορεύει στα ανατολικά με την Αγγλία. Με τον κόκκινο ουαλικό δράκο ως το εθνικό της σύμβολο πρόκειται για τη μία από τις δύο χώρες παγκοσμίως που έχουν ένα μυθικό πλάσμα ως εθνικό ζώο. Η δεύτερη χώρα είναι η – επίσης βρετανική – Σκωτία, της οποίας εθνικό ζώο είναι ο μονόκερος. Ο δράκος υπάρχει επίσης στη σημαία της Ουαλίας, καθώς και στο θυρεό της Κυβέρνησης της χώρας.
Ο σημαντικότερος μύθος σχετικά με δράκους κάνει την εμφάνισή του στο ανθολόγιο πεζών κειμένων “Mabinogion”. Η ιστορία ξεκινάει με τον θάνατο του μυθικού βασιλιά της Βρετανίας, Beli Mawr. Το βασίλειό του κληρονομείται από τον μεγαλύτερο εκ των γιων του, Lludd. Λέγεται πως ο Lludd αγαπούσε τη χώρα του περισσότερο από τον καθένα. Οχύρωσε καλά την πρωτεύουσα με ολοκαίνουρια τείχη και έχτισε σπίτια για τους κατοίκους της. Για να τον τιμήσουν, η πρωτεύουσα ονομάστηκε Llundein, γνωστή σήμερα ως Λονδίνο. Ο αγαπημένος αδερφός του Lludd λεγόταν Lleuelys. Όταν έμαθε πως ο βασιλιάς των Γάλλων πέθανε, κίνησε για τη Γαλλία προκειμένου να γίνει εκείνος βασιλιάς της χώρας. Ο προηγούμενος βασιλιάς δεν είχε αφήσει κάποιον διάδοχο, καθώς είχε μόνο μία κόρη. Έτσι, ο Lleuelys παντρεύεται την κόρη του εκλιπόντα βασιλιά και γίνεται εκείνος ο νέος βασιλιάς της Γαλλίας.
Την ίδια στιγμή, η Βρετανία αρχίζει να πλήττεται από τρεις απειλές. Η πρώτη ήταν η φυλή των Coraniaid. Πρόκειται για πολεμιστές με υπερευαίσθητη ακοή, οι οποίοι είναι ικανοί να ακούσουν οποιονδήποτε σχεδιάζει να τους βλάψει, με αποτέλεσμα να είναι άτρωτοι. Τη δεύτερη απειλή συνιστούσαν οι τρομαχτικές φωνές δύο δράκων, που μονομαχούσαν, με αποτέλεσμα οι γυναίκες και τα κοπάδια των ζώων να τρομοκρατούνται. Τέλος, κάποιες νύχτες τα φαγητά των αυλικών του βασιλιά Lludd εξαφανίζονταν μυστηριωδώς. Ο Lludd, ανήμπορος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, ζήτησε τη βοήθεια του Lleuelys.
Για να εξοντωθούν οι Coraniaid, έπρεπε να μην ακούσουν το σχέδιο αντιμετώπισής τους. Έτσι, υπό τους ήχους σάλπιγγας, ο Lleuelys συμβούλεψε τον Lludd να καλέσει τους εχθρούς σε δείπνο, στο οποίο θα τους προσέφερε μολυσμένο από έντομα νερό (σύμφωνα με άλλη εκδοχή μολυσμένο από ποντίκια). Ο σοφός βασιλιάς της Γαλλίας ήξερε πως αυτό το μείγμα ήταν ακίνδυνο για τους ανθρώπους, αλλά θανατηφόρο για τους Coraniaid.
Όσον αφορά τους δύο δράκους που μονομαχούσαν, ο Lludd παρατήρησε πως όσο πάλευαν, άλλαζαν συνεχώς μορφή, καθώς μεταμορφώνονταν σε διάφορα ζώα. Ο αδερφός του τον συμβούλεψε να βρει το γεωγραφικό κέντρο της Βρετανίας και να δημιουργήσει έναν μεγάλο λάκκο, τον οποίο θα γέμιζε με υδρόμελο. Έτσι, όταν οι δράκοι θα κουράζονταν από τις εναέριες μονομαχίες τους, θα έπεφταν στον λάκκο να μονομαχήσουν με τη μορφή χοίρων, ενώ μόλις έπιναν το υδρόμελο, θα έπεφταν ζαλισμένοι για ύπνο. Τότε, θα μπορούσαν να παγιδευτούν σε ένα πέτρινο σεντούκι.
Η μυστηριώδης εξαφάνιση των φαγητών των αυλικών προκαλούνταν από έναν πανίσχυρο μάγο, ο οποίος κοίμιζε τους ευγενείς με μία θελκτική μελωδία, με αποτέλεσμα να τους κλέβει το φαγητό ανενόχλητος. Ο Lleuelys συμβούλεψε τον αδερφό του να γεμίσει το λουτρό του με κρύο νερό, ώστε να κρατηθεί ξύπνιος όλο το βράδυ. Έτσι, όταν ο μάγος θα εμφανιζόταν, νομίζοντας πως όλοι κοιμούνται, ο βασιλιάς θα τον ανάγκαζε να επιστρέψει όσα είχε κλέψει, αφού τον κέρδιζε σε έναν αγώνα ξιφασκίας.
Ο Lludd, άκουσε τις συμβουλές του πολυμήχανου αδερφού του και έσωσε τη Βρετανία. Παρέμεινε βασιλιάς της μέχρι τα γεράματά του, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως όσο ήταν βασιλιάς, το νησί δεν απειλήθηκε ξανά. Ο μύθος ωστόσο είναι κάτι παραπάνω από μία ιστορία. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μεταγενέστερους μύθους με δράκους, αφήνοντας έτσι το στίγμα του στην ουαλική – και γενικότερα τη βρετανική – κουλτούρα και λογοτεχνία. Μάλιστα, φαίνεται να θέτει τις βάσεις για το έργο “Historia Brittonum”.
Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, ο τύραννος της Βρετανίας Vortigern εγκαταλείπει τον θρόνο του και αναζητάει καταφύγιο στην Ουαλία, ύστερα από επίθεση των Σαξόνων. Μόλις όμως προσπαθήσει να φτιάξει ένα οχυρό στην περιοχή, τα θεμέλια θα καταστραφούν λόγω εδαφικών δονήσεων. Όπως αποδεικνύεται, αυτό οφειλόταν στους δύο δράκους, που είχαν παγιδευτεί στον λάκκο, τον οποίο είχε σκάψει ο Lludd πριν από πολλά χρόνια. Εδώ, φαίνεται να αναφέρεται για πρώτη φορά ξεκάθαρα το χρώμα των δράκων. Πρόκειται για έναν κόκκινο και έναν λευκό δράκο, η μάχη των οποίων συμβολίζει τη διαμάχη μεταξύ Βρετανών κέλτικης προέλευσης και Σαξόνων. Παρόλο που ο λευκός δράκος (δηλαδή οι Σάξονες) κέρδιζε εκείνη τη στιγμή, θα γνώριζε στο μέλλον συντριπτική ήττα από τον κόκκινο δράκο (δηλαδή τους Κέλτες Βρετανούς). Έτσι, ο κόκκινος ουαλικός δράκος καθιερώθηκε ως σύμβολο ανεξαρτησίας και ευημερίας των Κελτών, ξεφεύγοντας από την απλή χρήση του ως στρατιωτικό σύμβολο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Ashe, Geoffrey (2000), Mythology of the British Isles, Λονδίνο: Methuen Publishing.
- Freeman, Philip (2017), Celtic Mythology: Tales of Gods, Goddesses, and Heroes, Οξφόρδη: Oxford University Press.
