Της Σοφίας Κατωπόδη,
Ο αποχωρισμός δεν υπήρξε ποτέ εύκολος. Τον συναντάμε παρέα με την απώλεια από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα έτη μας, ποικιλόμορφα και κάτω από πολλές συνθήκες. Για αρχή, ο πρώτος και σημαντικότερος αποχωρισμός δεν είναι άλλος από αυτόν που βιώνει η μητέρα φέρνοντας στον κόσμο το έμβρυό της, εκτεθειμένο έξω από τα τείχη προστασίας της κοιλίας της. Από εκεί και έπειτα, οι απώλειες γίνονται μέρος της ζωής μας. Εν συνεχεία, όσο ανακαλύπτεις και τολμάς τα πρώτα σου βήματα, έρχεται η στιγμή που αποχωρίζεσαι την ασφάλεια του σπιτιού σου, καθώς η πρώτη μέρα του σχολειού κατέφτασε. Εκεί, φίλοι ήρθαν στη ζωή σου, άλλοι εκρηκτικά και άλλοι διακριτικά, φίλοι που στέριωσαν και έδεσαν μαζί σου και άλλοι που σαν σίφουνες αναποδογύρισαν τη ζωή σου και έφυγαν. Απώλεια και αυτή σημαντική στην ανάπτυξη και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου τελικά.
Αργότερα, έρχεται ο απογαλακτισμός. Από τους μεγαλύτερους και βραχυπρόθεσμα πιο επίπονους και απαιτητικούς αποχωρισμούς. Η αδυναμία σου, όπως νόμιζες, να υπάρξεις μόνος σε αυτήν τη ζωή μετονομάστηκε σε ευκαιρία και έπειτα δύναμη. Δεν ήξερα πόσο δύναμη μπορεί να κρύβει κάποιος μέσα του ή καταλήγει να έχει μέχρι να το ζήσω. Οι δύο αυτές λέξεις μού το έμαθαν. Ο σκληρός και αναπόφευκτος αποχωρισμός. Ξέρεις, όλοι οι άνθρωποι τις γνωρίζουν, μα συγκριτικά λίγοι είναι αυτοί που κατάφεραν να συμφιλιωθούν και τις κατανοήσουν. Οι άνθρωποι εύκολα νιώθουν, συνηθίζουν, και έπειτα δένονται. Είτε με αυτό που λέγεται ρουτίνα, είτε με άλλους ανθρώπους, είτε με το στέκι τους και άλλοι με το κατοικίδιό τους.
Κάπου σε αυτό το σημείο να καλωσορίσουμε τους δεσμούς που με πολύ συναίσθημα και ψυχή δημιουργήθηκαν και φωτίζουν από τότε τη ζωή σου μέχρι αυτήν τη μέρα. Τη μέρα που έσπασε τη φούσκα σου, που σε βρήκε μόνο, η μέρα που με ή χωρίς τη θέλησή σου σε ανάγκασε να αποχωριστείς κάτι γερά δεμένο μαζί σου. Η μέρα που πάντα γνώριζες ότι θα έρθει, αλλά υποτίμησες και ποτέ δεν προετοίμασες τον εαυτό σου. Η απαγκίστρωση από τα όνειρα που έκανες, ο αποχαιρετισμός της παιδικότητάς σου, ένα τελευταίο αντίο ή και κανένα. Εντούτοις, αυτή η μέρα ήρθε, παίρνοντας από σένα κάτι πολύτιμο, όπως την αγάπη σου, την ασπίδα σου, το χάδι σου, το γέλιο σου, την ασφάλειά σου, το αποκούμπι σου. Ξαφνικά, πόνος βαθύς σαν τον ωκεανό εμφανίζεται. Πήρε την καρδιά σου και αντ’ αυτού σου έφερε το πένθος και τα πέντε στάδια διαχείρισής του. Και εσύ, ανήμπορος μέσα στον σπαραγμό σου, αγκάλιασες τον εαυτό σου.
Συντριπτική αυτή η μέρα. Ωστόσο, είναι μία σημαντική από τις πολλές που θα έρθουν, καθώς μέσα από αυτό το μονοπάτι ένιωσες και βίωσες αλλαγές και συνειδητοποίησες πού σε οδήγησαν σε μια εσωτερική ωρίμαση και εξέλιξη. Καλλιέργησες και αγκάλιασες αρνητικά συναισθήματα, μην πιστεύοντας στην αυταπάτη πως οι θετικές αλλαγές προκύπτουν μόνο από θετικά συναισθήματα. Ο αποχωρισμός, επομένως, συνοδεύεται από την αποδοχή του εσωτερικού μας πόνου. Και είναι εντάξει να έχουμε και τις κακές μας ημέρες, να λειτουργούμε με τους ρυθμούς μας, να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και να νιώθουμε και άσχημα συναισθήματα. Αν δεν αποδεχτούμε και αν δεν αγκαλιάσουμε το σκοτάδι, δεν θα καταφέρουμε να απολαύσουμε ποτέ το φως.
