Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Όλοι έχουμε στόχους και φιλοδοξίες. Για εμάς τους ίδιους, για τους ανθρώπους γύρω μας, για τις σχέσεις μας μαζί τους. Αυτοί οι στόχοι είναι που ουσιαστικά καθορίζουν τις αποφάσεις αλλά και τη συμπεριφορά μας. Η στοχοκατευθυνόμενη συμπεριφορά μας μπορεί να ελέγχεται όταν δεν επηρεάζεται από τους άλλους. Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που η συμπεριφορά των άλλων μας επηρεάζει με τρόπο που δεν είχαμε προβλέψει;
Αυτά τα οποία πιστεύουμε ή θέλουμε να μας συμβούν εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους. Ουσιαστικά, προκαλούμε αυτά που θέλουμε να μας συμβούν, είτε κάνοντας κάτι, είτε αποφεύγοντας το, ακολουθώντας ή όχι συμπεριφορές, παίρνοντας ή μη αποφάσεις. Οι στόχοι που θέτουμε και οι προσδοκίες μας εξαρτώνται αποκλειστικά από εμάς. Συνήθως, γι’ αυτό μας είναι εύκολο να τις μετατρέπουμε και να τις τροποποιούμε όταν δεν είναι επιτεύξιμες. Όσο εύκολα, λοιπόν, μπορούμε να διαχειριστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τόσο εύκολα –ή δύσκολα– μπορούμε να διαχειριστούμε και τις προσδοκίες μας για αυτόν.
Έτσι, καταλαβαίνουμε πως οι προσδοκίες είναι ένα προϊόν της σκέψης μας. Κανενός η σκέψη όμως δεν είναι μαγική. Δε μπορεί κανείς να πιστεύει πως επειδή κάτι το έχει σκεφτεί, έχει δημιουργήσει ένα σενάριο, μια κατάσταση, θα συμβεί. Όσο και αν μας αρέσει να προβλέπουμε διάφορα πράγματα που μπορεί ή θα θέλαμε να μας συμβούν, δε μπορούμε να απαιτούμε να συμβούν.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους. Ακόμα και αν απαιτούμε συγκεκριμένες συμπεριφορές, αυτό δε σημαίνει πως θα συμβούν. Δεδομένου πάντα πως οι συμπεριφορές αυτές τίθενται εντός των προσωπικών μας ορίων, δε μπορούμε να αντιδρούμε αν μια συμπεριφορά, ή η ίδια η παρουσία κάποιου στη ζωή μας, δεν είναι αυτή που προσδοκούσαμε.
Δεν είναι, επίσης, κάπως εγωιστικό να είμαστε ευχαριστημένοι μόνο αν τα πράγματα συμβαίνουν μόνο και ακριβώς όπως τα θέλουμε εμείς; Όπως εμείς έχουμε θέσει κάποιους στόχους και πάνω τους έχουμε βασίσει κάποιες προσδοκίες, αντίστοιχα και κάποιοι άλλοι έχουν δημιουργήσει δικές τους. Και όλοι περιμένουν από τους άλλους να κάνουν αυτό που τους συμφέρει.
Συνέχεια μας αρέσει να φοράμε παρωπίδες, αλλά ακόμα και στις σχέσεις μας με τους άλλους; Είναι κάπως υπερβολικό. Προφανώς και δε μπορούμε να τις αποχωριστούμε τόσο εύκολα, αλλά όταν καταλαβαίνουμε πως μας εμποδίζουν, καλό θα ήταν να τις βγάζουμε. Δε μπορούμε, ας πούμε, να είμαστε προσκολλημένοι αποκλειστικά σε ένα σενάριο που θα θέλαμε ιδανικά να συμβεί.
Χρειάζεται να μπορούμε να καταλάβουμε πότε οι προσδοκίες που θέτουμε είναι ρεαλιστικές ή μη. Έχει διαφορά να στοχεύουμε ψηλά από το να δημιουργούμε προκατειλημμένες δυσαρέσκειες. Η βάση θα είναι πάντα η πραγματικότητα, με την προϋπόθεση πως ούτε εμείς γνωρίζουμε τι πραγματικά περιμένουν οι άλλοι από εμάς. Από την άλλη, ούτε ο συμβιβασμός είναι η επιθυμητή λύση. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
