Της Ευανθίας Τσαγγάρη,
Ως Έλληνες, έχουμε ουκ ολίγες φορές ακούσει για τη σημασία της μεσότητας, ενώ είναι σε όλους μας γνωστό το ρητό «μέτρον άριστον». Πράγματι, ιδιαίτερα στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχε η θεώρηση πως προκειμένου κάποιος να ευδαιμονήσει, έπρεπε να επιλέξει τη μέση οδό, το λεγόμενο μέσον, μεταξύ δύο ακραίων προοπτικών, της υπερβολής και της έλλειψης. Στη σημερινή εποχή, όπου υπάρχει μία έντονη ροπή προς το wellness και την προσωπική εξέλιξη, βλέπουμε την έννοια της ισορροπίας και συνακόλουθα της μεσότητας να αποτελούν βασική προϋπόθεση για την ευτυχία κάποιου. Θεωρείται ότι ο απόλυτα παραγωγικός άνθρωπος καταφέρνει να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, όντας έτσι γαλήνιος και ικανοποιημένος με την ποιότητα της ζωής του. Αναμφίβολα, το να καταφέρνει κάποιος να διατηρεί μία υγιή προσωπική ζωή παράλληλα με την εργασία του, αποτελεί ίσως το ιδανικό σενάριο· όχι, όμως, για όλους.
Προκειμένου κάποιος να ανέλθει και να διακριθεί στον τομέα του, θα χρειαστεί να διανύσει το extra mile, να κοπιάσει, ακόμα και να εξουθενωθεί. Σύμφωνα με τον εκατομμυριούχο συγγραφέα του βιβλίου Be obsessed or be average, Grant Cardone, ο μόνος τρόπος για να ξεχωρίσεις και να σε μάθει κάποιος είναι να «αγκαλιάσεις» και να αποδεχτείς την εμμονή σου. Με το εν λόγω σκεπτικό, οι πιο επιτυχημένοι είναι και οι πιο εμμονικοί. Πάρτε για παράδειγμα τον Steve Jobs. Οι συνεργάτες του και ο κόσμος με τον οποίο συναναστρεφόταν ισχυρίζονταν ότι ήταν εμμονικός με τη δουλειά, τελειομανής και καθόλου συνεργάσιμος, αλλά εν τέλει κατάφερε να δημιουργήσει μία τεράστια περιουσία.
Ανεξάρτητα από το κατά πόσο θα έπρεπε ο Jobs να αποτελεί ή όχι υπόδειγμα ανθρώπου ή το εάν ο δρόμος που ακολούθησε ήταν και ο «σωστός», ο ίδιος αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα ικανό να καταρρίψει τον μύθο του work-life balance. Η εμμονή θα μπορούσε, κάλλιστα, να αποτελέσει το απαραίτητο «καύσιμο», το οποίο θα μας οδηγήσει στην περάτωση των στόχων μας, καθώς ο εμμονικός άνθρωπος δεν βλέπει τη δουλειά του σαν αγγαρεία και άρα πολλές φορές δεν έχει την ανάγκη για αναψυχή. Αυτή ακριβώς η πύρινη επιθυμία του είναι που τον κρατάει σε εγρήγορση, αφού η εστίασή του βρίσκεται μόνο στην επιτυχία και σε ό,τι αυτή συνεπάγεται. Συνεπώς, η «ανισορροπία» αυτή μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής δεν είναι σε αυτήν την περίπτωση τοξική, αλλά αποτελεσματική.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, το work-life balance δεν αποτελεί κανόνα, αλλά απλώς μία επιλογή. Είναι μία αρχή με την οποία μπορείς να πορευθείς αν κι εφόσον σε αντιπροσωπεύει και εξυπηρετεί τον κύριο σκοπό σου. Εκτενέστερα, ένας φιλήσυχος άνθρωπος που έχει σαν στόχο την πνευματική και ηθική τελείωση θα ταρασσόταν αν δεν υπήρχε ισορροπία στη ζωή του, όπως αντίστοιχα ένας παθιασμένος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά του. Καταλήγουμε, συνεπώς, στο ότι ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικά «θέλω». Το γεγονός ότι μία «συνταγή» δουλεύει για εμάς, δεν σημαίνει ότι πρέπει να την επιβάλλουμε στους άλλους.
