Της Κωνσταντίνας Μουμτζή,
Η παιδεραστία αποτελεί ένα εγκληματικό φαινόμενο, το οποίο εγείρει τις πιο ακραίες αντιδράσεις σε κοινωνικό επίπεδο. Σε ειδήσεις τέτοιου τύπου ενεργοποιείται αυτομάτως το αίσθημα του θυμού και ζητούνται οι χειρότερες ποινές για τον θύτη. Ακόμα και στα πλαίσια του εγκλεισμού, στη φυλακή αναμένονται βίαιες αντιδράσεις από τους συγκρατούμενούς του. Αυτό συμβαίνει λόγω του θύματος, δηλαδή του εκάστοτε παιδιού. Τα παιδιά ανήκουν σε μια ευάλωτη ομάδα και δεν έχουν τη δυνατότητα να προστατευθούν, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν τι συμβαίνει ακριβώς και αν είναι σωστό ή όχι αυτό που συμβαίνει.
Συνήθως, υπάρχει σύγχυση των όρων «παιδοφιλία» και «παιδεραστία». Σημαντικό είναι να γίνουν κατανοητοί αυτοί οι όροι και να χρησιμοποιούνται με πλήρη προσοχή, καθώς η μία έννοια πρόκειται και για αναγνωρισμένη ψυχική διαταραχή.
Ξεκινώντας με τον όρο των παιδεραστών, πρόκειται για άτομα που προχωρούν πάντα στη σεξουαλική πράξη με ένα παιδί. Έχουν γίνει ποικίλες προσπάθειες εξήγησης του συγκεκριμένου φαινομένου. Με βάση τη βιολογική προσέγγιση, τα αίτια αποδίδονται στο γεγονός πως υπάρχουν υψηλότερα ποσοστά τεστοστερόνης στους παιδεραστές. Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι οποιοσδήποτε έχει ανεβασμένες τιμές τεστοστερόνης θα εκδηλώσει τέτοιες επιθυμίες. Τα αυξημένα ποσοστά, όμως, ενίοτε αποτελούν τον λόγο ανάπτυξης παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. Συχνό αίτιο αποτελεί και η προηγούμενη θυματοποίηση του δράστη. Υπάρχει περίπτωση να είναι άτομα τα οποία έχουν υποστεί κάποια σεξουαλική παρενόχληση σε νεαρή ηλικία και δεν έλαβαν τη βοήθεια που έπρεπε, ώστε να προχωρήσουν σε ανάλογες πράξεις παιδεραστίας.
Από την άλλη πλευρά, η παιδοφιλία αποτελεί ψυχική διαταραχή της κατηγορίας των παραφιλιών. Η παραφιλία αφορά επανειλημμένες, έντονες και σεξουαλικά διεγερτικές φαντασιώσεις, σεξουαλικές παρορμήσεις ή συμπεριφορές που επίκεντρο έχουν μη ανθρώπινα αντικείμενα, ζώα, παιδιά ή άλλα άτομα που δεν συναινούν, καθώς και βασανισμό ή ταπείνωση του ίδιου του ατόμου ή του συντρόφου του. Η παιδοφιλία εντάσσεται, λοιπόν, σε αυτήν την κατηγορία και μπορεί να είναι προς παιδιά του ίδιου φύλου ή του αντίθετου. Τα θύματα συνήθως είναι 13 χρονών ή μικρότερα.
Ως παιδόφιλος χαρακτηρίζεται κάποιος, όταν παρουσιάζει ανάλογα συμπτώματα που έχουν ελάχιστη διάρκεια 6 μήνες. Το άτομο πρέπει να είναι, επίσης, τουλάχιστον 16 χρονών και 5 χρόνια μεγαλύτερο από το παιδί. Συνήθως, οι παιδόφιλοι δεν προχωρούν στη σεξουαλική πράξη και αυτό είναι μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους όρους της παιδεραστίας και της παιδοφιλίας. Υπάρχουν και περιπτώσεις, όμως, που υπάρχει και σεξουαλική πράξη.
Οι θύτες σε κάθε περίπτωση προσπαθούν να εκλογικεύσουν τις πράξεις τους. Συνήθως, τις παρουσιάζουν ως κάτι που έχει «εκπαιδευτική αξία». Τα άτομα αυτά διέπονται από ιδέες ανωτερότητας και από την ιδέα πως έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν σεξουαλικά όποιον και οπότε θέλουν.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ σοβαρή διαταραχή. Η αντιμετώπισή της είναι δύσκολη και το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της παιδεραστίας. Παρόλα αυτά, δεν είναι αδύνατη. Ειδικά σε περιπτώσεις ύπαρξης προηγούμενου τραύματος, η αφετηρία της θεραπείας ξεκινάει από εκεί. Είναι σημαντικό κάθε γονιός να ενημερώσει το παιδί του από νωρίς για το συγκεκριμένο θέμα, για τα αγγίγματα και για το σώμα του, καθώς και να έχει καλλιεργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης, ώστε να μπορεί να μιλήσει το παιδί με τους γονείς αν χρειαστεί. Εννοείται η ίδια γραμμή πρέπει να ακολουθηθεί και στο σχολικό περιβάλλον από τους εκπαιδευτικούς, καθώς το παιδί περνάει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα του εκεί.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Οι Ψυχολογικές Διαστάσεις της Παιδοφιλίας, psychotherapeia.net.gr. Διαθέσιμο εδώ
