Του Δημήτρη Καρυδάκη,
Η διαρροή ψευδών ειδήσεων και ανυπόστατων κατηγοριών με απώτερο σκοπό την αμαύρωση της ταυτότητας ενός συγκεκριμένου προσώπου ή ακόμη και μιας κοινωνικής ή και ίσως μιας πολιτικής ομάδας δεν αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο. Από τα αρχαία χρόνια, με τις άδικες κατηγορίες εις βάρος του Σωκράτη περί «αθεΐας και διαφθοράς των νέων» από τον βυρσοδέψη Άνυτο, τον ασήμαντο και ελεεινό ποιητή Μέλητο και τον ρήτορα Λύκων (κατηγορίες τις οποίες να αναφερθεί ότι ο «Αλωπεκήθεν» φιλόσοφος κατέρριψε με αριστοτεχνική μαεστρία), μέχρι και την νεότερη Ιστορία με την προσπάθεια εκ μέρους του ελληνικού λαού να αποδώσει ευθύνες για το «τις πταίει;» σχετικά με την τραγική ήττα στον ατυχή πόλεμο του 1897, αλλά ακόμη και στις μέρες μας με την στρατηγικά ενορχηστρωμένη προσπάθεια δυσφήμισης μελών της κυβερνώσας παράταξης από μέλη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η συκοφαντία αποτελεί ένα χρήσιμο θα μπορούσαμε να πούμε εργαλείο, του οποίου η χρήση έχει την δύναμη τόσο να εγείρει εύλογα ερωτήματα και αναθεώρηση απόψεων όσο και να εκτροχιάζει μια σταθερή, επικρατούσα αλλά και θετική αντίληψη ή κατάσταση.
Ας μείνουμε όμως σε αυτό το τελευταίο αλλά συνάμα και πολύ σημαντικό. Το ότι δηλαδή η διαρροή “fake news” μπορεί να αποτελέσει ισχυρό όπλο στα χέρια αυτών που επιθυμούν να εκτροχιάσουν μια κατεστημένη κατάσταση.
Με την υπόθεση των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων να ξαναμπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής της χώρας, φαίνεται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση επιστρατεύει πλέον κάθε δυνατό μέσο προκειμένου να σπιλώσει την εικόνα τόσο του ίδιου του Πρωθυπουργού όσο και διαφόρων μελών του Μεγάρου Μαξίμου. Επομένως, από εκεί που τα σενάρια πρόωρων εκλογών είχαν αρχίσει να ατροφούν, κατόπιν της αποτελεσματικής, από ό,τι φαίνεται, διαχείρισης τόσο του ενεργειακού ζητήματος της χώρας όσο και των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, κάνουν και αυτά αισθητή πάλι την παρουσία τους με αρκετά μέλη του στενού περιβάλλοντος του Πρωθυπουργού να τον πιέζουν στο να προβεί στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών μέσα στον Ιανουάριο, από εκεί που τα αρχικά σχέδια του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν να διενεργηθούν οι εκλογές είτε τον Απρίλιο είτε τον Μάιο.
Μία από αυτές τις προσπάθειες αμαύρωσης του προφίλ ενός σημαίνοντος προσώπου της παρούσας κυβέρνησης έλαβε μέρος το καλοκαίρι του 2022, όπου ο Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης κατηγορήθηκε μέσω δημοσίευσης ενός τρίτου δημοσιογραφικού ιστοτόπου ότι ασκεί ενδοοικογενειακή βία στην σύζυγό του, Ευγενία Μανωλίδου. Οι κατηγορίες αυτές, ανυπόστατες όπως δήλωσε εξάλλου και ο ίδιος ο Υπουργός σε πρόσφατη συνέντευξή του, είχαν εξαπολυθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους με άμεσο στόχο να «τσαλακώσουν» την εικόνα του, κάνοντάς τον να φανεί φρενοβλαβής και ανίκανος εν τέλει να πληροί τη θέση του Υπουργού. Με τις κατηγορίες αυτές να γίνονται άμεσα viral σε μεγάλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και να ασπάζονται από μέλη των κομμάτων της «αντίπερα όχθης» από αυτήν του Άδωνι Γεωργιάδη, γίνεται φανερό ότι σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για την χώρα, μέλη της κυβέρνησης δέχονται επίθεση και συκοφαντούνται (όπως είδαμε εξάλλου και με τις κατηγορίες προς το πρόσωπο του Πρωθυπουργού ότι ήταν εκείνος προσωπικά ο οποίος ενορχήστρωνε τις παρακολουθήσεις τόσο του Νίκου Ανδρουλάκη όσο και άλλων δεκάδων ατόμων της πολιτικής σκηνής της χώρας, για τις οποίες όμως δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ανυπόστατες ή όχι) προκειμένου να προκληθεί μια σχετικά γρήγορη αλλαγή στο πολιτικό τοπίο της χώρας.
Όπως και να έχει, ο ρόλος των κομμάτων σε μια δημοκρατία θα έπρεπε να είναι να δημιουργούν ευγενή διάλογο και να παραθέτουν τις απόψεις τους σχετικά με το πώς θα πρέπει να διαχειρίζονται ορθά τα ζητήματα που προκύπτουν, όχι να βρίσκουν κάθε λίγο και λιγάκι αφορμές για να πετάνε λάσπη στο αντίπαλο κόμμα προκειμένου να αναδειχθούν εκείνα στο πολιτικό γίγνεσθαι μιας χώρας. Το μόνο αποτέλεσμα του «εσείς τότε έτσι, ενώ εμείς γιουβέτσι» για να το πούμε ευθέως δεν ωφελεί κανέναν, και το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί επιπλέον κωλύματα. Ο ελληνικός λαός βαρέθηκε να βλέπει τις ελπίδες του να καταβαραθρώνονται από τις υποσχέσεις επίδοξων «κηφήνων» κάθε απόχρωσης της πολιτικής κλίμακας, οι οποίοι επιδίδονται στην ανακύκλωση ή αναμάσηση παλαιών εμφυλιακών ρητορικών. Ο ελληνικός λαός θέλει λύσεις, όχι παλιμπαιδισμούς και πολιτικά γιουσουρούμ. Προσωπική μου άποψη, «δεν έχει σημασία τι χρώμα έχει η γάτα, αυτό που μετράει είναι το να ξέρει να πιάνει ποντίκια». Και ο νοών νοείτω.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τοξικότητα και πολιτική ζωή, alphafreepress.gr, διαθέσιμο εδώ
- Άδωνις Γεωργιάδης: Οι πολιτικοί μου αντίπαλοι «τρένταραν» ότι δέρνω τη γυναίκα μου, tanea.gr, διαθέσιμο εδώ
- Το τσίμπημα του κοριού… , mononews.gr, διαθέσιμο εδώ
