Της Ειρήνης Λάττα,
Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε. Συνεχώς για νέα πράγματα. Όλοι έχουμε φοβίες· μικρές ή μεγάλες, σπάνιες η συχνές, για σημαντικά ή ασήμαντα πράγματα. «Πώς θα είμαι, πώς θα κριθώ, τι πρέπει να κάνω, τι θα πουν οι άλλοι;», «Πώς θα αντιμετωπίσω τον πόνο, την απόρριψη, την απαξίωση, την απώλεια, την υποκρισία, τα ψέματα, την αγάπη;», «Πώς θα σέβομαι και θα αποδέχομαι εμένα και τους άλλους;», «Πώς θα παραδεχτώ τα λάθη μου, πώς θα βελτιωθώ;», «Πώς θα γίνομαι περισσότερο άνθρωπος, μέσα σε μια κοινωνία που υποβαθμίζει όλο και περισσότερο την ανθρώπινη ζωή και τις αξίες που σε κάνουν να λέγεσαι άνθρωπος;», «Πώς θα ζήσω;» «Νιώθω αδύναμος/η. Για οτιδήποτε». Και δικαιολογημένα. Ακούς και βιώνεις καθημερινά τόσα πολλά… Αρρώστιες, θανάτους, προβλήματα ψυχολογικής φύσεως, αυτοκτονίες, κακοποίηση ψυχική και σωματική. Ζεις και προσπαθείς να κάνεις όνειρα σε έναν ταραγμένο και μπερδεμένο κόσμο. Η εμπιστοσύνη σου έχει κλονιστεί, και σε εσένα και σε εκείνους που έχεις δίπλα σου. Και έχεις κουραστεί από τους «ψεύτικους» ανθρώπους. Από όσους σε απογοήτευσαν και άλλαξαν και δεν έκαναν πράξη όσα είπαν ή δε φέρθηκαν όπως θα ήθελες.
Κι εσύ τι κάνεις γι’ αυτό; Κάθεσαι και κρατάς μούτρα, μιλάς απότομα, λες πως είναι όλοι υποκριτές και πιστεύεις ακράδαντα ότι ξέρεις τι σκέφτονται και την αιτία που κάνουν ό,τι κάνουν. Και «φυσικά», κάποιες από τις αιτίες αυτές είναι επειδή σε ζηλεύουν, επειδή έχουν κόμπλεξ, επειδή είσαι καλύτερος, επειδή, επειδή, επειδή… Καμιά φορά μπορεί να κάνεις κι ένα ακόμα βήμα και να συνδέσεις γεγονότα μεταξύ τους, βρίσκοντας και άλλες στιγμές προδοσίας στο πρόσωπό σου. Και δε λέω. Πολλές φορές ισχύουν πολλά από όσα σκέφτεσαι. Αλλά γιατί τόση πίεση; Έχεις σκεφτεί ότι και εσύ μπορεί να κάνεις το ίδιο; Να λες, να λες, και, τελικά, να μη λες ή να κάνεις κάτι ουσιαστικό;
Τελικά, μπορεί εμείς οι ίδιοι να είμαστε ό,τι δε μας αρέσει στους άλλους. Και ταυτόχρονα, εμείς οι ίδιοι είμαστε και ό,τι φοβόμαστε. Εμείς τα δημιουργούμε, ο ίδιος μας ο εαυτός. Τα βιώματά μας, οι ανασφάλειές μας. Φοβόμαστε μη γίνει κάτι και αν συμβεί το παραμικρό, νομίζουμε πως γίνεται. Λέμε πως θα φερόμαστε στον καθένα όπως του αξίζει, αλλά πώς ξέρουμε τι είναι αυτό που του αξίζει; Πώς ξέρουμε τι μπορεί να βιώνει ή να σκέφτεται και να φτάνει στο σημείο να κάνει κάτι που στενοχωρεί εμάς και τους άλλους; Δεν λέω ότι πάντα είμαστε παράλογοι και φανταζόμαστε γεγονότα (αν και ποτέ μη λες ποτέ), αλλά μπορούμε να μπούμε στη θέση των υπολοίπων λίγο περισσότερο. Ή έστω να δοκιμάσουμε. Ξανά και ξανά. Απογοήτευση θα νιώσουμε πολλές φορές. Όμως, πίσω από αυτό κρύβεται πολλή ομορφιά που είναι κρίμα να μην τη δούμε. Κρύβεται η συγχώρεση, το να κάνουμε χώρο στον άλλον να ζήσει μαζί μας, κρύβεται η κατανόηση, κρύβεται η ενσυναίσθηση, κρύβεται η εμπιστοσύνη. Φυσικά, κρύβεται και η αγάπη, η σημαντικότερη όλων, που περιέχει όλα τα υπόλοιπα. Αξίζει να προσπαθούμε, γιατί αν είμαστε αγάπη, θα έλκουμε και αγάπη.
Ας αγαπήσουμε περισσότερο και ας αποδεχτούμε περισσότερα. Ό,τι μας ενοχλεί, ας προσπαθήσουμε να το λύνουμε ήσυχα, χωρίς θόρυβο. Να μην ψάχνουμε διαρκώς αφορμές και να μη θυματοποιούμε τον εαυτό μας. Να εστιάζουμε σε πράγματα που έχουν αληθινή αξία και θα μας δώσουν ουσιαστική χαρά. Να καλλιεργούμε τα χαρίσματα του πνεύματός μας, να διαφυλάσσουμε τον χαρακτήρα μας. Να μην ακολουθούμε τη μάζα. Ίσως έτσι, πολλά ή όλα όσα ονομάζουμε προβλήματα και φόβοι να εξαφανιστούν.
