Της Μαρίας Κελεπούρη,
Η Άντα Αντρέου σπούδασε Ειδικός Σχεδίου Μόδας και Ενδυματολογίας. Μετά από βραβεύσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και σεμινάρια συγγραφής, περνά πια το κατώφλι της ποίησης, εισερχόμενη σε αυτόν τον κόσμο με τη συλλογή της Το Παλάτσο των Εραστών, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρουσία. Φαίνεται πως η ερασιτεχνική της ενασχόληση με τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία και την ψυχολογία διαμόρφωσε ως έναν βαθμό και τον τρόπο γραφής της.
Σε αυτήν τη συλλογή οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με έναν γρήγορο ρυθμό, που είναι σαν να ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς της. Της ίδιας ή του ποιητικού υποκειμένου; Αυτό είναι καλύτερο να το ανακαλύψει ο αναγνώστης. Ακόμη κι αν αυτά τα λόγια είναι ειπωμένα για να προσδιορίσουν την κύρια μορφή των ποιημάτων, εκείνη τη μορφή που αφηγείται σχεδόν απερίσκεπτα τον χείμαρρο των σκέψεων και των συναισθημάτων της, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η Αντρέου μοιράζει απλόχερα τον εσωτερικό της κόσμο, ώστε να αγγίζει την ταύτιση με το δυνητικό υποκείμενο που έχει ή όχι πλάσει.
Το Παλάτσο των Εραστών γράφτηκε κατά την περίοδο της πρώτης καραντίνας για τον Covid-19, το 2020. Ίσως τότε ο χρόνος να προσφερόταν για την παραδοχή των συναισθημάτων και να αρκούσε για την εξωτερίκευσή τους στο χαρτί. Άλλωστε, όπως αναφέρει η ίδια η Αντρέου, εκείνη την εποχή η ποίηση ήταν η συγγραφική της φωνή που ακουγόταν στη μοναξιά. Μετά την ανάγνωση της υπό συζήτηση συλλογής, ας μου επιτραπεί να πω πως η συγγραφική της φωνή κραύγαζε μέσα στη μοναξιά. Αποφόρτισε κάθε λογής συναίσθημα που καταπιεζόταν τα προηγούμενα χρόνια και ίσως άφησε μια ελπίδα για το μέλλον.
Είδα αυτήν τη συλλογή σαν έναν χορό. Έναν χορό δύο εραστών μέσα σε ένα παλάτσο. Κάποιες στιγμές απομακρύνονται βίαια, προτάσσοντας το εγώ τους και κάποιες άλλες ενώνονται αναζητώντας ο ένας τη θαλπωρή του άλλου, για να γιατρέψουν με αυτήν τις πληγές που τους προκάλεσε ο ίδιος τους ο εαυτός. Ένα παιχνίδι μιας άλλης εποχής, μα πάντα αιχμηρά επίκαιρο. Δύο πρόσωπα που μάχονται και αγκαλιάζονται στον ορίζοντα της Δύσης, αλλά υπό τη γοητεία της Ανατολής. Ένας χορός που ενορχηστρώνεται από το πάθος τους.
Το ποιητικό υποκείμενο είναι υποτελές στις αισθήσεις. Στο άγγιγμα, στο βλέμμα, στη φωνή. Κι αυτή η υποταγή είναι που φανερώνει από το μέσα του αντικρουόμενα αισθήματα. Άλλοτε δέχεται κι άλλοτε αντιδρά. Αλλά αυτό δεν είναι παιχνίδι. Είναι η ίδια η ψυχή που προσπαθεί να παραμείνει σταθερή, όμως, ταλαντεύεται ανάμεσα στις θύμησες. Ακολουθεί το νήμα τους και μας ταξιδεύει σε όλες τις διακυμάνσεις της.
Κάθε ποίημα της συλλογής είναι και μια κινηματογραφική εικόνα, δίχως να χρειάζεται ο αναγνώστης να έχει εύρος φαντασίας. Αρκεί μονάχα το ποίημα για να του ξυπνήσει αυτήν την αίσθηση. Εικόνες που εναλλάσσονται για να αποτυπώσουν, πιθανόν και ασυνείδητα, κάθε πτυχή της ψυχολογίας της ποιήτριας. Συναισθήματα που έχουν συσσωρευτεί και τώρα βρίσκουν μέσα από αυτήν τη συλλογή τη διέξοδό τους. Ας αναλογιστούμε μόνο πόσο θάρρος απαιτεί αυτή η επιλογή. Μια προσωπική κατάθεση που έως τώρα ήταν κρυφή και θα μπορούσε να παραμείνει κρυφή και ριζωμένη στην ψυχή, αν η ίδια δεν είχε αποδεχτεί τις πληγές, την απογοήτευση και την ελπίδα, ώστε να τα μοιραστεί.
