Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η υπόθεση Πάτση έχει δύο σκέλη: Το νομικό και το πολιτικό. Για το πρώτο, θα επιληφθούν τα αρμόδια όργανα προκειμένου να διαπιστωθεί το σύννομο ή μη των ενεργειών του ανεξάρτητου πλέον βουλευτή, καθώς και το επαρκές της λειτουργίας των ελεγκτικών μηχανισμών που έχουν μέχρι σήμερα ασχοληθεί με την περίπτωσή του. Για το δεύτερο σκέλος αξίζει να αναφερθούν ορισμένες παράμετροι μιας και το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται να κοιτάξει στο εσωτερικό του με ειλικρίνεια.
Σύμφωνα με τη ΝΔ, η διαγραφή Πάτση οφείλεται πλην των νομικών και στις ηθικές σκιές. Εν ενεργεία βουλευτής που έχει ως επαγγελματικό πεδίο δράσης την είσπραξη τραπεζικών δανείων που αγοράστηκαν με ελάχιστα χρήματα σε σχέση με το μέγεθός τους. Το ηθικά επιλήψιμο εντοπίζεται προφανώς στην άσκηση μιας δραστηριότητας η οποία έχει καταδικαστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, ταυτιζόμενη με την απώλεια της κατοικίας των λαϊκών στρωμάτων ένεκα χρεών στις τράπεζες τα οποία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν εξαιτίας της πολιτικής των κυβερνήσεων που οδηγούν στη φτωχοποίηση την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Ο ανωτέρω συλλογισμός περιλαμβάνει όλους τους αρχέτυπους, καλούς και κακούς δρώντες της διαχρονικής ελληνικής πραγματικότητας: Ο λαός, ο πάντα γελαστός και γελασμένος απέναντι στις κυβερνήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών και ιδίως των διαβολικών τραπεζών.
Πάντοτε όμως η άκρατη γενίκευση λειτουργεί μανιχαϊστικά και παραπλανητικά: Διότι στην πλευρά του λαού που αδυνατεί χωρίς δική του ευθύνη να αποπληρώσει τα χρέη του, μοιραία συμπεριλαμβάνονται και οι συνειδητοί κακοπληρωτές, οι οποίοι, ενώ έχουν τη δυνατότητα, απλά δεν θέλουν να καταβάλουν τα χρήματα που οφείλουν. Στην ίδια πλευρά εντοπίζονται κι αυτοί των οποίων η αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων είναι υπαρκτή. αλλά οφείλεται σε δική τους κακή διαχείριση, η οποία είναι ανεξάρτητη των αντικειμενικών συνθηκών της ελληνικής οικονομίας. Είναι, άραγε, δίκαιο να αντιμετωπίζονται, έστω και ηθικά, με τον ίδιο τρόπο με τους πολίτες αυτούς που είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται λόγω κυβερνητικών επιλογών και διεθνών συνθηκών που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να προβλέψουν και να ελέγξουν; Εκείνους που μέχρι να επέλθει η αδυναμία πληρωμής του δανείου τους ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους;
Αντιστοίχως, είναι δυνατόν να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι όλες οι κυβερνήσεις, όταν υπάρχουν κάποιες που όντως μερίμνησαν για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά κι άλλες που δέχτηκαν να θεσμοθετήσουν την αναρχία και την κατάργηση ασφαλιστικών δικλείδων στην αγορά των δανείων; Ακόμη, όμως, κι αυτή η ίδια η αγορά, πως θα διατηρηθεί σε τουλάχιστον βιώσιμο επίπεδο, αν ο οποιοσδήποτε έχει τη δυνατότητα να αποφεύγει να πληρώσει; Πρόκειται για ερωτήματα τα οποία το πολιτικό σύστημα αρνείται να απαντήσει δημοσίως, φοβούμενο τις αντιδράσεις και την εκλογική φθορά, μιας και το ίδιο εξέθρεψε τον λαϊκισμό και τον ανορθολογισμό.
Ας δούμε, όμως, κι αυτή καθαυτή την περίπτωση Πάτση. Έστω ότι η επιχειρηματική του αυτή δραστηριότητα αποτελεί απολύτως ηθικά καταδικαστέα πρακτική και εντελώς ξένη με τις αρχές του κόμματός του. Υπάρχει κάποιος που πραγματικά πιστεύει ότι στη ΝΔ αγνοούσαν αυτήν του τη δραστηριότητα; Εδώ βλέπουμε το ένα μετά το άλλο τρία κόμματα να διαγραφούν μέλη τους, ως εμπλεκόμενα στην υπόθεση σεξουαλική εκμετάλλευσης της 12χρονης στον Κολωνό. Έχουν, δηλαδή, τα κόμματα πρόσβαση στα κατά τα άλλα απόρρητα στοιχεία μιας δικογραφίας και στην κυβερνητική παράταξη, δεν γνώριζαν μια δημόσια επιχειρηματική δραστηριότητα ενός ατόμου που αποφάσισαν να συμπεριλάβουν στα ψηφοδέλτιά της; Γνωρίζουν σε άλλα κόμματα τι κάνουν οι βουλευτές τους και δεν γνωρίζουν οι ίδιοι; Μήπως στην Ελλάδα η δικηγορική πιάτσα είναι αχανής και δεν είναι γνωστό, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, το πώς κινείται ένα προβεβλημένο μέλος της; Μήπως η ΝΔ αποτελεί παρθεναγωγείο όπου ουδείς εκ των ιθυνόντων μπορεί να προβλέψει την ύπαρξη τέτοιων περιπτώσεων σαν του Πάτση; Όσο στα υψηλά κλιμάκια της ΝΔ δεν ήξεραν για τις υποκλοπές, άλλο τόσο δεν ήξεραν και για τον Πάτση. Απλά υποτίμησαν τις δραστηριότητές του στο μέγεθος αυτών και στον πολιτικό κι επικοινωνιακό τους αντίκτυπο. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να προσδώσουν αξιοπιστία στον πολακισμό και να τρέχουν άρον άρον να μαζέψουν τη ζημιά πουλώντας, κατά το κοινώς λεγόμενον, τρέλα.
Η όλη υπόθεση Πάτση αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της γενικευμένη παρακμής που κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Ένα σύστημα που δεν προσπαθεί να εξυγιανθεί και να εκσυγχρονιστεί, προκειμένου να επιτελέσει τον θεσμικό και ιστορικό του ρόλο στο πλαίσιο των τεράστιων προκλήσεων της εποχής, αλλά προσπαθεί με μπαλώματα και κουτοπονηριές να αποφύγει τις ευθύνες του.
