Της Ρένας Δανατζή,
Πριν από μερικές μέρες μάθαμε την ιστορία του Τιγκράν και του Αρσέν. Δύο νεαρών ομοφυλόφιλων από την Αρμενία, οι οποίοι αυτοκτόνησαν έπειτα από έντονες πιέσεις που δέχθηκαν λόγω της σχέσης τους. Έκτοτε, υπήρξαν πολλές ερμηνείες για την απόφαση των 2 παιδιών να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Ο κοινός παρονομαστής πάντως είναι ένας: πως η αγάπη αυτοκτόνησε στην Αρμενία, και πως μέσα από αυτήν την ιστορία βλέπουμε χιλιάδες άλλες ιστορίες καταπιεσμένων ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο, επειδή η σεξουαλικότητά τους είναι οποιαδήποτε άλλη εκτός από στρέιτ.
Μπορεί ο δυτικός κόσμος να «αγκαλιάζει» σταδιακά τη διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα, όμως, ο δρόμος που πρέπει να διανύσει ακόμα ώστε να φτάσουμε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο είναι πολύ μακρύς. Όσο κάνουμε «ζουμ» στην κοινωνία, βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα η πλειοψηφία δεν μπορεί να αποδεχτεί πλήρως την έννοια της διαφορετικότητας, και αν κάποιοι υποστηρίζουν πως την αποδέχονται, σπεύδουν να διευκρινίσουν πως δεν επιδιώκουν καμία αλληλεπίδραση με αυτά τα άτομα. Όταν αποδέχομαι μια κατάσταση, σημαίνει πως νιώθω άνετα να βρίσκομαι σε αυτήν, χωρίς να καταπιέζομαι ή να προσποιούμαι. Το αν θα συμμετέχω ενεργά σε αυτήν, βέβαια, παραμένει αναφαίρετο δικαίωμά μου και το ορίζω αποκλειστικά και μόνο εγώ.
«Αποδέχομαι τη σεξουαλική διαφορετικότητα» σημαίνει πως αντιμετωπίζω έναν ομοφυλόφιλο άνθρωπο, για παράδειγμα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζω έναν στρέιτ. Χωρίς, δηλαδή, καμία ιδιαίτερη μεταχείριση ή καχυποψία. «Αποδέχομαι» σημαίνει εντάσσω στο πλάνο μου κάτι, θεωρώντας το κανονικό ή φυσιολογικό. Εάν, παραδείγματος χάριν, κάποιος φίλος μου είναι γκέι, «αποδέχομαι», σημαίνει μιλάω μαζί του με την ίδια άνεση και τα ίδια μέτρα και σταθμά που θα μιλούσα και θα επικοινωνούσα εάν ήταν στρέιτ. Το γεγονός ότι εγώ δεν είμαι γκέι δεν θα πρέπει ποτέ να σημαίνει ότι δεν αποδέχομαι τη σεξουαλική του ταυτότητα, επειδή είναι διαφορετική από τη δική μου.
Θεωρώ πως το πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας είναι η ουσιαστική αποδοχή. Διότι οι περισσότεροι δηλώνουν πως αποδέχονται το διαφορετικό, μέχρι όμως αυτό να τους χτυπήσει την πόρτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η κατάσταση ξαφνικά αλλάζει. Δεχόμαστε, δηλαδή, το διαφορετικό μόνο όταν αυτό μας παρουσιάζεται ως μια υποθετική κατάσταση, ως ένα μακρινό γεγονός ή ως ένα παραμύθι. Όταν όμως συμβαίνει δίπλα μας, ουσιαστικά δεν το αποδεχόμαστε.
Η αγάπη που αυτοκτόνησε στην Αρμενία ήρθε να μας διδάξει κάτι. Κάτι καινούριο. Πως η ουσιαστική αποδοχή της οποιασδήποτε διαφορετικότητας είναι μία από τις βασικότερες υποχρεώσεις μας στην κοινωνία. Αντιθέτως, ο αυτοπροσδιορισμός μας είναι το ουσιαστικότερό μας δικαίωμα.
Ποτέ το αντίθετο.
