Της Ευστρατίας Γούδα,
Ο αλτρουισμός είναι η αρχή και η ηθική ευαισθησία για την ευτυχία άλλων ανθρώπων ή ζώων. Είναι μια παραδοσιακή αρετή σε πολλούς πολιτισμούς και μια βασική πτυχή διαφόρων θρησκευτικών παραδόσεων και κοσμοθεωριών. Ανά καιρούς, υπήρξαν στον κόσμο αλτρουιστές επαναστάτες που πάλεψαν για τον συνάνθρωπο τους, για τον πλανήτη, για ιδανικά και αξίες που κινδύνευαν να χαθούν. Οι άνθρωποι αυτοί δε φοβήθηκαν, δε δείλιασαν. Αψηφώντας τους κινδύνους, είτε μόνοι, είτε συγκεντρωμένοι σε ομάδες, βγήκαν στους δρόμους, σήκωσαν πλακάτ και πανό, έκαναν διαδηλώσεις, φώναξαν, χτυπήθηκαν και χτύπησαν, θυσίασαν την ησυχία του σπιτιού τους και πολλές φορές την ίδια τους τη ζωή. Τι γίνεται, όμως, σήμερα; Υπάρχουν ακόμη πραγματικοί ήρωες ή οι περισσότεροι έχουμε γίνει εικονικοί αλτρουιστές και επαναστάτες του καναπέ;
Πόσοι από εμάς σήμερα σκεφτήκαμε να ξεκινήσουμε εθελοντισμό, να βγούμε στον δρόμο και να δώσουμε ένα πιάτο φαγητό σε έναν άστεγο που πεινάει, να κρατήσουμε συντροφιά σε έναν ηλικιωμένο γείτονα που είναι μόνος του, να φροντίσουμε ή να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο ζωάκι, να φυτέψουμε ένα δέντρο ή να καθαρίσουμε τα σκουπίδια από ένα πάρκο της πόλη μας; Μήπως κι εσύ απλά κάθισες όπως κάθε μέρα στον άνετο και ζεστό σου καναπέ, άνοιξες τον πολύτιμο υπολογιστή σου, μπήκες στον κόσμο του Facebook και άρχισες να γράφεις τα comments σου, να δίνεις «φιλοσοφημένες» συμβουλές και ηθικά διδάγματα σε άτομα που δεν έχεις δει ποτέ στην ζωή σου παρά μόνο πίσω από μια οθόνη;
Έλα, πες το. Αφού είναι πιο εύκολο να το παίζεις ηθικός και να στενοχωριέσαι πάνω από το πληκτρολόγιο σου, πληκτρολογώντας σε ένα άσπρο κενό πλαίσιο εκφράσεις του τύπου «ντροπή σου», «αχ κρίμα», «περαστικά», «φτάνει πια», ή ακόμα καλύτερα, επειδή ακόμη και αυτό –το να πληκτρολογήσεις δυο λέξεις– σου φαίνεται κουραστικό, να πατήσεις απλά ένα ανούσιο «λυπάμαι» ή «έλεος», δείχνοντας έτσι τον δήθεν θυμό, την δήθεν θλίψη σου ή την αγανάκτηση σου.
Γιατί να έρθεις σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο, να κουραστείς, σωματικά και ψυχικά; Αφού μπορείς άνετα μετά τον «επίπονο», «αλτρουιστικό» διαδικτυακό σου αγώνα –πιστεύοντας πως έχεις λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου– να συνεχίσεις και πάλι, απλά με ένα «κουραστικό» κλικ, και να δεις με ποιον τα έφτιαξε ή χώρισε κάθε τηλεπερσόνα, να χαζέψεις ή να αγοράσεις τα νέα brands και trends της εποχής, να ακούσεις ανενόχλητος το καινούργιο τραπ χιτάκι που μιλάει για πορνεία, τσιγάρα, ναρκωτικά, αλκοόλ και κάθε άλλου είδους καταχρήσεις, τις οποίες πριν από λίγο κατέκρινες με απαράμιλλο πάθος.
Κάποιοι θα έλεγαν ότι οι παραπάνω απόψεις είναι απόλυτες και ότι σαφώς και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βγαίνουν στον πραγματικό κόσμο και παλεύουν τόσο για τους ίδιους όσο και για τα άλλα όντα που υπάρχουν γύρω τους. Δεν είναι πως δε συμφωνώ με αυτήν την άποψη, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν δυστυχώς μειοψηφία. Μπορείτε να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε μαζί μου. Αυτό, ωστόσο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία, όμως, έχει την επόμενη φορά που θα ακούσεις ή θα δεις κάτι να αντιδράσεις, και όχι απλά να κλικάρεις ή να πληκτρολογήσεις. Αν είναι να κάνεις το δεύτερο απλά άστο. Δεν αξίζει να κουράζεσαι, αν θέλεις να γίνεις ακόμη ένας ήρωας του πληκτρολογίου. Γιατί από αυτούς γέμισε ο κόσμος μας, τόσο ο πραγματικός, όσο και ο διαδικτυακός.
