Του Αντώνη Ξυλόκοττα,
Ελλάδα: μια χωρά που μας έχει αφήσει μεγάλη κληρονομιά στις πρωτιές. Υπήρξαμε πρώτοι στη φιλοσοφία, στις επιστήμες, και εμείς ως νεοέλληνες συνεχίζουμε τις πρωτιές. Εμείς, ωστόσο, επιλέξαμε κάτι διαφορετικό για να είμαστε σημαιοφόροι, και φέτος η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ε.Ε. σε τροχαία ατυχήματα, πολλά εκ των οποίων δυστυχήματα.
Ως άνθρωπος που αγαπά τα νούμερα και τα στατιστικά, θα ξεκινήσω με αυτά. Κάθε μήνα υπάρχουν στους ελληνικούς δρόμους:
- 150 νεκροί
- 250 σοβαρά ταυτισμένοι
- Πάνω από 1.000 ελαφρά τραυματίες.
Επιπλέον,
- 500 παραβάσεις ερυθρού σηματοδότη
- 2.000 παραβάσεις ορίων ταχύτητας
- 400 παραβάσεις για χρήση κινητού τηλεφώνου.
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον μέσο όρο παραβάσεων που καταγράφει η ΕΛ.ΑΣ. στους δρόμους και άρα, τονίζω, όχι όσων πραγματικά λαμβάνουν χώρα!!!
Η κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους, με τόσα θύματα καθημερινά, από μέρους μου δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τίποτα λιγότερο από γενοκτονία. Ναι, καλά άκουσες, γενοκτονία, χωρίς καμία υπερβολή. Τα περισσότερα θύματα στα τροχαία είναι ηλικίας από 17-35 ετών, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς να μην έχουν προλάβει να αποκτήσουν ακόμα παιδιά.
Ωστόσο, τι είναι αυτό που πραγματικά δημιουργεί αυτά τα προβλήματα; Το πρόβλημα εδώ δεν είναι απλώς η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, η παραβίαση του στοπ και η οδήγηση σε κατάσταση μέθης. Ποτέ δεν είναι αυτά τα αίτια. Αυτά είναι μόνο οι αφορμές.
Πολλοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία ή κάτι αντίστοιχο που χρόνια τάζουν οι υπουργοί και όμως δε γίνεται. Άλλοι πιστεύουν ότι ευθύνη έχει το σχεδόν ανύπαρκτο σύστημα εξέτασης στη θεωρητική και πρακτική οδήγηση. Τόσα προβλήματα υπάρχουν στους ελληνικούς δρόμους και οι εξετάσεις αφορούν το να ξεκινάς με πρώτη στην ανηφόρα και στην οπισθογωνία. Δε λέω πως αυτές δεν είναι απαραίτητες γνώσεις, αλλά είναι το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης. Οι τεχνικές δεξιότητες είναι κάτι το οποίο αργά ή γρήγορα μπορεί κάποιος να αποκτήσει.
Έχουμε άραγε αναρωτηθεί ποτέ φεύγοντας για τη δουλειά τι μας περιμένει πίσω, πόσο κοστίζει η κάθε μας απερισκεψία; Το πραγματικό πρόβλημα είναι ένα: ότι πολλοί από εμάς είμαστε ανόητοι και δεν αγαπάμε ούτε τον εαυτό μας, ούτε την οικογένεια μας.
Δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει την αξία που έχει μια ανθρώπινη ζωή, η δικιά μας, της οικογένειάς μας ή και κάποιου αγνώστου. Μπορώ μάλιστα να πω ότι περισσότερο εκτιμάμε το πορτοφόλι μας και λιγότερο τη ζωή μας. Και αυτή η διαπίστωση είναι αρκετά εύκολη. Το πρόστιμο της εφορίας για έναν ανασφάλιστο εργαζόμενο είναι 10.500 ευρώ, ενώ η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη 700 ευρώ. Αν είσαι δε συνεπής και το πληρώσεις εντός κάποιων ημερών, σου κάνουν και έκπτωση 50 τοις εκατό. Δεν ξέρω πώς το αντιλαμβανόμαστε, αλλά κάνουμε έκπτωση στην τιμή μιας ζωής.
Θέλω να καταλάβουμε κάτι που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, η οδήγηση σε κατάσταση μέθης, η παραβίαση του στοπ είναι καταστάσεις που μας καθιστούν δυνητικά εν ψυχρώ δολοφόνους. Αυτές οι πράξεις είναι 100 τοις 100 συνειδητές. Μα όταν μεθάς δεν καταλαβαίνεις, θα σκεφτεί κάποιος. Ναι, αλλά όταν αρχίσεις να ζαλίζεσαι και συνεχίζεις και πίνεις, ενώ ξέρεις ότι με το αμάξι θα γυρίσεις, το κάνεις με απόλυτη συνείδηση. Κάθε φορά που θα μας σταματήσει η αστυνομία στη γωνία για κάποια από αυτές τις παραβιάσεις και όχι μόνο, θα έπρεπε να τους ευχαριστούμε, γιατί στην ίδια γωνία θα μπορούσε να είναι μια μητέρα με ένα καρότσι, αλλά ακόμα και το ίδιο μας το παιδί, ο αδελφός ή οι γονείς μας. Μάλιστα, αυτά τα τελευταία παραδείγματα δεν τα φέρνω τυχαία, καθώς τα περισσότερα ατυχήματα παρατηρούνται σε αποστάσεις μικρότερες των 5 χιλιόμετρων από τα σπίτια μας.
Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, και μάλιστα συνειδητά; Γιατί, όπως προανέφερα, δεν έχουμε δώσει καμία αξία στον εαυτό μας. Περνώντας τον κόκκινο σηματοδότη κάνουμε μια απόπειρα φόνου, αλλά και μια απόπειρα αυτοκτονίας, γιατί μετά θα πάρει κάποιος τηλέφωνο την οικογένεια μας και αν είναι σωστός, θα πρέπει να πει ότι μας σκότωσε η ανοησία μας, ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα της δικής μας ανοησίας; Με πρόστιμα που επιδέχονται εκπτώσεως, ή μήπως κάτι άλλο; Η πολιτεία έχει 5 πυλώνες για τη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων:
- Διαχείριση οδικής ασφάλειας
- Ασφαλέστεροι οδοί και κίνηση
- Ασφαλέστερα οχήματα
- Ασφαλέστεροι χρήστες
- Μετά-ατυχηματική ανταπόκριση.
Ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας θα ήταν και η εντονότερη ενημέρωση των πολιτών πάνω σε αυτά τα θέματα από τα ΜΜΕ. Το βέλτιστο όμως μέτρο θα ήταν να μην έχουμε πρόστιμα χρηματικής φύσεως για τις παραβάσεις, αλλά κοινωνικής προσφοράς. Τι θα γινόταν αν, για παράδειγμα, υπήρχε ως ποινή το να καθαρίσεις σε ένα νοσοκομείο τα επείγοντα (χώρος όπου πάνε μεταξύ άλλων οι άνθρωποι που βρίσκονταν σε τροχαία), ώστε να έβλεπες από πρώτο χέρι τι θα συνέβαινε σε περίπτωση ατυχήματος; Σε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα, χρειάζονται τέτοιες λύσεις, «δραστικές».
Κλείνοντας, αξίζει να ειπωθεί ξανά ένα ερώτημα:
Αξίζει να θυσιάσεις τη ζωή σου, τη δικιά σου ή των γύρω σου, για να γλυτώσεις λίγο χρόνο; Αξίζει να αφήσεις πίσω όλες αυτές τις αγκαλιές που σε περιμένουν, γιατί σε έκλεισε κάποιος και θέλησες να τον προσπεράσεις στο επόμενο φανάρι; Σκέψου… αξίζει;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- “ΠΡΩΤΗ” ΑΙΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ στις ηλικίες 18-44 ετών τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα!, iaveris.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ανακοινώσεις, astynomia.gr, διαθέσιμο εδώ
