Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Από μικροί και μικρές, όλοι και όλες μας είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε ιστορίες. Οι ιστορίες αυτές, άλλοτε μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να συγκινούμαστε, να μαθαίνουμε, να φοβόμαστε, άλλοτε ίσως και να αμφισβητούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τον ρόλο που αυτός διαδραματίζει στις ζωές των άλλων. Άλλωστε, τα παραμύθια που ακούγαμε ή διαβάζαμε όταν ήμασταν μικροί, λίγο ή πολύ μας διαμόρφωσαν ως ενήλικες, καθώς ήταν εκείνα που συχνά στέκονταν αφορμές για ερωτήσεις όπως «Γιατί;» και «Πώς;».
Μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε συχνά ότι οι ιστορίες των παιδικών μας χρόνων που μας φαίνονταν εύληπτες και διασκεδαστικές ήταν οι πιο διδακτικές, γι’ αυτό, όταν τις ακούμε ή τις διαβάζουμε ξανά ως μεγάλοι, παρατηρούμε ότι η ερμηνεία τους διαφέρει σε τέτοιο σημείο που μπορεί να μην θυμόμαστε καν πως ήταν η ίδια ιστορία όταν την ακούσαμε ως παιδιά από το στόμα ενός ενήλικα, τότε που κάτι ήθελε να μας κάνει να καταλάβουμε κι εμείς μάλλον δεν είχαμε την πνευματική και συναισθηματική ωριμότητα για να το πετύχουμε. Το σίγουρο είναι ότι ακούγοντας παλιές ιστορίες μεγαλώσαμε, λέγοντας ιστορίες μεγαλώνουμε και ακούγοντας νέες ιστορίες επαναδιαπραγματευόμαστε όσα γνωρίζαμε ως παιδιά.
Αξιοποιώντας, λοιπόν, τη δυναμική των ιστοριών, την παραστατικότητα και τον διδακτικό χαρακτήρα των παραμυθιών ή και των παραβολών, ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του, Ιστορίες να σκεφτείς, επιδιώκει να προβληματίσει τον αναγνώστη σχετικά με το ταξίδι του στη ζωή και τον κόσμο, τη θέση του μέσα σε αυτά, όσα έχει πετύχει, όσα θα ήθελε να πετύχει, όσα δεν ξέρει καν ότι έχει πετύχει και όσα προλαβαίνει ακόμη να πετύχει αξιοποιώντας τον χρόνο με τον καλύτερο τρόπο. Η δύναμη της αφήγησης και ο χαρακτήρας παραβολής που έχουν οι ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι επιβεβαιώνοντας πως οι ιστορίες του λέγονται τόσες φορές και από τόσους πολλούς ανθρώπους που τελικά κάπως μαγικά καταλήγουν να γίνουν πραγματικότητα, στάθηκαν αφορμή ώστε να μεταφερθεί το πολυαγαπημένο best seller στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Metropolitan Urban Theater στη Θεσσαλονίκη τον φετινό χειμώνα σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη και με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Κανελλόπουλο, Δημήτρη Δάγκαλη, Στέλλα Μπαλάρη και Σωτηρία Σακαλάκη.
Τέσσερις νέοι ηθοποιοί υπό την επίβλεψη ενός σκηνοθέτη, που αξιοποιεί το κείμενο με ομολογουμένως εξαιρετικό τρόπο, δίνουν σάρκα και οστά στις ιστορίες του Μπουκάι, δίνοντας στους θεατές τη δυνατότητα σε μιάμιση ώρα να βιώσουν πληθώρα συναισθημάτων κάνοντάς τους να σκεφτούν και να προβληματιστούν για όλα εκείνα που η καθημερινότητά τους στερεί τον χρόνο να το κάνουν, για εκείνα που είχαν ξεχάσει στη διαδρομή και για εκείνα που έπρεπε να τσ κάνουν, αλλά δεν ήξεραν τον τρόπο. Ίσως πρόκειται για μία από τις πιο αξιόλογες παραστάσεις της σεζόν που, μετά τη ζοφερή θεατρική πραγματικότητα των δυόμισι χρόνων καραντίνας, πετυχαίνει τον συνδυασμό της διασκέδασης του θεατή με τον προβληματισμό για τα υπαρξιακά του ζητήματα, θίγοντας θέματα που αφορούν το πώς θέλεις να ζεις, πώς ζεις και πώς αξίζει να ζεις. Αναλύοντας βαθιές αλήθειες, δηλαδή, μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, όπως συνηθίζει ο Μπουκάι στις ιστορίες του, μας υπενθυμίζει, μέσω των πρωταγωνιστών που ενσαρκώνουν τους ήρωες κάθε ιστορίας, ότι όλα όσα θέλουμε να μας συμβούν είναι στο μυαλό μας, αρκεί να σκάψουμε λίγο πιο προσεκτικά και λίγο πιο βαθιά προς τα μέσα.
Από τη συγκεκριμένη παράσταση, που ανεβαίνει για τελευταίο Σαββατοκύριακο ως τις 23 Οκτωβρίου στο Metropolitan Urban Theater, σίγουρα κρατώ πολλές φράσεις, πολλά συναισθήματα, πολλές σκέψεις που έφερα στο νου μου ακούγοντας και βλέποντας όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής. Σίγουρα κρατώ την εναλλαγή μεταξύ χιούμορ, συγκινησιακά φορτισμένων ιστοριών, συναισθημάτων που μας θυμίζουν ότι, όπως κι αν είναι τα πράγματα στη ζωή μας στην εκάστοτε χρονική περίοδο, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Και είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο του έργου που αφήνει τον θεατή με την ανακούφιση πως εφόσον τίποτα δεν κρατάει για πάντα, μπορεί να διαχειριστεί την παροδικότητα της ζωής και του χρόνου έχοντας ως δεδομένο ότι η ευτυχία χτίζεται από στιγμές που περιλαμβάνουν τη δοκιμή όσων θέλουμε και όσων δεν θέλουμε, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι στρεφόμαστε προς την κατεύθυνση που όντως θα μας κάνει να νιώθουμε πλήρεις, να νιώθουμε ολόκληροι.
Στον δρόμο προς την ευτυχία, επομένως, όπως την αντιλαμβάνεται και την παρουσιάζει ο Μπουκάι στο βιβλίο του και οι συντελεστές της παράστασης «Ιστορίες να σκεφτείς», αυτό που έχει σημασία είναι να αυξάνουμε τον χρόνο που ζούμε πραγματικά, τον χρόνο, δηλαδή, που είμαστε ευτυχισμένοι, να επιδιώκουμε ο εαυτός μας και οι άνθρωποι που μας συντροφεύουν στη ζωή να είναι ολόκληροι και όχι τα «άλλα μας μισά», να μην αποφεύγουμε το κακό, γιατί τότε θα είναι σαν να ψάχνουμε να το βρούμε, και να έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη του εαυτού μας, διότι, συνήθως, η ανασφάλειά μας ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε κάτι που θέλουμε προέρχεται από κάποιον άλλον που απλώς μας είπε ότι δεν μπορούμε. Σαφέστατα, η κατάκτηση και η διαχείριση της ευτυχίας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ωστόσο, δεν είναι και κανένα θαύμα, απλώς πρέπει να στραφείς προς τα μέσα με την εμπιστοσύνη σε σένα ότι ο σπόρος που κάποτε φυτεύτηκε μέσα σου ξέρει τον τρόπο για να γίνει δέντρο, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Αλλά αν δεν το δοκιμάσεις, πώς θα ξέρεις τελικά;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ιστορίες να σκεφτείς, viva,.gr, διαθέσιμο εδώ.
- ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ, filmandtheater.gr, διαθέσιμο εδώ.
- «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι στο Metropolitan the Urban Theater, cityportal,gr, διαθέσιμο εδώ.
- Αντώνης Καραγιάννης – Ιστορίες να σκεφτείς – Χόρχε Μπουκάι – StellasView.gr, youtube.gr, διαθέσιμο εδώ.
- «Ιστορίες να σκεφτείς»: Μια παράσταση με διδάγματα ζωής, karfitsa.gr, διαθέσιμο εδώ.
