Της Ακριβής Ρακιντζή,
Στο πρώτο λογοτεχνικό της εγχείρημα με τίτλο Θαλασσινό Νερό, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, η Τζέσσικα Άντριους γράφει την ιστορία ενηλικίωσης μιας κοπέλας, της Λούσυ, που προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο. Το βιβλίο, όμως, είναι πολλά παραπάνω και δεν μένει μόνο σε αυτό.
Συγκεκριμένα, η Λούσυ, με αφορμή τον θάνατο του παππού της, βρίσκεται στην τελευταία αγροικία όπου διέμενε, στο Μπέρτονπορτ, ένα μικρό ψαροχώρι στη βορειοδυτική ακτή της Ιρλανδίας. Μακριά από τη βουή και τα φώτα του Λονδίνου, αλλά και από τους δικούς της ανθρώπους, η Λούσυ έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό. Σκέψεις αλλά και αναμνήσεις από το παρελθόν της ίδιας και των συγγενικών της προσώπων, έρχονται να τοποθετηθούν σαν διάσπαρτα κομμάτια παζλ στην αφήγηση της συγγραφέως. Με έντονο υπαρξιακό χαρακτήρα, η συγγραφέας διερευνά θέματα σχετικά με τη μοναξιά, την εφηβεία, τις σχέσεις, τις κοινωνικές τάξεις, την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό.
Ο τρόπος αφήγησης του βιβλίου, ως επί το πλείστον, είναι αποσπασματικός. Από τη μία, η αφήγηση στο παρόν, όπου η αφηγήτρια διαμένει στο σπίτι του παππού της στο Μπέρτονπορτ, θυμίζει έντονα ημερολογιακή καταγραφή. Από την άλλη, η αφήγηση στο παρελθόν έχει τη μορφή ανάμνησης που αφορά κομμάτια της ζωής της Λούσυ, των γονιών της και των παππούδων της. Όσον αφορά τις αναμνήσεις από το παρελθόν, το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, με το καθένα να αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή φάση της Λούσυ. Το πρώτο μέρος αφορά τα παιδικά χρόνια της αφηγήτριας, το δεύτερο τα εφηβικά της, το τρίτο μέρος έχει να κάνει με τη φοιτητική της ζωή και τη μετακόμισή της στο Λονδίνο και το τέταρτο και τελευταίο μέρος αναφέρεται εξολοκλήρου στο παρόν της αφηγήτριας.
Η Άντριους στο βιβλίο της εστιάζει έντονα στη σχέση μητέρας-κόρης. Αυτό γίνεται αμέσως φανερό από τον πρόλογο του βιβλίου με την πρώτη φράση να λέει «Αρχίζει με τα σώματά μας», αναφερόμενη στη γέννηση της αφηγήτριας. Η Λούσυ μεγαλώνει στο Σάντερλαντ, σε μια γειτονιά με φόντο τις εργατικές κατοικίες. Οι ιστορίες από τη ζωή και τη γνωριμία των παππούδων της, καθώς και των γονιών της, έχουν σημαντικό ρόλο στην επιρροή των βιωμάτων της αφηγήτριας. Δίνεται έμφαση στους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες του βιβλίου, οι οποίοι συχνά έχουν να κάνουν με αλκοολικούς και απρόβλεπτους συζύγους, και αυτό περνά από γενιά σε γενιά ξεκινώντας από τη γιαγιά της Λούσυ.
Ο δεσμός της αφηγήτριας με τη μητέρα της είναι δυνατός, ξεκινώντας ως αγνή παιδική αγάπη για να γίνει πιο περίπλοκη, καθώς η Λούσυ μεγαλώνει. Η Λούσυ παρατηρεί τη μητέρα της που τα βγάζει πέρα μόνη της εφόσον ο πατέρας της είναι απών λόγω κατάθλιψης και αλκοολισμού. Η μητέρα της Λούσυ είναι μια εργαζόμενη γυναίκα που προσπαθεί για την καλύτερη ανατροφή των δύο παιδιών της, εκ των οποίων, ο αδερφός της Λούσυ είναι κωφός. Η εφηβεία της Λούσυ είναι έντονη, κάνει την επανάστασή της βγαίνοντας και ξενυχτώντας. Μέσω των αφηγήσεων που αφορούν την εφηβεία της, θίγονται θέματα που έχουν να κάνουν με τις σωματικές ανασφάλειες, τις μόδες και τα άγχη της εφηβείας.
Η αφήγηση συνεχίζει με τη φοιτητική ζωή στο σαγηνευτικό, αλλά, ταυτόχρονα, σκληρό και απόμακρο Λονδίνο. Η Λούσυ προέρχεται από έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, από το Σάντερλαντ της βορειοανατολικής Αγγλίας, από εργατική τάξη και με βαριά προφορά. Νιώθει χαμένη, αρχικά, στο τεράστιο και χαοτικό Λονδίνο, παρακολουθεί τα μαθήματα του πανεπιστημίου και, ταυτόχρονα, εργάζεται σε παμπ, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες και κυρίως οικονομικές. Στην πορεία βρίσκει την ταυτότητά της στο Λονδίνο και αρχίζει να νιώθει ότι ανήκει κάπου, για να το χάσει, όμως, αυτό αμέσως μετά την εμφάνιση του πατέρα της. Σε αυτό το σημείο είναι που συνειδητοποιεί την καταθλιπτική συμπεριφορά του, και αμέσως την καταβάλει το αίσθημα ευθύνης να μοιραστεί το βάρος της φροντίδας του, που επωμίζεται όλα αυτά τα χρόνια η μητέρα της.
Στο βιβλίο συχνά συναντάμε αντιθετικά ζεύγη, όπως για παράδειγμα, μεταξύ βορρά και νότου και ανάμεσα στον αστικό τρόπο ζωής με τον επαρχιακό. Η Λούσυ θέλει να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, ονειρεύεται να φύγει μακριά από το Σάντερλαντ. Το πανεπιστήμιο στο Λονδίνο είναι το εισιτήριο για την απόδρασή της στην πολλά υποσχόμενη μεγαλούπολη. Και εκεί, όμως, νιώθει το ίδιο χαμένη. Πασχίζει να ταιριάξει, να φοράει τα σωστά ρούχα, να λέει τις σωστές κουβέντες, να τρώει τα σωστά φαγητά. Όταν τα καταφέρνει όλα αυτά, καταλαβαίνει, με αφορμή τον ερχομό των γονιών της για την αποφοίτησή της, πως απλά προσποιούταν. Η απομονωμένη αγροικία του παππού της, στη βορειοδυτική Ιρλανδία, είναι το μέρος όπου βρίσκει παρηγοριά. Εκεί, μόνη της και περιτριγυρισμένη από αναμνήσεις της οικογένειάς της, με την επαφή της με τον φυσικό κόσμο και τη θάλασσα, θα μπορέσει να ενώσει τα κομμάτια της ζωής της, με την ελπίδα ότι αντιμετωπίζοντας από πού ήρθε, θα ξέρει πού πρέπει να πάει.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα σύγχρονο ανάγνωσμα για μια νεαρή ηρωίδα της εργατικής τάξης της Αγγλίας, που προσπαθεί να βρει την αξία της στην κοινωνία, γραμμένο επίσης από μια νεαρή συγγραφέα της εργατικής τάξης. Η Τζέσσικα Άντριους με γραφή άλλοτε λυρική και άλλοτε κυνική, αφηγείται μέσω της πρωταγωνίστριάς της, τη μετάβαση από κορίτσι σε γυναίκα, το αίσθημα του να μη νιώθεις άνετα στο δέρμα σου, τις οικογενειακές σχέσεις, οι οποίες μπορεί να είναι περίπλοκες αλλά και όμορφες, αλλά και τις θεραπευτικές ιδιότητες που προσφέρει η φύση. Ένα βιβλίο που έχει να κάνει με το να χάνεις τον εαυτό σου και μετά να τον ξαναβρίσκεις.
