Της Νικολίνας Μάνη,
Το αμερικανικό μουσικό συγκρότημα The Lumineers, συναποτελούμενο πια από έξι μέλη, εδρεύεται στο Ντένβερ του Κολοράντο. Ο τραγουδιστής Wesley Schultz και ο πιανίστας Jeremiah Fraites αποτελούν τα δύο κεντρικά μέλη της μπάντας, εφόσον οι ίδιοι ξεκίνησαν τη συσσωμάτωσή της. Το όνομα του συγκροτήματος προέκυψε τυχαία από μια μουσική βραδιά σε ένα μπαράκι, οπού ο ιδιοκτήτης μπερδεύτηκε και τους σύστησε στο κοινό ως Λούμινιρς, μια άλλη μπάντα που θα έπαιζε εκεί αργότερα. Ένα τυχαίο γεγονός, δηλαδή, στάθηκε αφορμή για να χαραχθούν μια για πάντα στα ανήσυχα μουσικά μυαλά μας. Τα νέα μέλη Brandon Miller, Stelth Ulvang, Byron Issacs, Lauren Jacobson πλαισιώνουν με ποικίλη μουσική ενορχήστρωση και εκρηκτική σκηνική παρουσία τη φωνή του Γουέσλι και τα γεμάτα νόημα τραγούδια του.
Το μουσικό συγκρότημα επεκτείνει την τραγουδιστική του παλέτα σε εναλλακτικά φολκ κομμάτια, μια παλέτα που συχνά χρωματίζεται από τους ήδη γνωστούς τόνους της αμερικανικής κάντρι μουσικής. Η δημοφιλέστερη μουσική επιτυχία “Oh hey” ήταν το σημείο αιχμής για μια αξιοθαύμαστη μετέπειτα καριέρα, που, όμως, εξακολουθεί να προσελκύει συγκεκριμένους λάτρεις του είδους… που κακώς για μια μουσικόφιλη σαν κι εμένα δεν είναι πολλοί. Την αρχή των πάντων αποτέλεσε το εισαγωγικό άλμπουμ Introducing the Lumineers. Όταν μιλάει κανείς για τέτοιου περιεχομένου δίσκους, η βιωματικότητα υπερβαίνει τα όρια της καθημερινής και κοινότοπης απλότητας. Στίχοι με νόημα συνεπάγονται τραγουδιών με τεράστιου βεληνεκούς συναισθηματική επιφόρτιση. Φυσικά, και δεν θα αναφερθώ στις εμφανείς επιτυχίες “Oh hey”, “Cleopatra”, “Ophelia”. Κατά τη γνώμη μου, οτιδήποτε συναντά μεγάλη επιτυχία μουσικά, δε σημαίνει κιόλας ότι είναι ποιοτικά ανώτερο. Ένα καλό τραγούδι διαφέρει από ένα πολύ καλό, πράγμα που δεν μετριέται ποσοτικά από τα charts κτλ., αλλά η υπεροχή έγκειται ποιοτικά. Εν ολίγοις, υπονοώ ότι δεν θα ασχοληθώ με τα ήδη τετριμμένα γνωστά τραγούδια, αλλά θα φέρω στο φως του αναγνώστη (και ευελπιστώ μουσικόφιλου) τα πιο αφανή τραγούδια.
Γενικά, όλη η μουσική τους εξιστορεί, αναβιώνει, αναπαριστά εμπειρίες, με τις οποίες ταυτίζεται με μοναδικό τρόπο ο καθένας. Για να δημιουργηθεί μια εκτενέστερη εικόνα θα επισημάνω τρία τραγούδια από διαφορετικούς δίσκους το καθένα. Από το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ The Lumineers (2012) θα αναφερθώ ενδεικτικά στο κομμάτι “Dead sea”:
You told me I was like the Dead Sea
You’ll never sink when you are with me
{…}
The finest words you ever said to me
Honey can’t you see
I was born to be, be your Dead Sea
Οι παραπάνω στίχοι συντέθηκαν με αφορμή τη σύζυγο του τραγουδιστή, η οποία του έλεγε ότι για αυτή είναι η «Νεκρή Θάλασσά» της. Με άλλα λόγια, εννοούσε ότι ο Γούεσλι ήταν κι εξακολουθεί να είναι ακόμα το στήριγμα που της ανεβάζει τη διάθεση πάντα, όπως το αλάτι στη Νεκρή Θάλασσα που δεν σε αφήνει να βουλιάζεις. Ο Γουέσλι είναι το ψυχολογικό στήριγμα, ενώ το αλάτι εν προκειμένω έχει σωματική διάσταση. Η παρομοίωση αυτή πλαισιώνει υπέροχα ένα συναισθηματικό τραγούδι αγάπης, που μόνο κοινότυπο δεν μπορεί να αποκαλεστεί, αφού δεν εμπεριέχει καν την λέξη «Αγάπη». Αυτή η λεκτική παράλειψη, κατ’ εμέ, καταδεικνύει ότι το νόημα απορρέει καλύτερα, όταν υπονοείται και δεν ονοματίζεται ξεκάθαρα. Ένα βιωματικό τραγούδι αγάπης, που, όμως, δεν τη «στιχοποιεί» για να την εκφράσει.
Προχωράμε στο δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ The Ballad of Cleopatra (2016) και στο τραγούδι “Gun song”, ένα αντίστοιχα βιωματικό κομμάτι. Ο ίδιος ο front man Wesley δήλωσε σε συνέντευξή του ότι η έμπνευση για τους στίχους προήλθε από τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του. Μετά τον θάνατό του, εκείνος ήρθε αντιμέτωπος με ένα απρόβλεπτο γεγονός, ενόσω έψαχνε ένα ζευγάρι κάλτσες στη συρταριέρα του πατέρα του. Βρήκε ένα πιστόλι στο συρτάρι ενός ανθρώπου που νόμιζε πως γνώριζε καλά σε όλη του τη ζωή. Αυτό στάθηκε αφορμή για τους παρακάτω στίχους:
{…}
I can’t believe what I found in daddy’s
Sock drawer, sock drawer today
It was a pistol, a Smith & Wesson
Holy, holy shit
Things I knew when I was young
Some were true and some were wrong
And one day, I pray, I’ll be more than my father’s son
But I don’t own a single gun
Το τραγούδι σαφώς επισημαίνει πόσο αδαής μπορεί να είναι κάποιος για πράγματα που θεωρούσε πως γνώριζε. Ο Γουέσλι μέχρι και σήμερα εύχεται, πράγματι κατόρθωσε να γίνει πολλά παραπάνω από ό,τι ο γιός του πατέρα του. Όμως, ο Γούεσλι κατέχει ένα μοναδικό όπλο, το αστείρευτο μουσικό του ταλέντο. Ενσαρκώνει τη ζωή σε μουσικές νότες και πείθει τον κόσμο για το βιωματικό υπόβαθρο των τραγουδιών του. Εγώ προσωπικά θα συμπύκνωνα όλη τη μουσική τους πορεία στην εξής λατινική φράση “Amor Fati“, που σημαίνει «αγάπησε τη μοίρα σου». Όλες οι εμπειρίες που συνέλεξαν εκ προσωπικού στάθηκαν αφετηρία για τη μεταγενέστερη μουσική τους καριέρα. Οι θιασώτες τους συγκινούνται και θα τους ακούν προσηλωμένα μέχρι το αύριο όπως και το χθες. Θεωρείται δικαιολογημένα αγαπητή στο ευρύ κοινό, διότι πέραν των αξιοθαύμαστων δίσκων της, έχει και σπουδαία σκηνική παρουσία. Ιδιαίτερα τα νέα αναντικατάστατα μέλη Stelth Ulvang και Lauren Jacobson είναι αδιανόητα εκρηκτικά στο προσκήνιο, μεταδίδοντας την αντίστοιχη εύθυμη διάθεση στο κοινό. Εξάλλου, όλα τα μέλη είναι εξίσου διαχυτικά στο stage.
Συνακόλουθα, θα ασχοληθούμε με ένα αρκετά συγκινησιακό κομμάτι του τρίτου δίσκου ΙΙΙ. Αναφέρομαι στο αγαπημένο μου “Leader of the Landslide”, μέρος ενός άλμπουμ που πραγματεύεται τον εθισμό και πώς αυτός επηρεάζει μια οικογένεια ανά γενιά. Άλλωστε, ο κολλητός του τραγουδιστή και συνάμα ο αδερφός του πιανίστα Jeremiah πέθανε από ναρκωτικές ουσίες. Ωστόσο, η πεθερά του frontman, Schultz, αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης για το τραγούδι, αφού εκείνη αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού, επιδρώντας επιβλαβώς στην οικογένειά της και ιδιαίτερα στη σύζυγο του τραγουδιστή. Ο εθισμός της ήταν το κίνητρο για την, εν μέρει, στιχουργία του παρόντος κομματιού:
{…}
You drove me wild, drove me insane
Drank the whole bottle, forgot my name
All I ever wanted was a mother for the first time
Finally I could see you as the leader of the landslide
She left, she left, the writing’s on the wall
Please believe me, I smell the alcohol
The only thing I know is that we’re in too deep
And maybe when she’s dead and gone I’ll get some sleep
You blamed it all on your kids
We were young, we were innocent
You told me a lie, fuck you for that
Fuck all your pride and fuck all your prayers and
All this time I waited like a fool and for the first time
Finally I can see you as the leader of the landslide
O εθισμός του ενός, η κατάντια που υπέπεσε, στοιχειώνει τα μυαλά των κοντινών του ανθρώπων. «Όλον αυτό τον καιρό περίμενα σαν ανόητος και για πρώτη φορά μπορώ επιτέλους να σε δω ως Αρχηγό της κατολίσθησης». Όσο κι αν ήθελα, δηλαδή, να πιστέψω ότι θα αλλάξεις, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι εσύ είσαι το πηγάδι εκ του οποίου αναβλύζει ο πόνος μου. Μοναξιά, απογοήτευση, ελπίδα για αναμενόμενη μη βελτίωση των πραγμάτων ως έχουν. Πολλοί, άλλωστε, ελπίζουν για κάτι που έχει προκαθορισμένα αρνητικό αποτέλεσμα, με σκοπό απλά και μόνο να ελπίζουν. Η ελπίδα, τελικά, δεν είναι μέσο για να εξακολουθείς να ζεις, αλλά αυτοσκοπός.
Η άκρως βιωματική προσέγγιση της μουσικής των Lumineers, καθώς και η μεταδοτικότητά τους επί σκηνής είναι ο ιδανικός συνδυασμός, που όποιος γνωρίζει αναμφίβολα μετά «κολλάει». Άλλωστε, η Τέχνη έγκειται στο νόημα, καθώς επίσης και η μουσική συνιστά μια εμπειρία, την οποία νοηματοδοτεί όπως αισθάνεται ο καθένας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Fighting Populism with Passion: A Backstage Talk with The Lumineers, nbhap.com, διαθέσιμο εδώ.
- The Lumineers Trace The Cycle Of Addiction: ‘It’s A Progressive Disease’, npr.org, διαθέσιμο εδώ.
