Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Αγαπώ τις επιστημονικές ταινίες. Αγαπώ και τις κοινωνικές. Συμβολίζουν για εμένα τη λέξη «ψυχαγωγία» σε όλο της το μεγαλείο, αποτελώντας, ταυτοχρόνως, πηγή διασκέδασης και τροφή για σκέψη και περαιτέρω μάθηση. Παρ’ όλα αυτά, δεν γίνεται να βλέπει κανείς διαρκώς τέτοιου είδους ταινίες. Καμιά φορά, η απλή τέρψη της ψυχής είναι αρκετή και πολύ απαραίτητη. Αυτόν τον ρόλο καλύπτουν, μεταξύ άλλων, οι αισθηματικές κομεντί, όπως η πρόσφατη ταινία Ticket to Paradise (2022), σε σκηνοθεσία Ol Parker και σενάριο Parker και Daniel Pipski.
Η ταινία ξεκινά με την αποφοίτηση μίας κοπέλας, της Lily (Kaitlyn Dever), από τη Νομική σχολή, σε πανεπιστήμιο της Αμερικής. Η τελετή της αποφοίτησης, στην οποία θα παρευρεθούν και οι γονείς, πλησιάζει και τότε ο θεατής μαθαίνει πως η μητέρα, Georgia Cotton (Julia Roberts) και ο πατέρας, David Cotton (George Clooney), είναι διαζευγμένοι και όχι μόνο. Είναι μεταξύ τους «σκοτωμένοι», σε σημείο που αδυνατούν να βρεθούν στον ίδιο χώρο χωρίς να διαπληκτιστούν.
Η μητέρα, ως καλοπληρωμένη κριτικός τέχνης, και ο πατέρας, ως αρχιτέκτονας, έχουν μεγάλες βλέψεις για την κόρη τους, την οποία θέλουν να δουν σε θέση σε μεγάλη δικηγορική εταιρεία. Η ίδια, όμως, δε φαίνεται να συμφωνεί. Έχοντας κουραστεί από τις πολυετείς σπουδές της και μη γνωρίζοντας ακριβώς τι θα ήθελε η ίδια να κάνει σε ένα μέλλον που φαντάζει προδιαγεγραμμένο, αποφασίζει να πραγματοποιήσει, πριν ξεκινήσει τη νέα της δουλειά, διακοπές στο Μπαλί, με τη συγκάτοικό της στην εστία του πανεπιστημίου και κολλητή φίλη, Wren Butler (Billie Lourd).
Η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στο Μπαλί, τα πανέμορφα τοπία του οποίου αντικρύζουν οι δύο φίλες κατά την άφιξή τους, αλλά και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το βράδυ αποφασίζουν να διασκεδάσουν σε ένα πάρτι, όπου η Lily γνωρίζει τον Gede, έναν όμορφο μπαλινέζο καλλιεργητή φυκιών (Maxime Bouttier). Οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα και η Lilly αποφασίζει, ακόμη κι αν η φίλη της επιστρέψει, να επιμηκύνει τις δικές της διακοπές, προκειμένου να περάσει παραπάνω χρόνο μαζί του.
Δεν έχει περάσει πολύ παραπάνω από ένας μήνας, όταν το ζευγάρι αποφασίζει να παντρευτεί στο Μπαλί, όπου η Lily σκοπεύει πλέον να μείνει για πάντα και οι γονείς λαμβάνουν το προσκλητήριο του γάμου. Ενωμένοι, παρά τις διαφορές τους, στην απόφασή τους να μην την αφήσουν να «καταστρέψει το μέλλον της» και έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να το επιτύχουν, ακόμη και να σαμποτάρουν τον γάμο, ταξιδεύουν στο Μπαλί, δείχνοντας, αρχικά, εξαιρετικά ενθουσιασμένοι, ως μέρος, φυσικά, του ραδιούργου τους σχεδίου. Τότε, ξεκινά μία μεγάλη περιπέτεια, κατά τη διάρκεια της οποίας ο θεατής έχει την ευκαιρία να γελάσει, να γνωρίσει ορισμένα από τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα των Μπαλινέζων από χιουμοριστική, βεβαίως, σκοπιά, αλλά και να απολαύσει τη μαγευτική φύση και τα αξιοθέατα του Μπαλί. Στο τέλος μαθαίνει αν ο γάμος τελικά θα πραγματοποιηθεί και αν οι δυο γονείς θα καταφέρουν να διορθώσουν τις φαινομενικά ανεπανόρθωτα διαλυμένες σχέσεις τους.
Η επιτυχία της συγκεκριμένης κομεντί βασίζεται, κατά τη γνώμη μου, σε τρεις παράγοντες. Ο πρώτος είναι, βεβαίως, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που καταλαμβάνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και ιδίως τους ρόλους της μητέρας και του πατέρα, με τους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν την έντονη αντιπάθεια που αισθάνονται, στην αρχή τουλάχιστον, ο ένας προς το πρόσωπο του άλλου, καθώς και την εξέλιξη των συναισθημάτων τους. Ο δεύτερος παράγοντας, φυσικά, είναι τα τοπία. Τρίτο και τελευταίο παράγοντα επιτυχίας συνιστά το γεγονός ότι πολλοί θεατές μπορούν να ταυτιστούν με του πρωταγωνιστές: από τους νέους που απελπίζονται στη σκέψη πως για το υπόλοιπο της ζωής τους θα βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» σε μία δουλειά γραφείου, την οποία τους παροτρύνουν να δεχτούν οι γονείς τους, μέχρι τα διαζευγμένα ζευγάρια, που, παρά την πιθανή ύπαρξη υποβοσκόντων συναισθημάτων, αποτυγχάνουν να συμφωνήσουν στο οτιδήποτε.
Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η ταινία επιτυγχάνει στο είδος της αισθηματικής κομεντί, αφού ο θεατής γελά, απολαμβάνει όμορφα τοπία και ταυτίζεται με τους ήρωες, παρά το γεγονός ότι, τελικά, καμία λύση δε δίνεται ουσιαστικά στον προβληματισμό επαγγελματικής φύσεως που αντιμετωπίζει η Lily, αφού αυτή θυσιάζεται για χάρη του σεναρίου. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πως δεν πρόκειται για ταινία κοινωνικού χαρακτήρα και, επομένως, μέχρι ενός σημείου, ο ρεαλισμός μπορεί και πρέπει να απουσιάζει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «Εισιτήριο για τον Παράδεισο» (2022), imbd.com, διαθέσιμο εδώ
