Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Κάποια στιγμή, όλοι έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση που έχουμε ανάγκη τη βοήθεια των άλλων. Αντίστοιχα, φίλοι ή γνωστοί, μας έχουν ζητήσει συμβουλές στην προσπάθεια να λύσουν και εκείνοι κάποιο πρόβλημα τους. Ήταν, όμως, αυτή η βοήθεια ουσιαστική; Αλήθεια, κατάφερε κάποιος άλλος να μας βγάλει από μια δύσκολη θέση τόσο εύκολα;
Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως εάν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να βοηθηθούμε, κανείς δεν θα καταφέρει, με κανέναν τρόπο, να μας προσφέρει βοήθεια. Όταν κατανοήσουμε πως υπάρχει κάποιο θέμα ή πρόβλημα, τότε μόνο μπορούμε να αρχίσουμε να «ξεμπλέκουμε το κουβάρι». Ωστόσο, είναι αυτή η μοναδική προϋπόθεση, ώστε κάποιος να μπορέσει να μας βοηθήσει;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει σωτήρας. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να δώσουμε λύση σε αυτό που μας ταλαιπωρεί. Βέβαια, αυτό ως σκέψη θα ήταν αρκετά απαισιόδοξο και ίσως να δημιουργούσε σύγχυση και περαιτέρω άγχος. Μπορεί αυτός που περιμέναμε να μας σώσει τελικά να μην υπάρχει, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε και εντελώς μόνοι.
Αν θέλαμε κάπως να προσδιορίσουμε αυτό το ρόλο, θα έλεγε κανείς πως είναι κάτι σαν οδηγός. Κάποιος που θα μας δείξει μια κατεύθυνση, θα χαράξει ένα δρόμο. Αυτό όμως δε σημαίνει πως ο δρόμος θα είναι σωστός ή πως αυτή η κατεύθυνση θα είναι η μοναδική.
Πολλές φορές οι δρόμοι, τα μονοπάτια και οι κατευθύνσεις μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά. Άλλοτε, μπορεί να δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό. Όμως, είναι σημαντικό να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, καθώς μπορεί να φτάσουμε σε κάποιο προορισμό που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ. Όλα εξαρτώνται από εμάς και τα όρια μας.
Επιπλέον, η προσμονή ενός σωτήρα, περιέχει την εσωτερικευμένη αντίληψη μιας σχέσης εξουσίας. Κάποιος είναι κατώτερος και κάποιος άλλος ανώτερος, και αν ο δεύτερος δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει και λύση. Υπάρχει μια τεράστια δέσμευση στο γρήγορο, στο εύκολο και στο έτοιμο, αλλά και στο να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Ίσως και εκεί να βασίζεται αυτή η σχέση.
Το να ανατρέψουμε μια σχέση για την οποία αισθανόμαστε ασφάλεια, ίσως αρχικά φαίνεται δύσκολο. Σίγουρα θα ταράξει τα νερά και θα ανατρέψει όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Και αυτό είναι φυσικό, καθώς οι αλλαγές συχνά είναι δύσκολες. Μπορούμε, όμως, αν προσπαθήσουμε να τις μετατρέψουμε σε κάτι καλύτερο.
Συνεπώς, όλα ξεκινάνε από το πώς προσδιορίζεται ο καθένας και το πώς προσδιορίζει τη ζωή του. Εμείς είμαστε το σημείο αναφοράς και εμείς τοποθετούμε την «πινέζα της σημαντικότητας». Ο καθένας είναι αρμόδιος για τη ζωή του, τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Κάθε άλλη βοήθεια από τους γύρω χρειάζεται να είναι υποστηρικτική, χωρίς να μας προσφέρονται έτοιμες λύσεις. Ένα μέρος μπορεί να επηρεάσει το όλον. Εμείς θα αποφασίσουμε, όμως, αν αυτή η επιρροή θα είναι καθοριστική.
