Του Ανδρέα Βλάχου,
Barbarian: Η ταινία που σηματοδοτεί το σόλο σκηνοθετικό ντεμπούτο του συγγραφέα-σκηνοθέτη Zach Cregger, είναι ένα mash-up τρόμου που μοιάζει ορισμένες στιγμές σαν ένα μοντέρνο riff στο The Texas Chain Saw Massacre και άλλες φορές σαν ένας ερωτικός φόρος τιμής στο είδος των κωμωδιών τρόμου, που ο Sam Raimi έχει τελειοποιήσει. Όταν είναι στα καλύτερά του, το Barbarian αισθάνεται ότι συνδυάζει αυτές τις επιρροές για να γίνει μια βόλτα τρόμου, που είναι, ταυτόχρονα, παράλογη και τρομακτική.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το Barbarian δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο θα δείτε σε κινηματογράφο φέτος. Αυτό το είδος παρατήρησης δεν ισοδυναμεί πάντα με έπαινο. Η μοναδικότητα από μόνη της, τελικά, δεν αρκεί για να σώσει μια ταινία που κατά τα άλλα καταρρέει. Στην περίπτωση του Barbarian, όμως, η δέσμευση της ταινίας να προσφέρει μια πραγματικά απρόβλεπτη και τονικά προκλητική εμπειρία είναι αυτό που την κάνει τόσο αξέχαστη. Το να το παρακολουθείς σημαίνει να παρασύρεσαι όχι μόνο στα δραματικά διακυβεύματα της ιστορίας της ταινίας, αλλά και στο τολμηρό, αυθόρμητο, δημιουργικό πνεύμα στο επίκεντρό της.
Όπως όλες οι μεγάλες ταινίες τρόμου, η πλοκή του Barbarian φαίνεται, στην αρχή, απατηλά απλή. Η ταινία ξεκινά με την Tess Marshall (Georgina Campbell) να φτάνει στη μέση μιας βροχερής νύχτας σε ένα ενοικιαζόμενο σπίτι στο Ντιτρόιτ για να ανακαλύψει ότι το μέρος έχει διπλασιαστεί. Όταν χτυπά την πόρτα του σπιτιού, ο Keith Toshko (Bill Skarsgård) απαντά και την προσκαλεί μέσα, προσφέροντάς της μια ανακούφιση από τη βροχή της νύχτας, ενώ βρίσκουν μια λύση για το πρόβλημά τους.
Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να προσφερθεί ο Keith να κοιμηθεί στον καναπέ του σπιτιού, ώστε η Tess να πάρει το μοναδικό υπνοδωμάτιo. Παρά το γεγονός ότι, αρχικά, (και είναι κατανοητό) είναι διστακτική σχετικά με την ιδέα, η Tess συμφωνεί και, αργότερα, βρίσκει τον εαυτό της να μοιράζεται μια εκπληκτικά απολαυστική, γεμάτη φλερτ βραδιά με τον Keith. Την επόμενη μέρα, ωστόσο, η Tess ανακαλύπτει ένα μυστικό τούνελ στο υπόγειο του ενοικιαζόμενου σπιτιού, που την οδηγεί κατευθείαν σε αυτό που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως απόλυτος εφιάλτης.
Το να πούμε οτιδήποτε περισσότερο για την πλοκή του Barbarian θα ήταν χτύπημα «κάτω από τη ζώνη» για τους εν δυνάμει θεατές της. Τα πρώτα τρέιλερ και το διαφημιστικό υλικό της ταινίας έχουν δείξει σοφά λίγα πράγματα πέρα από την ανησυχητική ανακάλυψη της μυστικής, υπόγειας οδού του ενοικιαζόμενου σπιτιού της Tess και για καλό λόγο. Ενώ το Barbarian παίρνει τον χρόνο του για να ξεκινήσει την πλοκή του σε πλήρη ταχύτητα, η ανακάλυψη της Tess σηματοδοτεί τη στιγμή στο Barbarian, όταν η αίσθηση του τρόμου της ταινίας αρχίζει να αυξάνεται σταθερά πριν φτάσει, τελικά, σε μια στιγμή απόλυτης φρίκης, που σίγουρα θα αφήσει τους θεατές τρομαγμένους και γελώντας με πλήρη δυσπιστία για αυτό που μόλις είδαν.
Από εκεί, το Barbarian αρχίζει να προσθέτει έναν αυξανόμενο αριθμό στρωμάτων στην κούκλα μιας αφήγησης. Δεν λειτουργούν όλες οι παρακάμψεις της ταινίας –οι προσπάθειές της να σατιρίσει την κατάσταση του σύγχρονου Χόλιγουντ μερικές φορές φαίνονται ιδιαίτερα ξένες–, αλλά η επεισοδιακή δομή του σεναρίου του Cregger κάνει το Barbarian να προχωρά με αναζωογονητικά γρήγορο ρυθμό για το σύνολο της δεύτερης και τρίτης πράξης της. Η έντονη κατανόηση της οπτικής αφήγησης από τον Cregger βοηθά, επίσης, να αποτρέψει τις διάφορες αναδρομές και εφαπτόμενες του Barbarian να βαλτώσουν την ταινία.
Τούτου λεχθέντος, η αληθινή φύση της ιστορίας του Barbarian παρουσιάζει, τελικά, στον Cregger δύο επιλογές: Μπορεί είτε να βυθίσει τους θεατές στο πλήρες, τρομακτικό βάρος του είτε να αποτρέψει το σκοτάδι της ιστορίας του Barbarian να γίνει ασφυκτικό, γέρνοντας στις κωμικές του παρορμήσεις. Ο Cregger, σοφά, επιλέγει την τελευταία επιλογή και ενώ η σκηνοθεσία του δεν ταιριάζει ποτέ με το τρελό οπτικό στυλ ενός συγγραφέα κωμωδίας τρόμου, όπως ο Sam Raimi, ο Cregger ωθεί την αναμφισβήτητα τρομακτική ιστορία του Barbarian στα πιο παράλογα άκρα της στην τελευταία πράξη.
Επιλέγοντας να εμφυσήσει στο τελευταίο τρίτο της ταινίας αρκετές δόσεις καθαρού παραλογισμού, ο Cregger καταφέρνει να αυξήσει τις συγκινήσεις και τους φόβους της ταινίας, ενώ, ταυτόχρονα, αμβλύνει τον αντίκτυπο των πιο σκοτεινών στιγμών της. Αυτή η ανάμειξη των τόνων επιτρέπει στο Barbarian να καταλαμβάνει, τελικά, ένα περίεργο είδος οριακού χώρου, που υπάρχει ταιριαστά μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Τα μέλη του καστ της ταινίας, εν τω μεταξύ, φαίνεται να καταλαβαίνουν τον τόνο που θέλει ο Cregger στο Barbarian.
Εκτός από την αρχική ανασκαφή της Tess στο κεντρικό υπόγειο τούνελ της ταινίας, το Barbarian δεν παραδίδει ποτέ πραγματικά αξιομνημόνευτα σκηνικά, κάτι που τον εμποδίζει να αισθάνεται σαν τίτλος είδους που αλλάζει το παιχνίδι, όπως, ας πούμε, το Evil Dead 2. Ενώ η ταινία είναι στο Ντιτρόιτ, το σκηνικό φαίνεται σκόπιμο και το σενάριο του Cregger φαίνεται περιστασιακά να ενδιαφέρεται να εξερευνήσει την ιστορία αυτής της πόλης. Επίσης, οι λίγες θεματικές ιδέες του Barbarian δεν συνδυάζονται ποτέ πλήρως.
Ωστόσο, μέχρι να φτάσει στην αναιδή τελική του πτώση, το Barbarian κατάφερε ακόμα να ξεπεράσει τις γνώριμες επιρροές του και να γίνει ένα μοναδικό έργο. Αυτό είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα για μια ταινία που είναι τόσο ξεκάθαρα επηρεασμένη από τόσο συγκεκριμένους τίτλους τρόμου.
