Της Ακριβής Ρακιντζή,
Εάν ψάχνετε ένα βιβλίο να περιέχει ιστορικά γεγονότα, σε συνδυασμό με το στοιχείο του φανταστικού, μαζί με άφθονη περιπέτεια, μαγεία και σασπένς και, μάλιστα, γραμμένο από Ελληνίδα συγγραφέα, η τριλογία Ο Θησαυρός της Δαμασκού είναι το κατάλληλο ανάγνωσμα για εσάς.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για το πρώτο μέρος της τριλογίας με τίτλο Ο θησαυρός της Δαμασκού: Το παιχνίδι των θεών της Δανάης Ιμπραχήμ, από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. Βρισκόμαστε στο έτος 674 μ.Χ., όταν η Κωνσταντινούπολη δέχεται απειλές από τα πλοία του χαλίφη Μωαβία Α’. Για να εξασφαλίσει την ασφάλεια της Πόλης, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ’ χρειάζεται χρήματα και έχει έναν καλά κρυμμένο άσο στο μανίκι, που θα τον βοηθήσει στη νίκη επί των Αράβων: έναν θησαυρό που βρίσκεται στην αραβοκρατούμενη, πλέον, Δαμασκό. Την αποστολή, για να του φέρουν πίσω τον θησαυρό, αναθέτει στον στρατιώτη Αστέριο, ο οποίος μαζί με τον ξάδερφό του, Σπανό, που είναι εκ γενετής μουγκός, ξεκινούν το ταξίδι τους προς τη Δαμασκό.
Η αποστολή αυτή κρύβει πολλούς κινδύνους, καθώς οι δύο Ρωμαίοι βρίσκονται σε ξένο τόπο που αποτελεί απειλή για την Αυτοκρατορία. Σύμμαχός τους σε αυτήν την αποστολή γίνεται η κόρη του χαλίφη, Ααζίν, μια κοπέλα που διαθέτει πολλές γνώσεις και ιδιαίτερες ικανότητες. Οι τρεις σύντροφοι θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλές μεταφυσικές και μη απειλές. Μαγεμένα μέρη, τέρατα, θεότητες αλλά και πρόσωπα από το παρελθόν της δυναστείας των Ομεϋαδών, έρχονται να ταράξουν τους ήρωες της ιστορίας. Τι ακριβώς είναι αυτός ο θησαυρός; Με ποιου το μέρος είναι οι θεοί ή μήπως είναι όλοι πιόνια μιας άλλης ανώτερης δύναμης;
Δεν υπάρχει κάτι που να λείπει από το συγκεκριμένο βιβλίο. Ήδη από τον τίτλο και την εικονογράφηση του εξωφύλλου, σε προϊδεάζει για μία ιστορία, η οποία πολύ εύκολα θα μπορούσε να ήταν μέρος των ιστοριών της Σεχραζάντ από τις Χίλιες και Μία Νύχτες. Η Δανάη Ιμπραχήμ είναι από τα πιο κατάλληλα άτομα που θα μπορούσαν να μιλήσουν για την αραβική κουλτούρα, καθώς η μισή της καταγωγή είναι από τη Συρία, αλλά και οι γνώσεις της ως προς το ιστορικό πλαίσιο είναι φανερές, αφού η ίδια είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ. Όπως προαναφέρθηκε, το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία της ιστορικής μυθοπλασίας και διαδραματίζεται στη μεσαιωνική Συρία, κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σε ένα σκηνικό πολύ μοναδικό και πρωτότυπο, καθώς, προσωπικά, δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι αντίστοιχο.
Το βιβλίο, παρά τον όγκο του, διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα, καθώς η συγγραφέας ξέρει πολύ καλά να κορυφώνει την αγωνία του αναγνώστη, κάνοντάς τον να θέλει να γυρίσει τη μία σελίδα μετά την άλλη για να μάθει τη συνέχεια. Ήδη κιόλας από τον πολύ δυνατό πρόλογο του βιβλίου, η συγγραφέας εξάπτει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με το μυστήριο που δημιουργεί, αλλά και με το ρομαντικό στοιχείο να μην λείπει από τις πρώτες σελίδες. Οι λεπτομερείς και γλαφυρές περιγραφές της βάζουν τον αναγνώστη κατευθείαν στο πνεύμα της εποχής εκείνης και μπορεί εύκολα να φανταστεί τον χώρο και το σκηνικό που περιγράφονται μέσα στο βιβλίο.
Η Ιμπραχήμ, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στις εξωτερικές περιγραφές, αλλά εμβαθύνει και στον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών της. Μέσα από τις περιγραφές των σκέψεων των χαρακτήρων τούς γνωρίζουμε καλύτερα, μαθαίνοντας τα συναισθήματα και τα κίνητρά τους, κάνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο πιο ρεαλιστικούς και ανθρώπινους. Επίσης, στο βιβλίο εκτυλίσσονται παράλληλα δύο ιστορίες και η συγγραφέας δεν περιορίζεται μόνο στην οπτική των κεντρικών ηρώων, δηλαδή, από τη μία πλευρά έχουμε την κεντρική ιστορία με τους τρεις συνταξιδιώτες και βασικούς πρωταγωνιστές που αναζητούν τον θησαυρό, και από την άλλη έχουμε την ιστορία με τα γεγονότα που συμβαίνουν πίσω στο παλάτι του χαλίφη Μωαβία, γνωρίζοντας, έτσι, καλύτερα το υπόβαθρο της Ααζίν μέσω της οικογένειάς της.
Το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο για την εξέλιξη των γεγονότων και στις δύο παράλληλες αφηγήσεις, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους, παρόλο που εξελίσσονται σε διαφορετικό χώρο. Όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας έχουν να προσφέρουν κάτι στον αναγνώστη, αξίζει, όμως, να αναφερθεί η εξαιρετική χημεία της τριάδας Ααζίν-Αστέριος-Σπανός, που συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Η καλόκαρδη, αλλά, ταυτόχρονα, δυναμική Ααζίν, ο πολεμοχαρής στρατιώτης Αστέριος που εξελίσσεται καθ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορίας και ξεπερνάει τις προκαταλήψεις του και ο σαρκαστικός Σπανός, που είναι και η «φωνή» της λογικής στην παρέα αυτή, δημιουργούν μια δυνατή φιλία, αλλά και μεταξύ της σουλτάνας και του στρατιώτη δημιουργείται ένας παράφορος έρωτας που, ναι μεν εξελίσσεται αργά, αλλά έτσι του δίνεται και περισσότερη αξία.
Οι διάλογοι είναι έξυπνοι και καλογραμμένοι και μέσα από αυτούς η συγγραφέας περνάει πολλά κοινωνικά μηνύματα που παραμένουν διαχρονικά, όπως ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και ειδικά στις διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες, η θέση της γυναίκας που θίγεται μέσα από τα λόγια και τις πράξεις των δυναμικών πρωταγωνιστριών που έχει δημιουργήσει η συγγραφέας και τέλος, η ευαισθητοποίηση σε ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, μια περιοχή που, παρά την εγγύτητά της, τείνουμε να την αντιλαμβανόμαστε στερεοτυπικά, χωρίς να της δίνουμε τη σημασία που της αξίζει.
Κλείνοντας, να αναφέρουμε ότι το τέλος του πρώτου μέρους της τριλογίας αφήνει τον αναγνώστη σε κρίσιμο σημείο, κάνοντάς τον να ανυπομονεί να μάθει τη συνέχεια, η οποία αξίζει και δεν χρειάζεται καμία αναμονή, καθώς η τριλογία έχει ολοκληρωθεί με την έκδοση και των τριών βιβλίων. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ανάγνωσμα που σίγουρα θα ταξιδέψει τον αναγνώστη και θα τον φέρει πιο κοντά στην αραβική κουλτούρα. Μια πολύ καλά δουλεμένη ιστορία που συνδυάζει με όμορφο και φυσικό τρόπο το φανταστικό και το ρεαλιστικό-ιστορικό κομμάτι, σε παλαιότερα χρόνια υπό σύγχρονη ματιά, όμως. Ένα ταξίδι στη Μέση Ανατολή που αξίζει.
