Της Μυρτώς Μανωλούδη,
«Δεν θα πεινάμε για πολύ περισσότερο.»
Μια ομάδα ποδοσφαίρου συγκροτημένη από ταλαντούχα κορίτσια λυκείου καταλήγει στην καναδέζικη ερημιά, όταν το αεροπλάνο τους συντρίβεται. Έτσι, ξεκινάει το ιστορικό της προσπάθειάς τους να επιβιώσουν. Θα παραμείνουν στον ερημότοπο για δεκαεννέα μήνες συνολικά. Η σειρά καταγράφει, επίσης, τις ζωές των ενήλικων πια επιζώντων το 2021. Στο παρόν, οι γυναίκες αυτές είναι αρκετά ταλαιπωρημένες, με πολλά ψυχικά τραύματα και χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες για το μέλλον. Το παρελθόν είναι κάτι που προσπαθούν να θάψουν με μεγάλο ζήλο, αν και, τελικά, αποτυγχάνουν, όπως φαίνεται, σε αυτό, κάτι που αποδεικνύεται από τα μηνύματα εκβιασμού που στέλνονται από κάποιον άγνωστο σε όλες τους. Ποια είναι η σωστή πορεία δράσης σε ένα τόσο παράξενο σενάριο; Και τι κρύβεται, τέλος πάντων, στο τρομερό παρελθόν τους;
Εμφανώς, η εν λόγω ιστορία έχει διάφορα μοτίβα απώλειας και θλίψης. Η διαχείριση ενός τέτοιου συναισθηματικού φορτίου, μάλιστα, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, όταν οι εμπλεκόμενες αποφασίζουν –συνετά ή όχι– να μην αποκαλύψουν σε κανέναν τις φρικαλεότητες που βίωσαν εκείνους τους δεκαεννέα μήνες. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αντιμετωπίσουν μόνες τους τις αναμνήσεις και το βάρος που κουβαλούν. Οι απώλειές τους θα θρηνηθούν ήσυχα, σε απομόνωση, μακριά από περίεργα βλέμματα, τα οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ να κατανοήσουν τα δεινά που πέρασαν. Και το πένθος παίρνει πολλές μορφές. Για τη Σόνα, η αφιέρωση ολόκληρης της ζωής της στη νεκρή της φίλη, της οποίας τον θάνατο θεωρεί δικό της λάθος, είναι το λιγότερο που πιστεύει πως μπορεί να κάνει. Οι ενοχές και ο πόνος απαιτούν να υποβάλλει τα σέβη της.
Εκτός από τα παραπάνω θέματα, κυριαρχεί στη σειρά η πολυπλοκότητα των γυναικείων σχέσεων. Αγάπη, φθόνος, πικρία, κατανόηση, μια πρωτόγονης μορφής αναγνώριση του εαυτού στην άλλη γυναίκα. Η συχνά αθόρυβη βία του κοινωνικού πλαισίου αναμειγνύεται με ασφυκτικούς κανόνες και ταμπού ειδικά σχεδιασμένα για να καταπιέσουν και να ελέγξουν το γυναικείο μέρος του πληθυσμού. Παράλληλα, τις στρέφουν τη μία εναντίον της άλλης σε μια στοχευμένη προσπάθεια απομόνωσης του ατόμου και, στη συνέχεια, καταρράκωσης του ψυχισμού του. Υπό αυτές τις συνθήκες, η εφηβεία που βιώνει ένα κορίτσι μετατρέπεται σε κάτι τερατώδες. Το έφηβο κορίτσι πρέπει να αντέξει το βάρος αρχαϊκών κοινωνικών δομών, που φτιάχτηκαν πολύ πριν από εκείνη, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, κατά πάσα πιθανότητα, πολύ καιρό μετά.
Η σειρά συστήνει στον θεατή μερικά πολύ αξιόλογα ερωτήματα. Όταν οι επιβεβλημένες σε αυτές κοινωνικές δομές κομματιαστούν, ποια θα είναι η αντίδραση των κοριτσιών; Όταν το μόνο που έχει σημασία είναι να επιβιώσεις, οπωσδήποτε, με οποιονδήποτε τρόπο, τι θα κάνεις; Οργή, απογοήτευση και αγανάκτηση έρχονται στην επιφάνεια και παρουσιάζουν περήφανα τα κοφτερά τους δόντια.
Ο δεύτερος κύκλος θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν επειγόντως, ενώ θα ξεκαθαριστεί αν εμπλέκονται στην όλη πλοκή υπερφυσικά γεγονότα και δυνάμεις. Με τον χειμώνα να πλησιάζει, τα κορίτσια θα αντιμετωπίσουν ακόμα περισσότερες δυσκολίες. Θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να επιβιώσουν όσο καλύτερα μπορούν. Ο φόβος του κρύου και της έλλειψης τροφής τις παραλύει και τις κάνει να συνασπιστούν σαν ένα κοπάδι πρόβατα. Σημαίνει αυτό, ίσως, ότι θα υπάρξει και ένας λύκος; Η ηθική δεν θα είναι η μόνη που θα έχει έναν βίαιο θάνατο.
